- 12 Temmuz 2006
- 55.480
- 212.622
- 52
duruguzel umarım bundan sonra kendinize çocuklarınıza bambaşka bir hayat kurarsınız, bunu yürekten diliyorum.Yok o gün değil. Tanıştığımızın 2. Günü tartışmıştık. "Ben neden sabaha karşı whatsappta online olmuşum. Başkalarıyla mı yazışıyormuşum" Ben telefonunu o gün silmiştim. 1 hafta sonra bir numara aradı. Şarkı türkü çalıyor. "Ben sende takıldım. Nolur tekrar görüşelim" dedi. Ben o gün gitmeyecektim. Ama işte hayatta çokta sevilmeyince bunların sevgi olduğunu sandım.
Neyse yaşamam lazımmış demek ki. Benim bu 2 kız çocuğuna anne olmam lazımmış demekki. Olmuşla ölmüşe çare yok. Önüme bakacağım artık.
Allah yavrularınıza da sağlıklı ömürler versin, sizin onları ne kadar çok sevdiğinizi, onlarla ilgili en ufak pişmanlığınız olmadığını da biliyorum.
Size dan dan konuşuyorum ama daha önce de belirtmiştim sanırım, bu kesinlikle şahsınıza değil kişisel almayın sakın, içimdekini dile getireyim mi? Belki o zaman neden eşinizle ilgili konularda sivri sivri yazdığım anlaşılır.
Siz ekonomik açıdan kimseye muhtaç biri değilsiniz çok şükür, duygusal olarak belki çok darbeler yediniz özellikle annenizden ama maddi olarak annenize dahi minnet etmenize gerek yok, sitede ve ülkemizde eşinden türlü eziyet görüp hiçbir maddi dayanağı olmadığı için eli kolu bağlanan yüz binlerce kadından çok daha şanslısınız, evet insan sevmek ve sevilmek ister, eminim sevgisizlik de baş etmesi zor bir duygudur, her şey parayla satın alınamıyor her şey para da değil biliyorum lakin eşinizle başından beri olmayacağını bildiğiniz halde hala oldurmaya çalışmanız birçok çıkış yolunuz varken kendinizi çaresizliğe sürüklemenize tepkim, sadece size değil o yüzden dedim kişisel algılamayın diye, imkanı olup da eli kolu bağlıymış gibi davranan tüm hemcinslerime tepkiliyim.
Eşinize yaptığınız harcamaların daha azıyla gerçekten size yoldaş olacak hayır duası edecek ahlaklı vicdanlı bir gariban kız alsaydınız yanınıza yavrularınıza çiçek gibi bakardı, şahsınıza değil kendinizi çözüm yollarınız varken çözümsüz bırakmanıza kızıyorum.
Bakın hayat gelip geçiyor, yaşınız kaç oldu, yaşamımızın tekrarı da yok, hiçbir şey yapmadan oturup kendi öz evlatlarına bile tahammülü olmayan biriyle hayat geçer mi gerçekten?
Sürekli bir şeyleri düzeltsin diye mücadele etmeye değer mi? Hayatınızı yaşamak varken devamlı başa dönmek sizi yoruyor yıpratıyor, olmayacak biri için yıpranmanıza değmiyor, sizden gidiyor hep eşinize bir şey olmuyor, kendinize bunu yapmaktan vazgeçin.
Derseniz ki benim hayatım benim kararlarım size ne oluyor, elbette sizin hayatınız bana susmak düşer.
Kaç senedir eşinizle ilgili açtığınız konularda çözümü varken hep başa sardığınız için bir süre sonra artık konularınıza yazmayacağım dedim ve sustum, çok çok yine aynısını yaparım, benlik bir durum yok nasılsa, olan size oluyor ama olmasın istiyorum işte.