Evde sen baya baya 2 çocuğa bakıyorsunMerhabalar. 31 yaşındayım ve 2 yaşına girmek üzere olan bir çocuğum var. Çocuğumuz olunca işimden ayrıldım ama 2,5 yaşında dönmeyi planlıyorum.
Sıkıntım eşimin çocuğa ilgisizliğinden ziyade bana bakıcı muamelesi yapması. Örnek veriyorum bu hafta hastane işimiz vardı. Özel bir pol. muayene olduğum doktor beni ileri tetkik için hastaneye sevk etti, haliyle gerildim ve endişelendim. Eşim izin aldı beni başka bir gün götürdü. Çocuğumuzu orda oyalamak adına oyun parkına götürdü 5 dk geçmeden geri geldiler durmadığını söyleyerek telefon açtı. Telefon/tv ye çok karşıyım ancak her fırsatını bulduğunda bunu yapar. Neyse hiçbir şey demedim. Muayene oldum, tetkik istediler ancak doktor anlayamadı ve başka doktora sevk etti. O da profa yönlendirdi tetkikler sırasındaki ilaç bulanık görmeme ve ışık hassasiyetine yol alacağını normal olduğunu söylediler 3-4 saat böyle olacakmış. Neyse sonuç olarak takip dediler ve çıktık. Çıktığımız gibi bana öğlene kadar çocuğa ben baktım, öğleden sonra bana baktırmazsın inş, dedi. Beli ağrımış çok yorulmuş? Sonra arabayı park ettiğimiz yer yokuştu ve çocuğu bana taşıttı. Güneşe bakamadığım ve bulanık gördüğüm için çok zorlandım sonra neyse ben taşıyım diyerek aldı. Eve geldik çok yorulmuş, yok beli ağrımış ki her akşam aynı şikayetleri dinlerim. Aynısı senin başına gelse ben de yapardım zaten tüm gün çocuğa ben bakıyorum diyorum. Asla anlamıyor. O gün bütün öğleden sonra yattı. Neyse bu bir örnekti.
Onun haricinde çocuğu hep ben uyuturum. Ben uyutamıyorum diyerek denemiyordu artık gelişme kaydettik video açarak uyutmaya çalışıyor. Tabiki uyumuyor. Ben uyuturken bari oturma odasını topla diyorum. Her zaman beli ağrıdığını çok yorulduğunu eve para getirenin kendisi olduğunu söyler ve toplamaz. Sadece haftasonları temizlikçi almayayım diye evi süpürür yardım etmiş olur.
Üçümüzün yapacağı etkinlik bulurum eleştirir asla beğenmez. Kendi etkinlik zaten bulmaz. Çocukla biraz oynar sonra haber açar. O sırada ben elime telefon ya da kitap alırsam hemen uyarır neymiş çocuğa bakacakmışım. Kendisi babası değil çünkü ben de anne değilim bakıcıyım. Öğle uykusunda ağlarsa hemen bana seslenir. Gece uyanır ben duymazsam hemen beni kaldırır. Evde makyaj yapmışsam eve gelince on soru sorar dışarı çıkmadığıma evde makyaj yaptığıma asla inanmaz. Çalışırken çok bakımlı bir insandım makyajsız zaten işe gitmezdim şimdi bir ruj sürmem olay oluyor. Çalışırken de ekonomik baskısını gördüm şimdi baskının Allahını görüyorum maaşı iyi olduğu halde. Onu niye aldın, buna niye para verdin vs. Sebebi tek maaşla birikim yapmaya çalışması. O zaman işe döneyim 2 maaş olalım diyorum hayır diyor çünkü harcamalarımı bu şekilde çok güzel kontrol altına aldı. Bu durumdan çok memnun çalışırsan çok harcarsın diyor. Baskı yaptığını zaten kabul etmiyor.
Çocuğu ona bırakıp bir yere gitsem devamlı arardı durmuyor diye bunun kavgasını çok verdim şimdi aramıyor ama bu kez de döndüğümde sinir harbi yaşıyoruz çünkü o sen çıktın stresini attın ben bunaldım diyor. Devamlı üzerimde ekonomik ve psikolojik baskı var. Beni sürekli manipüle ediyor. Sinir hastası olduğumu, takıntılarım olduğunu iddia ediyor. Söylediklerini söylemedim diyip kendi aklımdan şüphe ettiriyor. Ben sinirlerime hakim olamayıp sesimi yükselttiğimde bak gördün mü sinir hastasısın tedavi ol diyor.
Çocuğumuz tam olarak kendini ifade edebildiğinde kreşe vermek istiyordum. Bu durumda ne yapayım planladığımdan daha erken işe dönsem sizce ruh halim düzelir mi? Kreşten başka seçenek yok bakıcı düşünmüyorum. Kendimi çok yetersiz hissediyorum, her açıdan. Evin temizlikçisi, aşçısı ve bakıcısı gibi hissediyorum. Fakat hiçbir şeyi beğenmiyor tüm gün çocuğa baktığımdan şüphe ediyormuş (ilgi göstermediğimi söylüyor) kendisi çok ilgili bir baba gibi. Psikolojik olarak çöktüm. Çocuk için evde olup sonrasında işe dönenler psikolojiniz düzeldi mi? Cevap vereceklere şimdiden teşekkür ederim...
Eski iş arkadaşım 1 yaşında, diğer bi arkadaşım 16 aylık oğlunu verdi kreşe çok memnunlarNe kadar bunaldığınızı çok iyi gördüm ama bence bir süre daha bekleyin.
2 yaş kreş için bence uygun değil. Konuşsun, derdini söylesin, daha sosyal olmak istesin o zaman daha rahat uyum sağlar öğretmenlerine ve arkadaşlarına.
Oğlumun okulunda 1,5 yaşında da var, 2,5 yaşında da.Gerçekten 3 yaşında daha farklı oluyor iletişimleri.
Eşiniz sizi sindirmeye uğraşıyor. Bu sürede mümküm mertebe çatışmayın ve teknolojiden göreceği zararı en aza indirmeye çalışın.
Video ile uyku olmaz. Buna kesinlikle izin vermeyin.
Bence eşinizin sorunlarını ve size uyguladığı psikolojik baskıyı çocuğu kreşe vererek düzeltemezsiniz.
Ayrıca çalışırsan çok harcarsın diyen bir adamın zekası kıt bence yaa.
Yeterki harcama da, çalışmasan da olur diyor.
Ya arkadaşım, siz hakkaten bu adamın nesini seviyorsunuz? Var mı size bir artısı?
Eski iş arkadaşım 1 yaşında, diğer bi arkadaşım 16 aylık oğlunu verdi kreşe çok memnunlar
Büyük kızım 2 yaşında başladı kreşe. Konuşması ileriden gidiyordu, sosyal bir çocuktu. Uyum süreci çok kolay oldu. Ama kendini ifade edemiyor olsaydı, daha geç verirdim. Şimdi 1 yaşında bir kızım daha var, onun ne zaman başlayacağına, onun gelişimine göre karar vereceğiz. Yani aslında bu konuda bir standart olamaz, siz çocuğunuzu gözlemleyerek en uygun zamanı bulacaksınız.Eski iş arkadaşım 1 yaşında, diğer bi arkadaşım 16 aylık oğlunu verdi kreşe çok memnunlar
Dün akşam seyrettiğim filmi bir başlık açarak BDV de mi paylaşsam? Bence burada dert paylaşan bir çok kadın seyretmeli. "Mon Roi" ( my king), Türkçeye nasıl çevrilmiş bilmiyorum.Aynen. Çözüm basit ama konu sahibi o ihtimali hiç değerlendirmiyor gibi..
"Çocuğumun babası"
Aslı iskele babası.
Biliyorum ve bir çözüm arıyorum. Devamlı olarak beni eleştirip suçladığı için iç sesim de devamlı kendimde hatayı arıyor.Büyük kızım 2 yaşında başladı kreşe. Konuşması ileriden gidiyordu, sosyal bir çocuktu. Uyum süreci çok kolay oldu. Ama kendini ifade edemiyor olsaydı, daha geç verirdim. Şimdi 1 yaşında bir kızım daha var, onun ne zaman başlayacağına, onun gelişimine göre karar vereceğiz. Yani aslında bu konuda bir standart olamaz, siz çocuğunuzu gözlemleyerek en uygun zamanı bulacaksınız.
Lakin eşiniz olacak adam size psikolojik şiddetin dik alasını uyguluyor. Kreş, işe girmeniz filan sizi sadece sorunlarınızdan biraz uzaklaştırabilir ama dönüp dolaşıp o sorunların olduğu çatı altına geleceksiniz. Eşinizde sevgi, saygı, vicdan, merhamet yok bana göre. Böyle biriyle ömrünüzü geçirecek misiniz gerçekten? Eşimizle aramızda daha sıcak, adil bir ilişki olması gerekmez mi?
İki kızım var, şuan biri kreşte, diğeri yanımda mama sandalyesinde portakal mıncıklıyor, ben de burada yazıyorum. Her an çocuklarla ilgilenemeyiz. Anne olduğumuz kadar insanız ve onları ilgimizden, sevgimizden mahrum, aç ve pislik içinde bırakmadığımız sürece kendimize ne kadar zaman ayırırsak kardır. Burayı da kendinize ayırdığınız zaman olarak görebilirsiniz. Bir suçluluk hissediyor gibi yazmışsınız da, 7/24 çocuk odaklı olamayız, kafayı yeriz zaten.Biliyorum ve bir çözüm arıyorum. Devamlı olarak beni eleştirip suçladığı için iç sesim de devamlı kendimde hatayı arıyor.
Çalışmayı isteme sebebim her şeyin düzeleceğini umduğumdan değil. Bu şekilde çocuğuma da verimli bir anne olamıyorum kafam devamlı meşgul çünkü bakın şu an çocuğumla ilgilenmem gerekirken burda oturmuş forumda yazı yazıyorum mesela. Çalışırken de ekonomik baskısı vardı fakat bu kadar etkili olamıyordu doğal olarak. Şimdi onun maaşıyla, onun kartıyla harcama yapıyorum her şeye karışıyor haliyle. Maddi özgürlüğümü geri istiyorum kısaca. Zaten boşanmayı bile düşünemiyorum bir gelirim yokken
Konudaki odunu pamuklara mı sarıp sarmayalım, uğruna methiyeler mi düzelim? Ne istiyorsunuz kardeş bizden?Gene buralar asip kesenlerle dolmuş.
Dün akşam seyrettiğim filmi bir başlık açarak BDV de mi paylaşsam? Bence burada dert paylaşan bir çok kadın seyretmeli. "Mon Roi" ( my king), Türkçeye nasıl çevrilmiş bilmiyorum.
Seviyorum, seviliyorum, kocam o, biz bir aileyiz, çocuğumuz var gibi bahanelere/ yalanlara kendinizi inandırarak bir adamın ömrünüzü çürütmesine nasıl izin verebilirsiniz temalı çok güzel bir filmdi.
Dün akşam seyrettiğim filmi bir başlık açarak BDV de mi paylaşsam
Dün akşam seyrettiğim filmi bir başlık açarak BDV de mi paylaşsam? Bence burada dert paylaşan bir çok kadın seyretmeli. "Mon Roi" ( my king), Türkçeye nasıl çevrilmiş bilmiyorum.
Seviyorum, seviliyorum, kocam o, biz bir aileyiz, çocuğumuz var gibi bahanelere/ yalanlara kendinizi inandırarak bir adamın ömrünüzü çürütmesine nasıl izin verebilirsiniz temalı çok güzel bir filmdi.
Çalıştığım dönem böyleydik aynı biz de. Sadece çocuğumuz yoktu her sorumluluk ortaktı. Şu an evde olan ben olduğum için tüm sorumluluğu bana attıKonu sahibi çalışırsa evden uzakta zaman geçirip sosyalleşeceği için daha pozitif olacağını, eşinin kazancı olduğu için ona saygı duyacağını ve en trajik olanı ise daha rahat harcayacağını, hatta belki birikim yapacağını sanıyor. Peki akşam eve gelince?
Kendi hayatımdan örnek vereceğim; Eşimle akşam eve geliriz ve herşey paslaşarak halledilir. Zira akşam ailece beraber geçireceğimiz vaktimiz çok kısıtlıdır. Eşim mutfakta kopilottur basit şeyleri yapar kızartma gibi.
Oğlum illa ki oyun bekler o arada o boşluğu doldurur ki ben mutfakta kafam rahat çalışayım diye.
Beraber yemek yenir. Kim çocukla ilgileniyorsa diğeri sofra ve mutfak toplar. Zaten sonrası uyku faslı ve pili bitik ebevenynler..
Yani konu sahibine benzer bir yaşamda, benim her gündüz çalışıp, hem akşam her şeyle uğraşmam ve buna ek olarak bir ton hakarete varan eleştiriye dayanmam nasıl beklenebilir?
Hangi insan buna dayanabilir?
Erkekte aranması gereken en önemli özellik merhamettir..
Eşini kreşe vermeli ancak öyle şu an okurken kendimi yerine koydum. Bende doğum sonrası ikiz bebek olacağı için iki yıl ara vereceğim biran kafam gittiBence eşinizin sorunlarını ve size uyguladığı psikolojik baskıyı çocuğu kreşe vererek düzeltemezsiniz.