Evet, hayatta en nefret ettiğim şeydir, üstelik de kendini ispatlayamamak.
Babaannem çok yaşlı ve yalnız bir kadın.
Hadi dedim ona uğrayayım, zaten şikayet eder gelmiyorsun vs diye, yalnız kalmasın.
O gün orada bir komşusu vardı.
Altınlardan falan bahsediyorlar işte.
Ağzının ayarı da hiç yoktur.
Her yerde her şeyi anlatır.
İki tane altın almış ailede iki bebek var gelecek, onlara takacakmış.
İki gün sonra öğrendim babamdan bunun altınları yokmuş.
Artık bir yere mi koydu bulamadı, yoksa biri mi çaldı
Ama olayın saçmalığı para duruyor, altınlar gitmiş
Şaşırdık ama saflığına verdik sonuçta herkese anlattığı için mümkün
Neyse bugün beni aramış diyor ki
"Just sen o gün benim yatak odama girdin mi?"
Size yemin ediyorum lavabodan ötesine geçmedim.
Hatta çok sıkışmıştım ama üşendim, çünkü çok soğuktu evi, battaniyeyi kucağımda oturdum öyle bir saat boyunca, komşusu tam kapıdan geçecekken
"Babaanne ben de bir wcye gireyim gideyim artık" dedim
Ki o da bunu gördü
"Ne demek istiyorsun sen" dedim elim ve sesim titriyor artık burada sinirden
"Komşu kadın seni görmüş, kapı kapandı dedi de..." dedi
Kestim lafını direkt
"Ne biçim konuşuyorsun ya, beni aradığın şeye bak, terbiyesiz" dedim
"Babamın küstüğü kadar varsın, hak ediyorsun" dedim kapadım suratına
Ancak çok üzgünüm.
Bir insan torununu bununla nasıl suçlayabilir ya
Nasıl bir haddini bilmezliktir
Elin komşusunun lafına bakıp beni arayıp bir de bunu bana soruyor
Bir de diyor ki neyse birini x in birini y nin çocuğuna takcaktım ama gitti helal olsun
Ben güvenlik çantasını arayınca bile utanan bir insanım.
Sinirden ağlıyorum gerçekten.
Ek: ha bir de diyor ki aa sen nerden biliyorsun, babam söyledi dedim. O kendini çok kurnaz sanıyor güya ağzımı arayacak, ben bilmeyeceğim altınların gittiğini.