Ben size çok üzüldüm ya. Umarım en az hasarla atlatırsınız bu günleri.
Tek tavsiyem ani kararlar almaktan kaçınmanız olur.
Eşinize hak veriyorum aldatılmış en nihayetinde ama size evde hakaret edip,zarar vermiyorsa fiziki yada manen,bir süre daha kalıp düşünün derim. Önce ne yapmak istediğinize karar verin,sizin erkeklerden nefret etmenizde eşinizin bir dahli yok anladığım kadarıyla zira çocukluktan gelen birşey bu,dolayısıyla psikoloğa gitmeye devam edip bunu aşmaya bakın.
Eşinizle birliktelik yaşayıp çocuk sahibi olabildiğinize göre belki siz değişebilirsiniz. Tabi ki detay bilemiyorum,zorlandınız mı,yada isteksizmiydiniz eşinize karşı cinsel anlamda ama bence siz sanki sadece tacizden dolayı böyle hissediyorsunuz gibi düşündüm okurken. Çocuk yaşta yaşamışsınız ve anneniz asla korumamış sizi bu durumdan, haliyle siz böyle hissediyorsunuz. Tabi ki ben uzman değilim,sadece öyle hissettim.
Bir sorum var sadece,imkanınız olsa(iş ve maddiyat)eşinizden ayrılsanız ,çocuklarınızı da alsanız,sorunsuz çözülse bu konular,cinsel yöneliminiz ne yönde olur? Kimi alırsınız hayatinıza? Bir kadını mı yoksa bir erkegi mi?
Bence kimseyi istemezsiniz,erkek kadın farketmeksizin. Ben sizin kendi hemcinsinize yöneleceğinizi düşünmüyorum.
Hakkınızda hayırlısı olsun inşallah
