Elifimi kaybettim :(

Chase .!.:

27 mart 2012 tarihinde 24 haftalık gebe iken doktoruma kontrole gittiğimde doktorun ağzından çıkan tek şey bebeğin kilosuda iyi ama dedi ve sonra sustu 25 dk ya yakın inceledi normal ultrasondan baktı 4 boyutlu ultrasondan baktı muayenesi bitince bi detaylı ultrason yaptıralım sonra görüşelim dedi detaylı ultrason için bir kaç gün sonrasına randevu aldım kendimde bulunduğum şehirde araştırma hastanesinde çalışıyordum ertesi gün dayanamadım hastaneden yardımcı docent bi bayana muayene oldum ama diğer doktora muayene olduğumu söylemedim o özel hastanedeydi çünkü oda baya inceledikten sonra bebeğin baş çevresinin 20 haftalık gebelik ile uyumlu olduğunu söyledi ama bir şey söylemek için erken olduğunu ultrason cihazının pekte iyi olmadığını yanılma payının olabileceğini söyledi ve beni radyolog doktor arkadaşlara yönlendirdi detaylı ultrason için ultrasona girdiğimde dünyam başıma yıkıldı bebeğimin ensefalosel hastası olduğunu öğrendim umutla ısrarla sordum bebeğimin %1 ihtimalde olsa yaşayamazmı diye ihtimal yok dedi radyolog doktor onunda gözleri dolu doluydu sonucları aldım özel hastanedeki doktoruma gittik eşimle gözümde yaşlar hıçkırıklarla girdim odasına beni görünce anladı halimden durumumu sonucları gösterdim dedi ki benden bundan şüphelendim ama kesin sonucları almadan seni üzmek istemedim çok üzgünüm dedi inatla sorduım hiçmi ihtimal yok doktor bey doğduğunda ameliyat falan olsa dedim çok zor dedi bebeğinde sende daha çok acı cekersiniz dedi benim için kelimeler kifayetsiz kalmıstı artık eşim napmamız gerekiyor doktor bey dedi oda daha fazla büyümeden almamız tıbbi tahliye yapmamız en doğrusu dedi ertesi gün sabahtan normal doğum için gelmem söylendi sonrası zaten felaket ömrümden ömür giden günler bebeğimde hissetmiş gibi karnımda dahada fazla hareket ediyordu o hareket ettikçe ben daha çok ağlıyordum ertesi sabah hastaneye giriş yaptım bana suni sancı verdiler doktorum sancı odasında doğum için beklememin benim için daha kötü olacağını söyledi ve özel oda açtırdı ailemden kimsenin gelmesini istemedim zaten yeterince üzülmüşlerdi eşimle beraber özel odada verilen suni sancıların ardından 7 saat sonrasında bebeğimi dünyaya getirdim göstermediler bebeğimi bende görmek istemedim çünkü hayallerimde yaşattığım bir bebeğim vardı ben elifimi hep öyle hatırlayacaktım
1 kızım var 7 yaşında eğer o olmasaydı hayata daha zor adapte olurdum belkide kopar giderdim kimsenin beni aramasını istemiyorum kimseyle bu konuyu konusmak istemiyorum söylenen her söz bana elifimi hatırlatıyor içimi acıtıyor yaramı kanatıyor sanki hiç üzülmüyor gibi atlatmış gibi durmaya çalışıyorum ama içim kanıyor geceleri uyuyamıyorum doğum sahnesi çektiğim onca acı sonrasında bebeğimin ağlayışını duyamamak kucağıma alamamak emzirememek yattığım odanın dışında yankılanan diğer odalardan gelen bebeklerin ağlamaları herşey facia gibiydi ilk defa içimi size döküyorum kızlar çünkü ailemin gözü üstümde eşimin gözü üstümde arkadaşlarım sürekli arayıp ruh halimi soruyorlar onlara güçlü gibi gösteriyorum kendimi ama yıkılmış bir viraneyim kızlar onu çok özlüyorum karnımdaki hareketlerini herşeyini kızımla birlikte bebeğime aldığımız kıyafetler dolabın içind duruyor bakmaya cesaret edemiyorum Rabbim tüm hamiş olan annelerimizin bebeklerine sağlık versin sıhhat versin Rabbim düşmanıma bile yaşatmasın bu acıyı çok zor çok

Genişletmek için tıkla...

Pepuke .!.:

canım benim dün gece sana upuzun bir mesaj yazdım ama embesil bilgisayara bişey oldu mesaj gitmedi ve kayboldu sinir oldum ama dayanamadım bugün bişeyler söylemek istedim sana..güzelim benimm seni o kadar iyi anlıyorum ki çünkü ben de bebişimi kaybettim.26 haftalıkken..sezeryanla doğum yaptım yavrum 3 gün yaşadı çok acılar çektim..senin gibi...hastanedeyken diğer odalardan gelen bebek viyaklamaları...yeni doğum yapmış annelerin gaz çıkarmak için koridorda volta atmaları sırasında onlar mutlu,heyecanlı ama ben gözü yaşlıyken ağlamama bir anlam verememeleri...kapısı açık odalardan gördüğüm anne bebek manzaraları..taze anneleri ziyarete gelen yüzü tebessümlü ziyaretçiler...odama yanlışlıkla gelen bebek beşiği....aptal hemşirelerin başıma ne geldiğiyle ilgilenmemesi ve yüzüme aval aval bakmaları bu niye ağlıyo gibi..mal karılar..yavrum için yaptığım hazırlıklar..ki yeni yeni başlamıştım bişeyler almaya..kızımla her alışverişe çıkışımızda kardeşçiğine ciciler seçiyorduk.bunu ben alıcam anne hediye paketi yaptıralım diyordu kızım...kardeşine aldığı hediyeler alelacele kaldırılmış ben hastanedeyken ama ben aradım buldum yine de..sarıldım onlara yavruma sarılır gibi,ağladım ağladım ağladım....en kötüsü de göğsümdeki süt sancısıydı..yüreğim kavruldu..yavrum hiç nasiplenemedi sütümden,miinicik bedeniyle toprak oldu oğluşum..elhamdülillah hiç isyan etmedim ama..biliyorum o çok daha güzel bir yerde..çok mutlu..meleklerle arkadaş,koşup uçuşuyor cennette...biliyorum..ama anne yüreği işte...yanıyor kor gibi...

bunları yazdım ama yaranı deşmek için değil canım..bak yalnız değilsin gör diye sana hislerimi açtım..okuyunca biliyorum ki aynı ben diyeceksin..yalnız değilsin..senin benim gibi çok anne var.en azından bizim bir yavrumuz daha var.Rabbim onların acısını göstermesin..beterin beteri var .daha genciz yine deneriz bu sefer yüzümüz güler inşallah..Rabbim ne eylerse güzel eyler.O'ndan gelen herşeye can kurban...kendini lütfen bırakma güçlü ol kendin için,kızın için...yavrun seni ağlarken görmesin çünkü çok üzülüyolar..benim kızım benim de öldüğümü sanmış çünkü yoğun bakımda falan kaldım zor bir ameliyat geçirdim.sesimi duyunca rahatlamıştı yavrum..şimdi tekrar hamile kalmamı istemiyor ölmemden korkuyor.ama kardeş istediğini biliyorum..herşey kısmet inşallah hayırlısı olur hepimiz için...Allaha emanet ol şekerim..dualarım seninle..

Genişletmek için tıkla...

chase .!.:

27 mart 2012 tarihinde 24 haftalık gebe iken doktoruma kontrole gittiğimde doktorun ağzından çıkan tek şey bebeğin kilosuda iyi ama dedi ve sonra sustu 25 dk ya yakın inceledi normal ultrasondan baktı 4 boyutlu ultrasondan baktı muayenesi bitince bi detaylı ultrason yaptıralım sonra görüşelim dedi detaylı ultrason için bir kaç gün sonrasına randevu aldım kendimde bulunduğum şehirde araştırma hastanesinde çalışıyordum ertesi gün dayanamadım hastaneden yardımcı docent bi bayana muayene oldum ama diğer doktora muayene olduğumu söylemedim o özel hastanedeydi çünkü oda baya inceledikten sonra bebeğin baş çevresinin 20 haftalık gebelik ile uyumlu olduğunu söyledi ama bir şey söylemek için erken olduğunu ultrason cihazının pekte iyi olmadığını yanılma payının olabileceğini söyledi ve beni radyolog doktor arkadaşlara yönlendirdi detaylı ultrason için ultrasona girdiğimde dünyam başıma yıkıldı bebeğimin ensefalosel hastası olduğunu öğrendim umutla ısrarla sordum bebeğimin %1 ihtimalde olsa yaşayamazmı diye ihtimal yok dedi radyolog doktor onunda gözleri dolu doluydu sonucları aldım özel hastanedeki doktoruma gittik eşimle gözümde yaşlar hıçkırıklarla girdim odasına beni görünce anladı halimden durumumu sonucları gösterdim dedi ki benden bundan şüphelendim ama kesin sonucları almadan seni üzmek istemedim çok üzgünüm dedi inatla sorduım hiçmi ihtimal yok doktor bey doğduğunda ameliyat falan olsa dedim çok zor dedi bebeğinde sende daha çok acı cekersiniz dedi benim için kelimeler kifayetsiz kalmıstı artık eşim napmamız gerekiyor doktor bey dedi oda daha fazla büyümeden almamız tıbbi tahliye yapmamız en doğrusu dedi ertesi gün sabahtan normal doğum için gelmem söylendi sonrası zaten felaket ömrümden ömür giden günler bebeğimde hissetmiş gibi karnımda dahada fazla hareket ediyordu o hareket ettikçe ben daha çok ağlıyordum ertesi sabah hastaneye giriş yaptım bana suni sancı verdiler doktorum sancı odasında doğum için beklememin benim için daha kötü olacağını söyledi ve özel oda açtırdı ailemden kimsenin gelmesini istemedim zaten yeterince üzülmüşlerdi eşimle beraber özel odada verilen suni sancıların ardından 7 saat sonrasında bebeğimi dünyaya getirdim göstermediler bebeğimi bende görmek istemedim çünkü hayallerimde yaşattığım bir bebeğim vardı ben elifimi hep öyle hatırlayacaktım
1 kızım var 7 yaşında eğer o olmasaydı hayata daha zor adapte olurdum belkide kopar giderdim kimsenin beni aramasını istemiyorum kimseyle bu konuyu konusmak istemiyorum söylenen her söz bana elifimi hatırlatıyor içimi acıtıyor yaramı kanatıyor sanki hiç üzülmüyor gibi atlatmış gibi durmaya çalışıyorum ama içim kanıyor geceleri uyuyamıyorum doğum sahnesi çektiğim onca acı sonrasında bebeğimin ağlayışını duyamamak kucağıma alamamak emzirememek yattığım odanın dışında yankılanan diğer odalardan gelen bebeklerin ağlamaları herşey facia gibiydi ilk defa içimi size döküyorum kızlar çünkü ailemin gözü üstümde eşimin gözü üstümde arkadaşlarım sürekli arayıp ruh halimi soruyorlar onlara güçlü gibi gösteriyorum kendimi ama yıkılmış bir viraneyim kızlar onu çok özlüyorum karnımdaki hareketlerini herşeyini kızımla birlikte bebeğime aldığımız kıyafetler dolabın içind duruyor bakmaya cesaret edemiyorum rabbim tüm hamiş olan annelerimizin bebeklerine sağlık versin sıhhat versin rabbim düşmanıma bile yaşatmasın bu acıyı çok zor çok

Genişletmek için tıkla...

bhrtsn .!.:

ay gozlerım doldu ya annem hep derdı evlat acısı gıbı yoktur anem babam olse sıze bır sey olucagı akdar yanmam derdı bende anne olunca anladım ılk dogumda gecelerı hep kabuslar gordum oglum oluyordu kayboluyordu gece boyu basında bekleyıp onu seyrederdım allah sabrını versın allah baız ınsanları sınarmıs sanırım buda sneın sınavın umaırm atlatırsın allah dıger kızına uzun saglıklı omur versın

Genişletmek için tıkla...

Chase .!.:

yaşadıklarımı duygularımı o kadar güzel ifade etmişsin ki üstüne ne bir kelime ne bi noktalama işareti hiç birşey daha ekleyemem insanlar acılarını paylaştıkça azalıyor sevgiyle insan acıların üstünden kalkıyor bende acımı inan hiç yaşayamadım kızım üzülecek annem babam hele eşim gözümden düşen bir yaş damla ile daha çok kahroluyorlardı. Bu yüzden içime attım sürekli geçmiş olsun başın sağolsun telefonları ziyaretleri dahada bunalttı beni ama yinede güçlü göründüm taa ki yastığımı başımı koyduğumda herkes uykuya daldığında boğuldum hıçkırıklarıma Allah'ımla konuştum onunla paylaştım acımı yüreğimin dağlanmasını. Ona sığındım her zaman olduğu gibi ondan gelen herşey başımın üstünedir dedim şuan fiziki açıdan iyiyim normal doğum yaptım ben dikişim yoktu 3. gün sütüm aktığı an yüreğim bir kez daha dağlandı canımın acısından çok meleğimi düşündüm hep hani şey derler ya sütün aktığı zaman bebeğin acıkınca sütün akar diye öyle saçma sapan şeyler geldi aklıma ki elifim orada cennetinde zaten hiç bir şeye ihtiyacı yoktu ama insanın kafasından neler geçiyor neler işte

Ben Allah'tan özel odada doğum yaptım canım doktorumda durumum özel olduğu için özel odaya aldırdı beni sancılarımı eşimle birlikteyken çektim ebeler hemşireler durumumu bildiğinden daha nazik davrandılar bana Allah onlardanda razı olsun sen sezeryan olmuşsun benden daha kötü şartlarda yaşamışsın bu durumu kıyamam hiç ben sana canım benim biliyormusun bir kızım var 7 yasında birde oğlum olsun istemiştim kız olduğunu öğrenince içim burkulmuştu biraz ama alışmıştım kızımla o oynadıkça konusuyordum hep onunla meleğimle.. Şimdi yeniden hamile kalmak istiyorum sürem biter bitmez başlayacağım çalışmalara Allah nasip ederse ama bu kez kızım olsun istiyorum elifimin yerine koyamam ama ben hiç sarılamadım bebeğime elifime sarılır gibi sarılmak istiyorum ona bunlarla gelsin geçsin inşallah sıkıntılarımız Rabbim bizi yeniden evlatlarımızla bebeklerimizle bulustursun insallahhh

Genişletmek için tıkla...

Chase .!.:

27 mart 2012 tarihinde 24 haftalık gebe iken doktoruma kontrole gittiğimde doktorun ağzından çıkan tek şey bebeğin kilosuda iyi ama dedi ve sonra sustu 25 dk ya yakın inceledi normal ultrasondan baktı 4 boyutlu ultrasondan baktı muayenesi bitince bi detaylı ultrason yaptıralım sonra görüşelim dedi detaylı ultrason için bir kaç gün sonrasına randevu aldım kendimde bulunduğum şehirde araştırma hastanesinde çalışıyordum ertesi gün dayanamadım hastaneden yardımcı docent bi bayana muayene oldum ama diğer doktora muayene olduğumu söylemedim o özel hastanedeydi çünkü oda baya inceledikten sonra bebeğin baş çevresinin 20 haftalık gebelik ile uyumlu olduğunu söyledi ama bir şey söylemek için erken olduğunu ultrason cihazının pekte iyi olmadığını yanılma payının olabileceğini söyledi ve beni radyolog doktor arkadaşlara yönlendirdi detaylı ultrason için ultrasona girdiğimde dünyam başıma yıkıldı bebeğimin ensefalosel hastası olduğunu öğrendim umutla ısrarla sordum bebeğimin %1 ihtimalde olsa yaşayamazmı diye ihtimal yok dedi radyolog doktor onunda gözleri dolu doluydu sonucları aldım özel hastanedeki doktoruma gittik eşimle gözümde yaşlar hıçkırıklarla girdim odasına beni görünce anladı halimden durumumu sonucları gösterdim dedi ki benden bundan şüphelendim ama kesin sonucları almadan seni üzmek istemedim çok üzgünüm dedi inatla sorduım hiçmi ihtimal yok doktor bey doğduğunda ameliyat falan olsa dedim çok zor dedi bebeğinde sende daha çok acı cekersiniz dedi benim için kelimeler kifayetsiz kalmıstı artık eşim napmamız gerekiyor doktor bey dedi oda daha fazla büyümeden almamız tıbbi tahliye yapmamız en doğrusu dedi ertesi gün sabahtan normal doğum için gelmem söylendi sonrası zaten felaket ömrümden ömür giden günler bebeğimde hissetmiş gibi karnımda dahada fazla hareket ediyordu o hareket ettikçe ben daha çok ağlıyordum ertesi sabah hastaneye giriş yaptım bana suni sancı verdiler doktorum sancı odasında doğum için beklememin benim için daha kötü olacağını söyledi ve özel oda açtırdı ailemden kimsenin gelmesini istemedim zaten yeterince üzülmüşlerdi eşimle beraber özel odada verilen suni sancıların ardından 7 saat sonrasında bebeğimi dünyaya getirdim göstermediler bebeğimi bende görmek istemedim çünkü hayallerimde yaşattığım bir bebeğim vardı ben elifimi hep öyle hatırlayacaktım
1 kızım var 7 yaşında eğer o olmasaydı hayata daha zor adapte olurdum belkide kopar giderdim kimsenin beni aramasını istemiyorum kimseyle bu konuyu konusmak istemiyorum söylenen her söz bana elifimi hatırlatıyor içimi acıtıyor yaramı kanatıyor sanki hiç üzülmüyor gibi atlatmış gibi durmaya çalışıyorum ama içim kanıyor geceleri uyuyamıyorum doğum sahnesi çektiğim onca acı sonrasında bebeğimin ağlayışını duyamamak kucağıma alamamak emzirememek yattığım odanın dışında yankılanan diğer odalardan gelen bebeklerin ağlamaları herşey facia gibiydi ilk defa içimi size döküyorum kızlar çünkü ailemin gözü üstümde eşimin gözü üstümde arkadaşlarım sürekli arayıp ruh halimi soruyorlar onlara güçlü gibi gösteriyorum kendimi ama yıkılmış bir viraneyim kızlar onu çok özlüyorum karnımdaki hareketlerini herşeyini kızımla birlikte bebeğime aldığımız kıyafetler dolabın içind duruyor bakmaya cesaret edemiyorum Rabbim tüm hamiş olan annelerimizin bebeklerine sağlık versin sıhhat versin Rabbim düşmanıma bile yaşatmasın bu acıyı çok zor çok

Genişletmek için tıkla...

ErGiNSeNa .!.:

cennette seni beliyor kızın canım..anneciqini elinden tutup cennete götürecek...o seni orada hasretle bekliyor...aqlayarak okudum canım Allah sabır versin..

Genişletmek için tıkla...

ALEVSS .!.:

Canım benim çocuğum yok, bekarım. Ama acının ne kadar büyük olduğunu inan tahmin edebiliyorum. Allah sabırsın versin inşallah sana ve ailene.

Genişletmek için tıkla...

ÖZLEMİMSİN .!.:

allahım sabırlar versin ...bende bir melek annesiyim acını canı gönülden paylaşıyorum...hepimizin yaptığı aynı içimiz kan ağlarken güçlü görünmeye çalışmak...allahım çok büyük yar ve yardımcımız olsun kızını size bağışlasın...

Genişletmek için tıkla...