Eksiklik Duygusu

huzurarayan .!.:

Mesela 7 yaşında kardeşimi ittirmiştim. O da düştü. Sonra annem dovmesin diye kaçtım. Ama
ne kadar kacabilirim ki? Annem ayaklarımdan iple bağladı sokak boyunca eve kadar sürükledi. 9-10 yaşlarımda yayalara yeşil yandığı an karşıya geçmeye çalıştım ama araba geliyormuş. Annem herkes içinde dövmüştü vs. Annem de böyle bir hayat istemezdi. Bir şansım olsa iyi bir hayat vermeyi isterdim. O zaman biz de mutlu olurduk. Terapi düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...

Çok üzüldüm , nasıl iz bırakmış bunlar sizde
Online terapi de düşünebilirsiniz, ben çok faydasını görüyorum.
Annenize yorum yapamıyorum, haddim değil.
Ama yaptıklarını normalleştirmeye çalışmayın, böyle olsun istemezdi falan diye düşünerek onu affetmeye zorlamayın kendinizi.
Affedemeyebilirsiniz. Öfke duyabilirsiniz. Bu duygular çok normal.
Ben sizin yerinizde olsam sanırım görüşemezdim. Bağlarımı koparırdım.
Ki, babam fiziksel olarak değil ama duygusal olarak çok şiddete maruz bıraktı bizi, çok mesafeliyim.
Gençliğim ona öfke duymakla geçti.
Şu an öfke duymuyorum, aksine ona olumlu duygular hissediyorum ama gene de sık görüşmüyorum, içimden gelmiyor, kendimi zorlamıyorum.

merve .!.:

Tamam da ingiltere filan değil burası. Bu çözümü herkes biliyo psikolog olmasa da nerdeyse. Ama konuşamıyoruz. Zaten konuşulabilir insanlar olmadıklarından o kötü muameleleri yapmışlar.

Genişletmek için tıkla...

Ee ne yapacak çözüme ulasmadikca bu yara hep taze kalacak. Bütün hayatı mükemmel bir şekilde ilerledigi halde depresif bir duygu kaplıyor içini, affetmenin yolunu bulacak ya da bağları koparacak. Bağ koparamiyorsa yuzlesip affetmek kalıyor bu durumda. Ayrıca anne de tedaviye dahil oluyor ,psikolog ikili görüşmeler de yapıyor. Arkasına atamiyorsa tedavi olacak. Bir sonraki mesajımda destek alması gerektiğini yazmıştım zaten. Ama anne bu tedaviye dahil olmadan gerçek bir tatmin olmayacak.

ellerimlekazidim .!.:

Ee ne yapacak çözüme ulasmadikca bu yara hep taze kalacak. Bütün hayatı mükemmel bir şekilde ilerledigi halde depresif bir duygu kaplıyor içini, affetmenin yolunu bulacak ya da bağları koparacak. Bağ koparamiyorsa yuzlesip affetmek kalıyor bu durumda. Ayrıca anne de tedaviye dahil oluyor ,psikolog ikili görüşmeler de yapıyor. Arkasına atamiyorsa tedavi olacak. Bir sonraki mesajımda destek alması gerektiğini yazmıştım zaten. Ama anne bu tedaviye dahil olmadan gerçek bir tatmin olmayacak.

Genişletmek için tıkla...

Ay peki. Anlatamıyorum.

huzurarayan .!.:

Annem sadece uyurken operdi, öpsün diye uyuyor numarası yapardim

Genişletmek için tıkla...

Şimdi nasıl davranışları size annem mesela beni niye hiç opmuyosun sarilmiyosun diyor ama anlıyorum annemi yaşadıklarından dolayı sanırım tepkisini o şekilde gösteriyordu daha doğrusu tepki değil de refleks bilmiyorum tam tanimlayamiyorum bende

huzurarayan .!.:

Bir ara aştığımı düşünüyordum. Ancak ailevi sorunlar hala devam ediyor. Haftanın 1 günü iyiyse 6 günü kesin sorun çıkıyor

Genişletmek için tıkla...

Ailevi sorunlar derken? Kendi ailenizle mi sorunlarınız var tam anlamadım, öyle ise daha az görüşme şansınız yok mu? Haftanın altı günü sorun çıkaran her kimse hayatınızdan tamamen çıkaramasanız bile o kadar sık görüşmeyin.

huzurarayan .!.:

Mesela 7 yaşında kardeşimi ittirmiştim. O da düştü. Sonra annem dovmesin diye kaçtım. Ama
ne kadar kacabilirim ki? Annem ayaklarımdan iple bağladı sokak boyunca eve kadar sürükledi. 9-10 yaşlarımda yayalara yeşil yandığı an karşıya geçmeye çalıştım ama araba geliyormuş. Annem herkes içinde dövmüştü vs. Annem de böyle bir hayat istemezdi. Bir şansım olsa iyi bir hayat vermeyi isterdim. O zaman biz de mutlu olurduk. Terapi düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...

Ben böyle düşünmüyorum ya. İnan ki düşünmüyorum.
İmkansızlık ,yokluk başka şey bu anlattıkların bambaşka.
Çocuğa böyle davranmak hiç bir zorlamayla yapılması kabul edilemez.
Üzgünüm ama anneni değil kendini kurtar

ellerimlekazidim .!.:

Kardeşim psikolog bana duygularımızla, bu duyguları bize hissettiren kişilerle yuzlesip hesabı kapatmazsak iyilesemeyecegimizi anlatmıştı.

Genişletmek için tıkla...

Bende psikolog a gittim.
Yüzleşmek içimdekileri dökmek istiyorum dediğimde karşındaki de susmayıp seni daha çok yaralarsa demişti. Maalesef kapanmıyor bu yaralar en ufak bir tetiklenmeye bakıyor gün yüzüne çıkması.

Çocukluk travmaları bence en zor travmalardan. Duyguların gerçek ve en yoğun yaşandığı dönemler. Affetmek benim içinde çok zor. Annemle babam değil ama çocukluktan gelen affedemediğim insanlar var. Affetmek özgürlüktür ama affedilmiyor işte. Kendinizi şükürsüz hissetmeyin lütfen.

Bu aileler nedense çocuklukta,gençlikte insanın hayatını zehir ediyorlar ama evlendiginizde hepsi kusursuz oluyor aniden

AlerjikRinit .!.:

Bende psikolog a gittim.
Yüzleşmek içimdekileri dökmek istiyorum dediğimde karşındaki de susmayıp seni daha çok yaralarsa demişti. Maalesef kapanmıyor bu yaralar en ufak bir tetiklenmeye bakıyor gün yüzüne çıkması.

Genişletmek için tıkla...

Herkes için tedavi yöntemi farklı olabilir. İnsan duygularınin olduğu yerde Tek doğru yoktur. Konu sahibi şuan annesiyle iyi ve hayatından çıkarmayı düşünmüyor diye o yorumu yaptım.

Sabır diliyorum sadece. Yaralarınızı sarmaya pek tabii ki cümlelerimizin gücü yetmez. Çocukluk yaraları kolay sarılmıyor ne yazık ki.
Sadece sizin çabanızla olmaz, ki annenizin babanızın büyük bir özveri ve çaba sarfetmesi gerek size yaşananları unutturmak için. Unutturmak da mümkün değil ama hafifletmek diyelim.
Çok acı… yaşadıklarınız,
Terapi almalısınız

huzurarayan .!.:

Çok şükürler olsun. Evlenene kadar mutlu bir aile hayatı olabileceğine inanmıyordum. Umarım bir gün bu yaralar kapanır

Genişletmek için tıkla...

elleri ayakları bağlanmak? gerçekten çok üzüldüm.
peki bu kadar şey yaşamışsın. bunların travmaları kendi evliliğine yansımadımı? eşine çocuğuna sabredebiliyor musun.

Çoğumuzda var sanki bu durumlar seninki kadar ağır olmasa da. Anneme kızdığım dönemler babamdan nefret ettiğim zamanlar oluyordu. Ama sonra eğitimsizlik geçim derdi aile baskısı gibi şeylerin insanları bazı şeylere maruz bıraktığını kabul ettim. Onların da aileleri onlara bu travmaları miras bırakmış. Ben bu mirası almak istemediğime emindim çok zor oluyor ama izleri kalıyor elbette. Bazen bir davranışımı annemden gördüğüm şeylerle bağdaştırınca o kadar sinirleniyorum ki kendime. Bunu yapmamalısın annen gibi mi olacaksın diyorum.
Yüzleşmenin de sonuçları var anne babayla yüzleşip ilişkini eskisi gibi tutmak zor bence. Bir arkadaşımız kim yüzleşmez ki diye yazmış bence nedeni o. Çünkü ya kopuyor ilişki ya da o nefret duygusunu ailen öğrenince değişiyor bir şeyler. Görmezden gelmeyi öğrenmek lazım en kolayı o. Eşin sevgisiyle seni sarmıştır umarım yaralarına merhem olmuştur

Terapi alman gerekiyor bunun başka bir yolu yok. Onunda hasta olduğunu kabullenip affedersen ancak huzur bulursun. Hiçbirimiz artık geçmişe dönemeyeceğiz keşke olsaydı ama yok öyle bir şansımız. Annen hala yaşıyorken bu durumu çöz benim babamla çözemediklerim gibi geç kalma sonra affedemeyecek kimsede kalmıyor ortada bu daha zor daha öfkeli bir aşama

sidrre .!.:

elleri ayakları bağlanmak? gerçekten çok üzüldüm.
peki bu kadar şey yaşamışsın. bunların travmaları kendi evliliğine yansımadımı? eşine çocuğuna sabredebiliyor musun.

Genişletmek için tıkla...

Her evlilikte olduğu gibi sorunlar oluyor. Ama eşimle pek problem yaşamayız çok şükür .Oğluma da her anne gibi bazen sinirleniyorum, kızıyorum. Ama insan ailesi gibi olmamak için kendini hep dizginliyor. Genel olarak anneme ve babama sabrım yok. Birşey yapıyor hemen kızıveriyorum sonra sen bize saygı duymuyorsun vs. Oluyor. Aslında annemle yine sürtüşme yaşandı ondan böyle bir paylaşım yapasım geldi

Kendi kendinize aşamazsınız. Acilen terapiye başlayın. Ama direkt psikoloğa gitmeyin. Psikoterapiste gidin. Mümkünse Emdr terapisinde uzmanlaşmış olsun. Profesyonel destek alarak emin olun hepsine duyarsızlaşabilirsiniz. Geçmiş için yapabileceğimiz hiç bir şey yok. Düşünerek aşamayız harekete geçerek aşabiliriz. Bu arada böyle bi konuda kendinizi yalnız da hissetmeyin. Maalesef toksik ebeveynler var. Onların geçmişinde yaşadıkları şahsen hiç umrumda değil. Çünkü açtıkları yaraları, geçmişleri açıklamıyor.
Toksik bir annenin elinde büyümüş bir insan olarak senelerdir anksiyete ile mücadele ediyorum. Korkumdan çocuk yapmak istemiyorum. Şu an benim annemde çok iyi. Tanısanız melek dersiniz. Keza bana karşı da öyle. Görüşemediğimizde özledim diye mesajlar atar, koklayarak öper, çocuğun olsa da sevsem der. İnanır mısınız hiç birinin zerre kadar önemi yok benim için. Evet okumam için, büyümem için emek verdi hatta o emekleri ben çocuğum olursa verebilir miyim bilmiyorum ama bi yandan da kalbimi, ruhumu paramparça etti. Terapiye gittiğim zaman o yaralanan, hırpalanan küçük kız çocuğuyla karşılaşmak ona sarılmak, onu iyileştirmek için bi adım atmış olmak çok iyi geliyor bana. Şu an daha seanslarım bitmedi ama nedense anneme karşı içimde en ufak bir keşkem, üzüntüm yok. Neden diye sorgulamıyorum sadece iyileşmeye odaklıyım. Size de tavsiye ederim.

huzurarayan .!.:

Bu dert mi bilmiyorum. Ama tanımadığım insanlara içimi dökesim geldi. Memurum, eşimin işi iyi, dünya tatlısı bir oğlum var, sağlığımız yerinde, rahat bir hayatım var, annem babam sağ çok şükür şikayet edebileceğim birşey yok ama hep bir yanım eksik . Ufak bir sıkıntıda tükenmiş ve çaresiz hissediyorum. Ufacık birşey de sinirleniyorum. Kendi kendimi tedavi etmek istiyorum. Çoğu şeyi aştım ama aileme olan öfkemi aşamıyorum. Annemin ve babamin yanında gergin hissediyorum. Biliyorum onlar da böyle olmasını istemezdi, belki farklı bir hayatlari olsa biz de farklı olabilirdik. Beni büyüttüler haklarını ödeyemem ama çocukluğum o kadar kötü geçti ki. Demir sopayla, bıçakla, ayakkabıyla yediğim dayakları unutamıyorum. Ellerimden ayaklarımdan bağlandığım anları unutamıyorum.Bayramlarda anneannem ve dedem vefat ettiği için yıllarca elini opmemize izin vermeyen, kavga çıkaran annemi unutamıyorum. Annem herşeyde küstü. Ondan izinsiz dışarı çıktığım için ölüm orucuna bile girdi. En mutlu anlarımı zehir etti. Şimdi çok iyi bir anneanne. Benim oğluma azıcık sesim yükselsin kızıyor. Ona sarılıp, onu öpmek , derdimi paylaşmak istiyorum . Bir yanım çok istiyor bir yanım kaçmak istiyo. Şimdi telafi etmek istiyorum.Ya benim mahvolmuş çocukluğum? Kardeşlerimin bozulan psikolojisi... Nasıl gelecek geçen o günlerim...

Genişletmek için tıkla...

Çok zor bir çocukluk yasamissiniz destek almayı düşünüyor musunuz bununla ilgili. Ailenizle mesafe koysanız görüşmelerimizde veya açıkça söyleseniz yasattiklarini ve hissettiklerini?