Eksik kadın gibi hissetmek

Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..

Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum

Yaşadıkların çok zor. Sen o acını yaşamamak için başka şeylerle ilgilenmişsin ama o acıyı yaşaman gerekir. Kendi başına atlatamıyor gibisin. Psikolojik destek al. Allah yardımcın olsun

Acını yaşamamış ertelemişsin arkadasım. Dibine kadar yaşa acını ki tekrar yüzeye çıkabilesin. Allah yardımcın olsun,başın Sağolsun.

Allah sabir versin, baska ne denir ki.

Rabbim sabır versin. Çok zor bir deneyim yaşamışsınız. Her zaman kolay olmuyor. Uzman desteği gerekiyor olabilir.

merve100 .!.:

Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..

Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle başınız sağolsun çok zor bir durum hissettikleriniz gayet normal doğumdan sonra zaten vücut yıprandığı için bunlar oluyor ki siz zaten çok zor bir doğum yaşamışsınız. Çok güçlü bir kadınsınız bence bırakın biraz da acınızı yaşayın. Siz ne yapsanız da onun ömrü bu kadardı lütfen kendinizi suçlamayın inş sağlıkla kucağınıza alacağınız evlatlarınız da olur. Sabırlar diliyorum

İlaç verip gönderileceğim eminim uzman desteği en fazla diğer psikolojik destekte sadece parayı alıcak sizler daha iyi destek verirsiniz ..

Daha evlenmeden önce bile hatta küçükken bile anneme derdim anne benim çocuğum olmazsa ya diye korkardım hep çocuğum olmayacak diye sanki içime doğmuş gibi ..
Hepte sorun yaşadım eşimden hpv bulaştı , onu bitirdim başka sıkıntı çıktı onu atlattım hamileliğim zor geçti tam iyi oldum oğluma kıyafet aldım 2 gün sonra öldüğünü öğrendim .. İmtihan üstüne imtihan..

merve100 .!.:

Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..

Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum

Genişletmek için tıkla...

Ilk bebegimi benzer sekilde kaybettim , ben eve gitmeden ayni sizin gibi birilerini yollayip esyalari kaldirttim , cenazeye katilmadim , yanlizken aglayip ,kalabalikta metanetli gorundum.

Bu yaptiklarimin ne kadar yanlis oldugunu , yillar sonra anladim , ben ogluma on yil agladim, ve cok gec bir zamanda psikolojik destek aldim ,

Size tavsiyem hemen hic zanan kaybetmeden destek alin . Lutfen lutfen..

Cunku su an bu destegi almazsan bir sonraki hamilelegin de hep tedirgin gececek..ilac da olsa git lutfen ..

Oncelikle Allah sabir versin dilerim. Eger inancliysaniz, ölüm birdir degismez. Siz ne yaparsaniz yapin o melek yasayamazdi. Yasadiginiz agir bir travma, psikoloji kaynakli fiziksel sikintilar da baslamis, imkaniniz varsa psikolojik destek oneririm

merve100 .!.:

Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..

Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum

Genişletmek için tıkla...

Canım ne kadar güçlü bırısın sen.. Rabbım anne olmayı en kısa zamanda nasıp etsın bu acılarını unuttursun.. Senın cırkın olma ıhtımalın varmı .. Daha guclu ol kolay atlatabılcek bırsey degıl bır destek alabılırsen cok ıyı gelir.. Allahım yardımcın olsun

Basın sağolsun öncelikle canım acini yasa bağır çağır ağla içine atma yeterki dostun yakının varsa paylaş dok içini bir uzman yardımı alman gerek
Allah yardimcin olsun buda senin imtihanınmis sen çok güçlü bir kadinmissinki Allah seni evladinla sinamis sabret arkadasim inşallah sağlıklı hayırlı evlatlera kavusacaksin

Allah yar ve yardımcınız olsun..bebeğiniz sizi bekliyor olacak size şefaatçi olacak inşaallah..acınız yeni ve derin zor imtihan ..rabbim kaldıramayacağı yükü vermez kuluna size güveniyor ..allahın izniyle atlatirsiniz inşallah. .sabır dua ..

yenidenumut .!.:

Ilk bebegimi benzer sekilde kaybettim , ben eve gitmeden ayni sizin gibi birilerini yollayip esyalari kaldirttim , cenazeye katilmadim , yanlizken aglayip ,kalabalikta metanetli gorundum.

Bu yaptiklarimin ne kadar yanlis oldugunu , yillar sonra anladim , ben ogluma on yil agladim, ve cok gec bir zamanda psikolojik destek aldim ,

Size tavsiyem hemen hic zanan kaybetmeden destek alin . Lutfen lutfen..

Genişletmek için tıkla...

Doğumdan sonra şok geçirdim nefes yüzünden bu sebepten sakinleştiri yüzünden uzun süre uyudum sabah uyandığımda eşim bebeğimizi kendi elleriyle gömmüştü ve hala götürmediler mezarına .. Bir sebep bulunmadı bulunsaydı belki biraz daha iyi olabilirdim en azından buymuş derdim sebep yok .. Ve tersten doğdu gördüm mecburen ki ebeler de çok güzel diye bana eşime ailelerimiz arkadaşlarım bile görmüştü ilk yaşıyor sandık .. Kıpkırmızı dudakları pembe yanak saçları uzamış simsiyah ve teni bile çok güzel renkteydi ilk buna sığındım Rabbim kötü göstermedi onu bana diye ama ilerledikçe iyice artmaya başladı bu suçluluğum ilk günlerim de yakın arkadaşlarım bebeklerini getirdiler onlarla oynarken ederken bile böyle üzülmüyordum halbuki

Canım doktor ola arkadaşlarım,kuzenlerm,dayım kim varsa hep aynı seyi söylüyor. Bir Bebek anne karnında düşüyor yada ölüyorsa büyük ihtimalle genetik bir bozukluk oluyor. Şimdi bir düşünsene belki rabbim seni daha zorlu bir süreçten korudu. Tabi ki evladın çeşidi olmaz sağlıklı sağlıksız hepsi Candan öte ama ömür boyu bana bişey olursa ona kim bakar korkusu çok zor. Sabret,şükret,hayırlısını iste. Allah gönlüne ferahlık versin

Zaten zamanla daha cok aciyacak , gittikce daha cok , ben kizimi kucagima aldigimda bile ogluma agladim , uc bucuk yil gecmisti aradan ..

Ben bu surecte sunu anladim ki bu tek basina atlatilabilecek bir surec degil.

Ayrica sizinki sucluluk gibi gelse de size , aslinda aci sadece , aciya bahane ariyorsunuz , siz de pekala biliyorsunuz ki bu sizin elinizde olan, engel olabileceginiz bir olay degildi .

Bir de bu durumu kolay kolay herkes anlayamaz , mumkunse ayni durumdaki birileri ile derdinizi paylasin . Birbirinize destek olun . Ben o donemlerde oyle bir arkadas edinmistim , saaatlerce bebeklerimizden konusurduk . Acitirdi ama rahatlatirdi ..

Canım benim. .
Başınız sağolsun. .
Çok üzücü bir tanem. .
İnşallah hayırlı evlatlar versin rabbim. .
Hiç olmayacak diye düşünüyorum bazen. .
Allah var, dert , gam yok ..

Basin sagolsun canim ben de senin gibi bebegimi kaybettim hem de 10 yıl ugrastiktan sonra olmustu. Ama rabbime sukurler olsun çok kısa bir zaman sonra dunyalar tatlisi kizimi verdi bana. Çok zor bir donemden geciyorsun su an. Ama ben hep soyle dusundum bunda da benim goremedigim bir hayır vardır mutlaka dedim ve Allah a sigindim. Rabbim sabir versin

Canı veren de Allah alan da Allah. Bunun neresinde hayir var diyeceksin ama Allahin verdigi herseyde var bir hayir. Biz kadinlar kucucuk karnimizda kocaman bir dunyayi icimize alan insanlariz o yuzden sen herseyin ustesinden gelirsin. Allah kimseye kaldiramayacagi yük vermez. Ve son olarakta derdinden buyuk Allah var. Dert etme dua et.

Daha once gordum aslinda bebegini kaybettigini, yazmak bugune kismet oldu aslinda icimden cok dua etmistim senin icin... Cok guclu bi kizsin sen, laf olsun diye degil gercekten cok guclusun daha bebegini yeni kaybetmistin ve dikkat edin kizlar diyodun forumda! O gunlerde bir baskasi veya ben, kimse senin kadar guclu olamazdi emin ol. O yuzden bunu da atlacaksin merak etme.. Yazdiklarindan kendine guvendiginde apacik eminim herseyin ustesinden geleceksin... Basin saolsun... Allah onun omrunu yeni olacak bebeklerine yazsin... Senin icin hersey cok guzel olacak bence inan bana oyle hissediyorum. Biraz sabir biraz dua..