Herkese merhaba öncelikle.Yasadıgım şehire 10 yıl önce taşındık.Eskiden çok çevresi çok arkadası olan bir insanken zaman içerisinde kurduğum arkadaşlıkların sahte olduğuna benim yanımda başkası hakkında ben olmadığım yerde de benim arkamdan konuşulduğunu hissettim (başka birçok sebeplerden dolayı da) arkadaşlığımı devam ettirmedim.
Farketmeden yalnızlıktan keyif alıp zaman içerisinde yalnızlaştım.Ben üniversitede de arkadaşlarımla aktiviteler yapan ama aynı zamanda ailemle aynı şehirde yaşadığım için kendim spor salonuna giden kendim arkadaş aramadan kurslara giden bir insandım zaten.
Yaşadığım şehirde çocukluktan ya da liseden bir arkadaşım dostum yok.Buraya üniversitede taşındık.bir süredir evliyim ve bir bebeğim var.
herhangi bir kamu kurumunda çalışmıyorum iş arkadaşlarım da yok böylece.İşim kendi kurduğum işim.Yüksek lisansta yine arkadaşlarım oldu.Evime yemeğe de geldiler neredeyse yan yana olan binadan arkadaşım oldu birlikte geldik gittik de.Babam hastalandı çok uzun bir süre hastane sürecimiz oldu.Bunu biliyorlardı babam vefat etti bir baş sağlığı dahi dilemediler.Cok ilginç.tüm girişimlerim sonuçsuz kalıyor yine kendime dönüyorum.
uzun süredir bir duvar örüyorum istemeden insanlara karşı.bunu psikoloğa gidiyorum onun sorduğu soru neticesinde farkettim.Duvarlarım var ve karşımdaki insanlar kafama göre kim olursa olsun keyif alacağım birileri değilse anlık görüşüp anlık konuşuyorsam şayet kendi beni asla göstermiyorum.Konusuyorum içten ve samimi gözüküyor ama bir o kadar kendimi bildiğim için samimi değilim.Kendimi açmıyorum.Zaten dediğim dedik bir insan değilim karşımdaki insanla fikirlerim uyuşmuyorsa dahi evet evet der dinler geçerim.
Bu duvarlarımı nasıl yıkabilirim ? Yıkabilir miyim ? Yoksa yalnızlaşmayı kabul mü etmeliyim. bazen eski arkadaşlıklarımı dahi özlüyorum. bana yanlış gelen şeylerle bir bir uzaklaştım her şeyden.Toydum belki de..Ben çok çok şeyi annesiyle yapan biriyim.Ama insan yine de yakın arkadasları olsun istiyor..
İçimi dökmek istedim.Cok Uzun olduysa hakkınızı helal edin
Farketmeden yalnızlıktan keyif alıp zaman içerisinde yalnızlaştım.Ben üniversitede de arkadaşlarımla aktiviteler yapan ama aynı zamanda ailemle aynı şehirde yaşadığım için kendim spor salonuna giden kendim arkadaş aramadan kurslara giden bir insandım zaten.
Yaşadığım şehirde çocukluktan ya da liseden bir arkadaşım dostum yok.Buraya üniversitede taşındık.bir süredir evliyim ve bir bebeğim var.
herhangi bir kamu kurumunda çalışmıyorum iş arkadaşlarım da yok böylece.İşim kendi kurduğum işim.Yüksek lisansta yine arkadaşlarım oldu.Evime yemeğe de geldiler neredeyse yan yana olan binadan arkadaşım oldu birlikte geldik gittik de.Babam hastalandı çok uzun bir süre hastane sürecimiz oldu.Bunu biliyorlardı babam vefat etti bir baş sağlığı dahi dilemediler.Cok ilginç.tüm girişimlerim sonuçsuz kalıyor yine kendime dönüyorum.
uzun süredir bir duvar örüyorum istemeden insanlara karşı.bunu psikoloğa gidiyorum onun sorduğu soru neticesinde farkettim.Duvarlarım var ve karşımdaki insanlar kafama göre kim olursa olsun keyif alacağım birileri değilse anlık görüşüp anlık konuşuyorsam şayet kendi beni asla göstermiyorum.Konusuyorum içten ve samimi gözüküyor ama bir o kadar kendimi bildiğim için samimi değilim.Kendimi açmıyorum.Zaten dediğim dedik bir insan değilim karşımdaki insanla fikirlerim uyuşmuyorsa dahi evet evet der dinler geçerim.
Bu duvarlarımı nasıl yıkabilirim ? Yıkabilir miyim ? Yoksa yalnızlaşmayı kabul mü etmeliyim. bazen eski arkadaşlıklarımı dahi özlüyorum. bana yanlış gelen şeylerle bir bir uzaklaştım her şeyden.Toydum belki de..Ben çok çok şeyi annesiyle yapan biriyim.Ama insan yine de yakın arkadasları olsun istiyor..
İçimi dökmek istedim.Cok Uzun olduysa hakkınızı helal edin
Zamanla zamanla aşmaya çalıştım. Şimdi ne kabuk var ne duvar. Artık cat diye beni kıran davranışları paylaşabilirim :) kötü ve kırılgan hislerimle de baristim
