Burdan da haber et canım sonucu. İnşallah kötü bir şey çıkmaz. Çıkarsa da tedavisi olan bir şey olsun diyorum ben de kendi kendime. Benim kürtaj gününe dek mide bulantılarım vardı. En ufak bir belirti vermedi. Hamilelik belirtilerim aynen devam etmişti. Sadece bir ara ve çok garip gelecek tam da bebeğin kalbinin durduğu tahmini tarihlere denk geliyor- evde koltukta otururken karnıma dokundum ve sanki bebeğimin kalbi durdu gibi geldi öyle bir boşluk hissi anlatamam... Ben o anı hissettim yani. Tıbbi olarak bakan biri bu mümkün değil diyecek ama anne ve bebek arasında bence değişik bir metafiziksel bağ var. Ben bebeğimle hep konuşuyordum karnımı sevip =( Ama gebelik belirtilerim sürünce herhalde kendi kendime kuruntu yapıyorum dedim. Gebelik bitse miden böyle bulanmaz olumlu düşün diye telkin ettim kendimi. O hafta hep eşime dönüp dönüp "sence bebeğim iyi mi" diye sorduğumu hatırlıyorum.
Tek duam Allah bir daha bu acıyla bizi sınamasın... Bir kadının başına gelebilecek en acı olaylardan biri. Dışardan duyanlar "ay olurmuş ilk gebelikte canını sıkma yeniden yaparsın" deyip geçiyor duyarsızca. Gerçi empati yapmalarını da beklemiyorum çünkü pek çok kişi nasılsa benim başıma gelmez diye düşünüyor. Yaşamadan empati yapılması zor bir durum. Oysa bence bebek rahme düşer düşmez anne ile bağı başlıyor. Sadece fiziki değil, duygusal ve ilahi bir bağ bu. Şimdilerde bana her şey anlamsız geliyor. İş güç, insanlar ne demiş ne dememiş. Ben içimde yaşamı ve ölümümü tattım diyorum. Allah aracılığıyla bedenimde bir can oluştu ve yine onun aracılığıyla bir can yaşama veda etti... Yaşam ve ölüm deneyimi öyle bir gerçeklikmiş ki, dünya hayatında edindiğim gereksiz sıkıntılar ve kuruntular, hırslar artık çok anlamsız geliyor. Gerçek sevgiyi, aşkı bir süreliğine annelikte tattım ya, artık bir gün ölsem de, hiç çocuğum olmasa da her zaman yaşattığı bu güzel duygu için Allah'a şükredeceğim...