- 18 Ocak 2016
- 7
- 4
- 1
- Konu Sahibi zeynepsoruyor
-
- #1
Ben kendime güvenimi hiçbir zaman kazanamadım.Bağımlı kişilik olarak büyümüşüm iki tane benden buyuk kardeşim var.Küçükken onların peşine takılırdım her yerde.Başkalariyla mutlu olamazdım.Hep geçimsiz hallerdeydim.Mahallede herkese en çok bağıran çocuk bendim, benden 3yaş büyük kardeşim çok aktifti oyunları o bulurdu herkese sözü geçerdi.Biz mahalleden taşınınca ben hep eski mahalleye gitmeye devam ettim ama kardeşim gitmedi.Ben de çok sonra bıraktım gitmeyi. İlkokuldayken 1tane yakin arkadaşım vardı hep çoğunluktan dışlanmış hissettim. Çoğunlukla insanların uğraştığı bi çocuktum üniversiteye kadar çok çektim.Şişmandim hep dalgaya alındı bu
üniversitede biraz zayıfladigim için rahatım artık mevzusu geçtiğinde bozulmuyorum. Sadece bazen sinirleniyorum ama dert etmiyorum.Hemen dikkati dağılabilen biriyim , tahammülsüzüm sinirlenirim, benden vazgeçemeyecek yani çok seven biri varsa onunla kavga etmekten hiç çekinmem ama diğer tüm insanları kaybetmekten korkarım hep çok kibar ve dikkatli olmaya çalışırım ve bu beni yorduğunda içime kapanır insanlardan kaçarim çok mutsuz olurum. Aklıma hep geçmişteki zayıflıklarım gelir.Kardeşlerim küçükken beni dışlıyorlar gibiydi, Her durumda bir olup bana yüklenirlerdi
Hala öyleler ama daha az.Onlar benden daha başarılıydılar.Üniversite sinavinda çok iyi bir bölüm kazandım ve herkes şok oldu.Hakkimda kötü konuşanlara kendimi kanıtladım.Artık eskisi gibi kötü gözle bakmıyorlar.Ben insanlar arasına karışıp eğlenceli muhabbetler etmek istiyorum ama bu zamana kadar hep travmalarla dolu kırılmışım hatalar yapmışım
içimde hep bir hırs var çok iyi niyetliyim kimseye kötülük yapamam ama insanları beni öyle algılamiyorlar gibi hep üstüme geliyorlar.her şey güzel giderken bir anda bir laf sokuyorlar,sinirleniyorum ne diyeceğimi bilemiyorum, tepkimden ne kadar bozulduğumu anlayacak diye.
Çoğu durumda susuyorum ya da şakaya vuruyorum alttan alıyorum bu da beni mutsuz ediyo
yalnız kaldığımda her gece bunlar aklıma geliyor ve ölmek istiyorum.Ben insanlarla doğru şekilde anlaşmak nasıl olur artık bilmiyorum.
Annem de küçükken beni hep eleştirdi
ağlamamı kabul etmezdi herkes ağlardi ben ağlamazdim
yanlış bi şeydi, zayıflıktı.Kızınca alnımı kırıştırırdim yapma öyle diyip kızardı, yüzümü asardim kızardı öyle şiişirme yüzünü derdi
oyun oynardım öyle oyunlar oynama derdi.
Belki de bu yüzden hiçbir zaman kendimi yeterli hissedemedim.
Girişken kendine güvenen biri olmak istedim hep
kendime güveniyorum diyip bir süre hayatımı düzene koydum.
Sonra insanların lafları beni yine kırdı, eski zayıflıklarımı hatırlayıp yenildim.
Şimdi birsürü arkadaşım var ama onlarla rahat konuşamiyorum herkes bir şekilde birbiriyle konuşuyor,ben korkuyorum
.beni yanlış anlayıp bozulursa benden uzaklaşırsa
aramız bozulur ya da ben böyle olduğum zamanlardaki gibi yine saçmalayip aptal durumuna düşersem diye korkuyorum
zaten hep sevdiğim arkadaşlarımı seven başka birileri de oldu ve dışlandım
ya da dışlamaya çalıştılar gibi
ben bunu fark edince duygularım hemen yüzüme yansır
anlarlar rahatsız olup uzaklaştigimi
böyle olunca hayata kuserim
Yani anlayacağınız ben şimdi toplulukta ister akraba ister yabancı ortam olsun konuştuğumda sesim duyulmuyor ezik hissediyorum
kaçıyorum
sevgilimle de aram bozuk hep tartışma yaratıyorum belki de hırsımı ondan çıkarıyorum
böyle zamanlarda hiçbir ortamda mutlu olamam beni seven insanlar olsa bile kötü hissederim niye seviyorlar ki derim
başkaları dışlarken bunlar neden seviyor.
tedavi olmam gerek galiba ancak devlet hastanesinde beni bu kadar dinleyecek ortam yokmuş
özel psikoloğa gidip çocukluğumdan günümüze problemlerimi halletmek gerekli gibi görünüyor
ama çok pahalı
gidemem parami kazanana kadar
ne yapacağım fikriniz var mi ya da aynı şeyleri yaşayan arkadaşlar varsa çözüm
bulabildiniz mi
lütfen paylaşın misiniz?
üniversitede biraz zayıfladigim için rahatım artık mevzusu geçtiğinde bozulmuyorum. Sadece bazen sinirleniyorum ama dert etmiyorum.Hemen dikkati dağılabilen biriyim , tahammülsüzüm sinirlenirim, benden vazgeçemeyecek yani çok seven biri varsa onunla kavga etmekten hiç çekinmem ama diğer tüm insanları kaybetmekten korkarım hep çok kibar ve dikkatli olmaya çalışırım ve bu beni yorduğunda içime kapanır insanlardan kaçarim çok mutsuz olurum. Aklıma hep geçmişteki zayıflıklarım gelir.Kardeşlerim küçükken beni dışlıyorlar gibiydi, Her durumda bir olup bana yüklenirlerdi
Hala öyleler ama daha az.Onlar benden daha başarılıydılar.Üniversite sinavinda çok iyi bir bölüm kazandım ve herkes şok oldu.Hakkimda kötü konuşanlara kendimi kanıtladım.Artık eskisi gibi kötü gözle bakmıyorlar.Ben insanlar arasına karışıp eğlenceli muhabbetler etmek istiyorum ama bu zamana kadar hep travmalarla dolu kırılmışım hatalar yapmışım
içimde hep bir hırs var çok iyi niyetliyim kimseye kötülük yapamam ama insanları beni öyle algılamiyorlar gibi hep üstüme geliyorlar.her şey güzel giderken bir anda bir laf sokuyorlar,sinirleniyorum ne diyeceğimi bilemiyorum, tepkimden ne kadar bozulduğumu anlayacak diye.
Çoğu durumda susuyorum ya da şakaya vuruyorum alttan alıyorum bu da beni mutsuz ediyo
yalnız kaldığımda her gece bunlar aklıma geliyor ve ölmek istiyorum.Ben insanlarla doğru şekilde anlaşmak nasıl olur artık bilmiyorum.
Annem de küçükken beni hep eleştirdi
ağlamamı kabul etmezdi herkes ağlardi ben ağlamazdim
yanlış bi şeydi, zayıflıktı.Kızınca alnımı kırıştırırdim yapma öyle diyip kızardı, yüzümü asardim kızardı öyle şiişirme yüzünü derdi
oyun oynardım öyle oyunlar oynama derdi.
Belki de bu yüzden hiçbir zaman kendimi yeterli hissedemedim.
Girişken kendine güvenen biri olmak istedim hep
kendime güveniyorum diyip bir süre hayatımı düzene koydum.
Sonra insanların lafları beni yine kırdı, eski zayıflıklarımı hatırlayıp yenildim.
Şimdi birsürü arkadaşım var ama onlarla rahat konuşamiyorum herkes bir şekilde birbiriyle konuşuyor,ben korkuyorum
.beni yanlış anlayıp bozulursa benden uzaklaşırsa
aramız bozulur ya da ben böyle olduğum zamanlardaki gibi yine saçmalayip aptal durumuna düşersem diye korkuyorum
zaten hep sevdiğim arkadaşlarımı seven başka birileri de oldu ve dışlandım
ya da dışlamaya çalıştılar gibi
ben bunu fark edince duygularım hemen yüzüme yansır
anlarlar rahatsız olup uzaklaştigimi
böyle olunca hayata kuserim
Yani anlayacağınız ben şimdi toplulukta ister akraba ister yabancı ortam olsun konuştuğumda sesim duyulmuyor ezik hissediyorum
kaçıyorum
sevgilimle de aram bozuk hep tartışma yaratıyorum belki de hırsımı ondan çıkarıyorum
böyle zamanlarda hiçbir ortamda mutlu olamam beni seven insanlar olsa bile kötü hissederim niye seviyorlar ki derim
başkaları dışlarken bunlar neden seviyor.
tedavi olmam gerek galiba ancak devlet hastanesinde beni bu kadar dinleyecek ortam yokmuş
özel psikoloğa gidip çocukluğumdan günümüze problemlerimi halletmek gerekli gibi görünüyor
ama çok pahalı
gidemem parami kazanana kadar
ne yapacağım fikriniz var mi ya da aynı şeyleri yaşayan arkadaşlar varsa çözüm
bulabildiniz mi
lütfen paylaşın misiniz?
Son düzenleme: