Herkese merhaba,
8 yıllık evliyim ve 6 yaşında ikizlerim var. Eşimle severek evlendim. Eşimin ailesi ben çocuklara hamileyken bizden, kendilerine ev almak icin dügün takilarimizi istedi ve hiç istemeyerek de olsa kabul etmek zorunda kaldım çünkü çok zor bir hamilelik geçiriyordum ve canımın derdine düştüğüm için bir de eşimle kötü olmak istemedim.
En baştan beri ailesi durumumuz iyi değil kızım elimizden bisey gelmiyor bizi mazur gör dedi ve ben gerçekten ellerinde olmadığını düşünerek o kadar üzülüyordum ki. Biz herseyi kendimiz halledicez ailelere yük olmadan sakın kötü hissetmeyin diye teselli ederdim. Oysaki bir sürü altın ve döviz birikimleri varmış ve ben bunu kendilerine ev alirlarken öğrendim. O mevcut birikime bizim altınları da ekleyip ev aldilar kendilerine. Eşime, bak iki cocugumuz olacak kiradayiz önce kendimizi düşünmemiz gerekiyor dediysem de dinletemedim. Sıkışırsak söz isticem dedi ama o kadar zor günlerden gecmemize rağmen tabi ki de istemedi. Ben ne zaman lafını açsam hep kavga çıktı. Cocuklar etkilenir diye de çok uzatamadim. Sonuç itibariyle biz hàlâ kiradayiz ve sadece eşim çalışıyor.
Evlenirken benim ailem tek emekli maaşına rağmen borç harç bir sürü masraf yaptılar sırf ben rahat edeyim diye. Esim ailesinin alması gerekenleri kendi aldı hatta düğünde taktıkları bileziklerini bile eşim aldı, dugun salonunun parasi düğünde takılan paradan ödendi... Evimizi kurarken destek olsalardı küçücük de olsa belki bu kadar zoruma gitmezdi ama ellerinde olmasina ragmen tek kurus harcamadilar. Benim ailem ise ben, kesinlikle birsey istemiyoruz kendimiz halledicez herseyi dememe ragmen kredi cekmisler esya almak icin. Tek çocuğumuzsun tabi ki yapicaz dediler. Ailem cocuklar var aman tadiniz kaçmasın bosver modunda oldu hep. Ve ben bunca zaman geçmesine rağmen hazmedemiyorum. Bazen zor tutuyorum kendim istememek için altınları sonra sakin ol diyorum. Bu durumu yaşayıp çözüme ulaştırmis, öneride bulunacak arkadaşlar var mı?