Valla siz anlatırken aynı bizim halimiz geldi gözümün önüne. Benim de oğlum 2 yaşında. İlk doğduğundan beri bana hayatı zindan etmişti .Her birşey olduğunda bana dünyayı zehir ediyordu.
Beni deli ediyordu .Nerde olursa olsun, bişey olsa, sen nasıl annesin, dikkat etmiyosun diye , herkesin yanında bana bağırıp çağırıyordu . O kadar grurum kırılıyordu ki , artık milletin içinde ağlar olmuştum.
Hatta bir keresinde ablamalardayken dışarı çıkmıştı, oğlum da oynarken ayağı takılıp, kafasını sehpaya vurmuştu. Kafası şişmişti. Eve geldi, bana bir baırmaya başladı, bağıra çağıra beni evden alıp götürdü. Bunun üstüne eve gidene kadar birbirimize demediğimiz kalmadı .ve ablamlar bana küstüler.
Artık o kadar tik olmuştum ki, çocuğun peşinden ayrılamıyodum.
Şimdi biraz düzeldi, hem ailesinin onu uyarması hemde benim uyarmalarım sayesinde biraz toparladı.
Ama bunda benim de birgün çıldırıp ağzıma ne geliyorsa , söylememin de etkisi var.
Bence sizde eşinizi karşınıza alıpi sizin onun annesi olduğunuzu, onun canı yandığında sizn de yanacağını, ondan daha fazla sizin çocuğunuzu düşündüğünüzü anlatın.
Eğer hala anlamıyorsa ailesiyle konuşup onlardan rica edin bence...