Doğum Sonrası Hayat

Khomyuk .!.:

Mutlaka kolaylaşıyor ama asla çocuksuz bir insan kadar kolaylaşmıyor. Burada bekar hayatı gibi çocuklu olunur mu deniyor neticede hiç birimiz hiç bir zaman tam bir çocuksuz olamayacağız.
Yoksa ben de 7 yaş çocukla 1-2 yaş çocuğu olan arkadaşlardan daha rahatımdır. Ama asla bir çocuksuz kadın kadar özgür değilim demek istediğim bu

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle katiliyorum. Allah yokluklarini gostermesin ama benim okadar rahat olma gb bir umidim kalmadığı icin suan son 5 yillik hayatimin en ideal zamanlarini yasiyorum

Bebegin mizacina, esler arasindaki iliskiye, yardim eden kisi sayisina gore degisir bana gore. Benim bebegim hic uyumayan bir bebek, eşim destek olmayan bir es ve ben de cevresinde kimse olmayan yalnız bir anneydim. Elbette ki hicbir sey eskisi gibi olmadi. Ama görüyorum surekli bebeklerini emanet edebilecekleri olan yakinlari olan aileler var, esler yardimci hic olmazsa alip gezdiriyor, 7/24 bakicilari var, iste o zaman daha az degisim olabilir eskisine gore. Beb artik imkani olan yatili bakici tutsun kafasindayim. Kendime de cok kiziyorum bu kadar saftirik olup, kendim cebellestigim için her seyle.

herseygizlisakli .!.:

Selamlar,
Doğum ardından, ailenizin yeni üyesi aranıza katıldıktan sonra yaşam şartlarınız ne düzeyde bir değşim gösterdi? Kimi arkadaşlarım çocuk önces-sonrası arasında bir fark olmadığını, artık gezme tozma tatil planlarına bebişlerini de katarak aynı düzeyde devam ettiklerini söylüyor. Kimi arkadaşım da hiçbirşey eskisi gibi olmuyor vb dedi. Bu kadar vahim bir durum olacağına da ihtimak veremiyorum.

Aynı şekilde eşler arasındaki durumu elbet doğum sonrası bir süre etkileyecektir diye düşünüyorum ama lohusalık sonrası süreçleriniz nasıl işledi. Bazı erkeklerin, doğum sonrası eşini anne formatına alıp cinsel çekim hissetmeme durumundan bahsetmiş. sizin bakışınız, sizindeneyimleriniz nasıl bu konuda acaba

Genişletmek için tıkla...

Şöyle diyen yalan, böyle diyen yalan… yorumlar hep böyle ama hayatını kendin yaratıyorsun.
Her sabah 10 dk meditasyon yap, gün içinde olumlama yap kafandan, rahat kafayla gez mis gibi geçiyor hayat eşin de iyi biriyse.
Her dk anne kafası bebeği düşünüyorsun, ağlıyor sızlıyor uyku saati diyen annelerin kendi tercihi bu. Benim kafam her dk bebeğimde değil, hayallerimi planlarımı düşünüyorum. Bebeği özgür bırakıyorum, bol bol akrabalara bırakıyorum. Emmeyince, uyumayınca bunu bebeğin problemi olarak görüyorum benim değil. Ona çözüm için yardımcı oluyorum. Ağlayınca kendimi strese sokmuyorum, empati kuruyorum yani sempati değil. Üstü başı sürekli temiz olsun diye uğraşmıyorum, yorulduğum günler bu ne biçim hayat diye şikayet etmek yerine hemen sorumluluğu paslayacak birini bulup kişisel bakım yapıyorum, keyif için azcık da olsa zaman ayırıyorum. Evi temiz tutmaya çalışmıyorum…
Eleştiriliyor muyum evettt ama beni eleştiren herkes mutsuz, ben çok mutluyum. Eşim de mutlu çocuğum da mutlu. Yani çocuğun üstüne deli gibi düşmüyorum, o bir birey ve dünyanın en tatlı en sevilesi bireyi de olsa benim gözümde, benden ayrı birisi. Annem saçını süpürge eden biriydi, hep keşke pis bir evde tek çeşit yemekle büyüseydim de annem gülüp mutlu olsaydı diye geçirirdim içimden. Şimdi ben gülüyorum, ev çiçek açıyor. Pis bir ortam ama çiçekli

Bebeğim olmadan önce aşırı rahat bi hayatım vardı. En basiti istediğim kadar uyuyordum :) Gece uyanmaları beni bitiriyordu ilk zamanlar. 3 ay boyunca ağlama krizleri tutuyordu, susturabilene aşk olsun. Evde durmuyordum, hergün dışarı çıkardım ama hep "ya ağlarsa ne yaparım" düşüncesiyle. Şuan 6 aylık, daha sakin. Çok seviyorum, iyi ki var ama çok zor ve kimse beni bu kadar zor olacağına hazırlamamıştı, toz pembe sanıyordum hamilelik boyunca :)

isin aslı ,çocuk okula başlayana kadar anne pestile dönüyor,sonrasında başka başka dönemler....Evlilik başka bir boyuta giriyor..çok zor ama çok şükür diyor insan..allah o gücü ve sabrı veriyor gerçekten..çocukla büyüyor olgunlaşıyor, onunla hayatı anlıyorsun

Henüz hamileyim, yakın zamanda bebeğimi kucağıma alacağım. Bir kedim var, kedimden önce beni onun kadar zorlayan hiç bi sorumluluğum olmadı, şöyle ki;
Kedimi bırakacak birini bulamazsam şehir dışına çıkamıyorum,
Kedimi bırakacak birini bulsam da en fazla 5 gün şehir dışına çıkabiliyorum,
Eğer 1 haftadan uzun kalacaksam onu da yanımda götürüyorum ve arabada anamı ağlatıyor ,
Eğer gece arkadaşımda vs kalacaksam kedimin ihtiyaçlarını önceden karşılamak zorundayım ve manyak gibi ev kamerasından onu röntgenleyip tek bıraktığım için vicdan yapıyorum .

Tabi ki kedi ve bebe aynı şey değil ama aslında aynı şey, ben kedim için bile bişeylerden vazgeçebiliyorum. Bebeğim için neden vazgeçemeyeyim? Mevzu gerektiğinde vazgeçebilmek bence, eğer böyle bir karaktere sahip biriyseniz zorlanmazsınız. Eğer yok illa benim hayatım diyecek kişiyseniz orada burada ‘ay hayatın bitecek’ diye milleti tilt eden tiplerden olursunuz.
Ve tabiki eşin de babalık yapması önemli. Biz kadınlar herşey için kendimizi öne atıyoruz ama özellikle çocuk konusunda öne atmamamız gerekiyor, o çocuğu ben emziriyorsam babası gazını çıkartmalı diye düşünüyorum. Eğer bütün sorumluluk kadında olmazsa çok bunalma durumları olacağını düşünmüyorum.

Hicbirsey değişmedi desem yalan olur ama güzelleşen çok şey oldu. 2 yıl arayla aynı gün doğan iki kızım var .2 buçuk yaş ve 6 aylıklar esirgemedim ben çocuklarımı hicbirseyden, gezmemizden de geri kalmadık, ha sigara içilen mekanlara değilde diger mekanlarda kahvemizi içtik, oyun parkı olan yerler aradık yemek için.gaz sancısı da yaşadık dişte.ama hep aklımda şu vardı bu günlerde geçecek. Bebisler uyuyup şöyle kendi başıma oturup kahvemi aldığımda dinleniyorum ve hep şunu düşünüyorum süreç geçici, şimdi çocuklara göre hareket edip planlı olmalısın, belki kahvem soğuyacak, belki arkadaşlarınla eski muhabbeti yapamayacaksin ama elinde bı çiçek var ve onu sulamak büyüdüğünü görmek muazzam keyifli.bi on sene sonra evim temiz, önümde sıcak kahvem,bölünmeden muhabbet edeceğim arkadaşlarım olacak belki ama o zamanda çocuklarla olan iletişim böyle devam etmeyecek, odalarından çıkmayacaklar.

UmayUmay0 .!.:

Henüz hamileyim, yakın zamanda bebeğimi kucağıma alacağım. Bir kedim var, kedimden önce beni onun kadar zorlayan hiç bi sorumluluğum olmadı, şöyle ki;
Kedimi bırakacak birini bulamazsam şehir dışına çıkamıyorum,
Kedimi bırakacak birini bulsam da en fazla 5 gün şehir dışına çıkabiliyorum,
Eğer 1 haftadan uzun kalacaksam onu da yanımda götürüyorum ve arabada anamı ağlatıyor ,
Eğer gece arkadaşımda vs kalacaksam kedimin ihtiyaçlarını önceden karşılamak zorundayım ve manyak gibi ev kamerasından onu röntgenleyip tek bıraktığım için vicdan yapıyorum .

Tabi ki kedi ve bebe aynı şey değil ama aslında aynı şey, ben kedim için bile bişeylerden vazgeçebiliyorum. Bebeğim için neden vazgeçemeyeyim? Mevzu gerektiğinde vazgeçebilmek bence, eğer böyle bir karaktere sahip biriyseniz zorlanmazsınız. Eğer yok illa benim hayatım diyecek kişiyseniz orada burada ‘ay hayatın bitecek’ diye milleti tilt eden tiplerden olursunuz.
Ve tabiki eşin de babalık yapması önemli. Biz kadınlar herşey için kendimizi öne atıyoruz ama özellikle çocuk konusunda öne atmamamız gerekiyor, o çocuğu ben emziriyorsam babası gazını çıkartmalı diye düşünüyorum. Eğer bütün sorumluluk kadında olmazsa çok bunalma durumları olacağını düşünmüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hah kediyle bebe aynı şey aslında oda evlat.bir bebek gibi ilgi bakım isteyen