Bebegim 6 aylik .ilk 2 ay boyunca yalnızdım cok zorlandim sürekli ağlıyordu ama ben kendimi hep tuttum geçecek büyüyecek dedim sonra bir gün kulağımda bir rahatsızlık.olustu ve ben o gün eyvah bana bir sey olursa çocuğuma kim bakacak diye endişelendim ağladım.durdum çaresiz yalnız hissettim annemi cagirdim gel ben korkuyorum diye yaklaşık 4 aydır bu haldeyim mutsuzum huzursuz um sürekli içimde bir sıkıntı daralma eski fotoğraflarıma baktıkça ağlıyorum ben ben değilim eşimi cok seviyorum bebeğimi de çok seviyorum ama hayal kurarken hep eşimle beni hayal ediyorum bunu düşününce de çok üzülüyorum her seyi cok isteksizce yapiyorum her seye Tamma siz nasıl isterseniz diyroum cok.duraganim daralma oluyor sürekli aklımı kaybedecek gibi oluyorum nolur yardim edin bu normal mi geçecek mi namazımı kılıyorum dua ediyorum kuran okuyorum elbet Rabbimin bir bildiği var sabir lazim ama ne yapmam lazım başka
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Doğum sonrası depresyon yasayanlar
- Konu Sahibi Filizzz09
- Başlangıç Tarihi
Geçmiş olsun doğum sonrası depresyon sık olan bir şey hemen hemen her anne ilk zamanlar bu tarz duygusal değişimler yaşıyor ama bebeğin büyüdükçe bunlar geçeçek istersen bir psikologdan yardım al daha çabuk atlatırsın.Zor bir süreç evlat büyütmek insanın hayatında büyük fedarlıkları getiriyor bu fedarlıkları taşıyabileceğine inandığı zaman çocuk yapmalı insan.Özellikle anne faktörü çok önemli sana her konuda muhtaç bir can getiriyorsun dünyaya yani karnı sende doyan altı sende temizlenen senin kucağında uyuyan senin sıcaklığına şefkatine muhtaç bütün ihtiyaçlarını sende karşılayan bir can..Bence hayattaki en büyük sorumluluk çocuk büyütmek
Hani Çevremizdeki insanlar hep derler çocuk olunca herşey bitiyor gezip tozarmıyorsun vs vs diye çocuğu hayatlarında hep bir engel olarak görürler.Ama aslında hayatlarına bir engel olarak değilde hayatlarına onu da katıp onunla mutlu olmayı başarabilmek lazım.Ben bu şekilde bakıyorum mesela 5,5 aylık kızım var onunla nasıl eğlenebiliriz aile olarak çocukla birlikte nerelere gideriz nasıl gezeriz hem onu hem bizi mutlu edecek neler yapabiliriz diye planlarımızı hep bu şekilde yapmaya çalışıyoruz.
Sende bu şekilde kendini motive edebilirsin kendini mutlu huzurlu hissetmezsen bu bebeğine ve ailene de yansır doğal olarak.Yazdıklarından anladığım kadarıyla kendini seven bir kadınsın ( eski fotolarıma bakıp ağlıyorum hep eşimle hayal kuruyorum vs bu tarz benci konuşmandan anladım) bu tarz kadınlar genelde çocuk yapmazlar çünkü kendilerini çok severler ve kendinden ödün verecek bir şeyi hayatlarında istemezler.Şimdi Sizin çocukla yeni bir hayatınız var ve bu hayatı nasıl yaşayacağın senin elinde
Eskiden nelerden mutlu olurdun neleri yapmayı severdin ne tür alışkanlıkların vardı sevdiğin tekrar bunları yapabilirsin.İyi ve olumlu şeyleri düşün bebeğin sağlıklı Sevdiklerin yanında hayatında olumsuz belkide hiç bişey yok ne insanlar var bunlardan yoksun ne zorluklarla mücadele ediyorlar. Hayatında ki artıları eksileri düşün ve eksi olanları nasıl olumlu olarak değiştirebileceğini düşün eşinden Ailenden de yardım alabilirsin yani canm Kıscası kendini kendin değiştirebilirsin herşey sende başlıyor ve bitiyor.Enerjin bol olsun ruhen ve fiziken sana güzel günler diliyorum.
Hani Çevremizdeki insanlar hep derler çocuk olunca herşey bitiyor gezip tozarmıyorsun vs vs diye çocuğu hayatlarında hep bir engel olarak görürler.Ama aslında hayatlarına bir engel olarak değilde hayatlarına onu da katıp onunla mutlu olmayı başarabilmek lazım.Ben bu şekilde bakıyorum mesela 5,5 aylık kızım var onunla nasıl eğlenebiliriz aile olarak çocukla birlikte nerelere gideriz nasıl gezeriz hem onu hem bizi mutlu edecek neler yapabiliriz diye planlarımızı hep bu şekilde yapmaya çalışıyoruz.
Sende bu şekilde kendini motive edebilirsin kendini mutlu huzurlu hissetmezsen bu bebeğine ve ailene de yansır doğal olarak.Yazdıklarından anladığım kadarıyla kendini seven bir kadınsın ( eski fotolarıma bakıp ağlıyorum hep eşimle hayal kuruyorum vs bu tarz benci konuşmandan anladım) bu tarz kadınlar genelde çocuk yapmazlar çünkü kendilerini çok severler ve kendinden ödün verecek bir şeyi hayatlarında istemezler.Şimdi Sizin çocukla yeni bir hayatınız var ve bu hayatı nasıl yaşayacağın senin elinde
Eskiden nelerden mutlu olurdun neleri yapmayı severdin ne tür alışkanlıkların vardı sevdiğin tekrar bunları yapabilirsin.İyi ve olumlu şeyleri düşün bebeğin sağlıklı Sevdiklerin yanında hayatında olumsuz belkide hiç bişey yok ne insanlar var bunlardan yoksun ne zorluklarla mücadele ediyorlar. Hayatında ki artıları eksileri düşün ve eksi olanları nasıl olumlu olarak değiştirebileceğini düşün eşinden Ailenden de yardım alabilirsin yani canm Kıscası kendini kendin değiştirebilirsin herşey sende başlıyor ve bitiyor.Enerjin bol olsun ruhen ve fiziken sana güzel günler diliyorum.
- 3 Eylül 2018
- 3.994
- 1.666
- 21 Mart 2019
- 224
- 396
Cevabınız için teşekkür ederim hayata hep pozitif bakan biriydim asla olumsuz konuşmaz ve düşünmezdim simdi kendimi tanıyamıyorum yine de iyi sabrettiğimi düşünüyorum bebegimun her türlü bakımını yapiyorum yanimda kardeşim duruyor yine de her şeyiyle ben ilgileniyorum cok da seviyorum benim sorunum kendimle tamam yani mutsuz da olayım diyorum ama şu içimin daralmasi gecsin
Faydalı ve sağlıklı şeyler tüketin. Kan değerlerinden bazıları düşük olunca da depresyonu tetikliyor. İlk çocuk zor olabiliyor zamanla alışırsınız inşallah.
Zaman zaman insan da olabilir bende doğum sürecin de öyleydim mutsuzdum hayattan zevk almıyordum ama benim sorunlarım vardı tabi tamamen kendiliğinden değildi şimdi geldiğim noktada 27 haftalık erken doğum sonucu çocuğumu kaybettim bu acıyı yaşadıktan sonra kafama taktığım herseyün ne. Kadar saçma olduğunu anladım hamile olduğum resimlerime bakıp su zamana dönmek için neler vermeZdim diyorum sana gelince namazın duan yerin de Allah kabul etsin Allah yardımcın olsun ama eşinin çocuğunun canı sağ öyle acılar var ki kendini şanslı say ferahlatmaya bak
- 14 Ekim 2009
- 424
- 148
Sizi çok iyi anlıyorum hayatım da geçirdiğim en kötü günlerdi 
Hep ağlayan hiç susmayan bi bebekti oğlum ve 6 -7 ay kadar huysuzluğu devam etti. Dikiş ağrım bi yandan uykusuzluk, oturamıyorum yemek yiyemiyorum bebek susmuyo mastit, sütüm yetmedi, doymadı aç kaldı ... Kabus gibiydi her gün saatlerce ağlıyodum ve ben bunları yaşarken kocamın normal hayatına devam etmesi daha cok sosyalleşmesi beni daha da dibe batırdı. Sadece biraz sabır insan geçmeyecek sanıyor ama hepsi geçiyor. Şuan oğlum iki yaşında ve iyi ki diyorum. evimizin neşesi onunla o kadar eğleniyoruz ki .. hala zor evet ama bebeğinin olmadığı bi hayal kurmayacaksın inan :)
Hep ağlayan hiç susmayan bi bebekti oğlum ve 6 -7 ay kadar huysuzluğu devam etti. Dikiş ağrım bi yandan uykusuzluk, oturamıyorum yemek yiyemiyorum bebek susmuyo mastit, sütüm yetmedi, doymadı aç kaldı ... Kabus gibiydi her gün saatlerce ağlıyodum ve ben bunları yaşarken kocamın normal hayatına devam etmesi daha cok sosyalleşmesi beni daha da dibe batırdı. Sadece biraz sabır insan geçmeyecek sanıyor ama hepsi geçiyor. Şuan oğlum iki yaşında ve iyi ki diyorum. evimizin neşesi onunla o kadar eğleniyoruz ki .. hala zor evet ama bebeğinin olmadığı bi hayal kurmayacaksın inan :)Sizi çok iyi anlıyorum hayatım da geçirdiğim en kötü günlerdi
[/QUOT
Bende yaşadım onu....kaynanam bir taraftan çocuğu olmayan elti bi taraftan ağzı bozuk kayınpeder rahatsız görümce....hastaneden eve gelmişimnyatıyorum sezeryanlıyım annemler gelmiş ziyarete kayınpeder bir geldi beni şikayete başladı yok bu ne biçim insan yok yetiştirememişsiniz...yetmezmiş gibi kaynanam aileme laf soktu kalkın gidin burası benim evim...güya şaka yapıyor aklınca. .dayanamadım sen benim ailemi kovamazsın dedim...Allahın kıyamet koptu kayınpeder duvarları yumrukladı kaynanam evine indi bayılma numaraları falan...ailem huzurum (olmayan huzurum)kaçmasın diye bizim hatırımız için özür dile falan...neyse gittim özür diledim lanet olasıcadan yine yaranamadım bir ton tavır....Allah kahretsin çok zor günlerdi...pısırık ağzını açmayan birde koca derken depresyonun çok uzun sürdü...bu olaylar uzadıkça uzadı...En sonunda kovdular küfür kıyamet....Düşündükçe şimdi nasıl tahammül etmişim diyorum ne salakmışım...sonra kaynana geldi 90 yaşında babasıyla özür diledi bi daha olmayacak falan. ..ıkna etti ailemi ve beni...sonra ben 6 ay tedavi gördüm...ilaç kullandım...emzirmedim çocuğumu ama hayatım değişti resmen bakış açım değişti...eşimle aram daha bir düzeldi...tatiller gezmeler lüx hayat hepsi kıskançlkktan geberdi ama karışamadılar...çok mutlu bir evliliğim oldu sonrasında...iyileştim... onlarında tavrı değişti tabi...sonra kızları evlendi sorunlu 3 yıl evli kaldı boşandı...hayat intikamımı sessizce aldı hayatlarından bezdiler...şimdi en sevdikleri güvendikleri kişi benim hayatlarında 15 yıl oldu bütün bunları atlatalı...ama hala 2.çocuğu doğurmak istemiyorum aynı olayları yaşarım diye korkuyorum...kimse anlamadı lohusa demedi psikolojisi bozuk demedi...şimdi kızlarını yıllardır psikologlara taşıyorlar yaptıkları herşey başlarına geliyor ama olan bana oldu...vebali hala onlarda...etme bulma dünyası bana kötülüğü dokunan herkes misliyle çekiyor oh olsun diyorum aramız iyi ama bazı şeyler unutulmuyor....şimdiki tek dertleri 2.çocuğu yapmamam...yalvamadıkları kalıyorbi....yaş 36 istiyorum bazen ama ne bileyim galiba benim travmamda bu...yazın 6 ay yazojkta kalıyorlar bekliyor lar ki gidelim...canım isterse gidiyorum valla böyle daha kıymetleyim...ee yaşları 70 e dayandı övbür oğlu gelinki düşman gibi bir işlerine yaramıyorlar...kızları psikolojik sorunlu zaten...bir ben ve eşim....neyse çok uzattım...kısacası bana yaptıkları kötülükler geldi geçti ama vebali onların boynunda kaldı...Valla Allaha ve adaletine inanmayandaartık taş olur...kızıyla sorun yaşayıp boynuma sarılan kaynanam (sen olmasan ben ne yapardım)derken oh olsun diyorum içimden...demekki lohusayken yaşanılanlar unutulmuyor
Maalesef çoğumuzun yaşadığı bir durum....hele birde anlayışsızbir kaynana varsa yanında pısırık birde koca tamamen Geçmiş olsun...bana çok kötülük yaptılar lohusayken...çocuğumdan soğudum resmen...15 yıl geçti aradan hala içim soğumadı...2.yi doğurmak bile istemedim..çevremdeki baskıya rağmen..travma olarak kaldı resmen
Benzer Konular
