Selam kızlar..siteyi ablamdan duydum ve üye oldum.
Yeni üye olduğum için konuyu yanlış yere açmış olabilirim.
Nereden başlasam bilmiyorum..benim 2 yıl süren bir ilişkim vardı..bir çok kez ayrıldık barıştık..sebepleri farklı olsa da asıl neden (kendimce)ilerde mecburen ayrılacağımız düşüncesiydi..onun görevi nedeniyle, tayininin çıkması durumdan dolayı hep endişelerim vardı acaba giderse ne olur? Üzülür müyüm? Yoksa evlenir miyiz? Bırakıp gider mi? vs vs..bunun dışında gayet güzel ve düzgün bir ilişkimiz vardı..gayet ilgili, düşünceli, düzgün biri..
İkimizde evliliği düşünmedik ama ben 2-3 sene sonra her kadın gibi evlenmeyi düşünüyordum..eğer evleneceksem de 2-3 yıl ilişki yaşamam gerekiyordu..o yüzden biraz da zaman kaybı olduğunu düşünüyordum..bazen şakalaşıyordum beni alacak mısın derdim almam mı evleneceğim bir kadın varsa o da sensin falan derdi..ama bazen de evlilik bana uzak ben evlilikten sıkılırım korkuyorum derdi..bir yandan da evleniriz ben mutlu olurum ama sen olamazsın benim gittiğim yerlerde mutsuz olursun çalışamazsın evde de oturamazsın sıkılırsın gibi sözler hep geçti aramızda..yani evlenmek istese de istemese de her ihtimale karşı ümit vermiyordu.. ilk zamanlar çok umursamazdım ama sonra sonra beni hırslandırmaya başladı bu durum, bir çok kez ayrıldık barıştık bu yüzden..hırsım yüzünden hep saçma sapan şeyler yüzünden çok kavga ettik git gide öfkem arttı inada bindirdim durumu ve zamanla uzaklaştım evlensek de olur evlenmesek de olur düşüncesine girdim tabi hırsımdan..ama sonra kendime kızmaya başladım madem öyle bu adamla niye vakit geçiriyorsun özel şeyler paylaşıyorsun diye..git gide hevesimi kaçırıyordu beni de evlilikten soğutuyordu hayal bile kuramıyordum.
Geçen Perşembe bir şey yüzünden sorun çıkardım o her ne kadar iyi niyetle altan alsa da ben üstüne gittim çünkü aklımda evlilikle olan düşünceleri vardı öfkelendim tartıştık ayrıldık.. bir kere telde soğuk konuştu diye demediğimi bırakmadım (yeni iş yerindeyken öyle konuşması gerektiğini bildiğim halde, önceden gayet rahattık)dağda bayırda olsam demek ki böyle yapacaksın sabretmeyeceksin dedi.. o da bana bir seçenek sundu..benim işim bu ve bu tempo hep böyle devam edecek bunu bile bile devam edelim diyorsan karar ver dedi..hiçbir şey yazmadım o laftan sonra kendi kafamda karar verdim çünkü..
Dün evinin anahtarını,kitaplarını vs istedi..bir kafede buluştuk normal arkadaş gibi..iyi gördüm seni mutlusun, huzurlusun gibi laf soktu..konu yine evliliğe geldi..söyledikleri şöyle
“ ben aynı evde sıkılırım 1. gün 2. gün neyse de 3. günde sıkılırım..zaten evlensem de 40’ımda evleneceğim ..ben çekilmez biriyim di mi..bir kadını mutlu edemem işe yaramam” gibi sözler..Ben de artık umursamadığım için şakayla karışık gülerek “ ayyy iyi ki de ayrılmışız ne kadar umutsuz vakasın” falan dedim çok bozuldu tabi..ee sende öyle düşünüyordun dedi..evet düşünüyordum ama umudum vardı mutlu oluruz şöyle yaparız böyle yaparız diye..neyse baya konuştuk.. benimle barışmak istiyorsan bende sana bir teklif sunuyorum..senin beni sevdiğini biliyorum ne kadar beğendiğini de art niyet aramıyorum ama içim biraz olsun rahatlayacak ve artık kendime kızmayacağım..devam edersek bana asla dokunmayacaksın,cinsel anlamda hiç bir şey yaşamayacağız dedim..bunu söyleme yapamayacağımı biliyorsun,sana hiç dokunmasaydım yapabilirdim ama alıştıktan sonra yapamam dedi..o zaman üzgünüm ama ben de bu şekilde devam edemem dedim ve bitirdik konuşmayı..
Dün konuşmalarımızdan sonra düşüncelerim iyice netleşti..ama tabi çok özlüyorum, üzülüyorum ama herkese karşı umrumda değilmiş gibi davranıyorum..bazen de acaba haksızlık mı ediyorum, o bana umut vermek istemiyor belki işi yüzünden belki başka bir şey yüzünden tam net konuşmuyor söz verip de tutamamaktan korkuyor beklide diyorum..bu sefer kendime verdiğim sözü tutmak istiyorum dayanamayıp ufacık bir hareketinde duygusal anımda etkilenip barışmak istemiyorum..sizce yanlış mı düşünüyorum? Lütfen düşüncelerinizi esirgemeyin.
Kusura bakmayın karışık ve uzun yazmış olabilirim.
Yeni üye olduğum için konuyu yanlış yere açmış olabilirim.
Nereden başlasam bilmiyorum..benim 2 yıl süren bir ilişkim vardı..bir çok kez ayrıldık barıştık..sebepleri farklı olsa da asıl neden (kendimce)ilerde mecburen ayrılacağımız düşüncesiydi..onun görevi nedeniyle, tayininin çıkması durumdan dolayı hep endişelerim vardı acaba giderse ne olur? Üzülür müyüm? Yoksa evlenir miyiz? Bırakıp gider mi? vs vs..bunun dışında gayet güzel ve düzgün bir ilişkimiz vardı..gayet ilgili, düşünceli, düzgün biri..
İkimizde evliliği düşünmedik ama ben 2-3 sene sonra her kadın gibi evlenmeyi düşünüyordum..eğer evleneceksem de 2-3 yıl ilişki yaşamam gerekiyordu..o yüzden biraz da zaman kaybı olduğunu düşünüyordum..bazen şakalaşıyordum beni alacak mısın derdim almam mı evleneceğim bir kadın varsa o da sensin falan derdi..ama bazen de evlilik bana uzak ben evlilikten sıkılırım korkuyorum derdi..bir yandan da evleniriz ben mutlu olurum ama sen olamazsın benim gittiğim yerlerde mutsuz olursun çalışamazsın evde de oturamazsın sıkılırsın gibi sözler hep geçti aramızda..yani evlenmek istese de istemese de her ihtimale karşı ümit vermiyordu.. ilk zamanlar çok umursamazdım ama sonra sonra beni hırslandırmaya başladı bu durum, bir çok kez ayrıldık barıştık bu yüzden..hırsım yüzünden hep saçma sapan şeyler yüzünden çok kavga ettik git gide öfkem arttı inada bindirdim durumu ve zamanla uzaklaştım evlensek de olur evlenmesek de olur düşüncesine girdim tabi hırsımdan..ama sonra kendime kızmaya başladım madem öyle bu adamla niye vakit geçiriyorsun özel şeyler paylaşıyorsun diye..git gide hevesimi kaçırıyordu beni de evlilikten soğutuyordu hayal bile kuramıyordum.
Geçen Perşembe bir şey yüzünden sorun çıkardım o her ne kadar iyi niyetle altan alsa da ben üstüne gittim çünkü aklımda evlilikle olan düşünceleri vardı öfkelendim tartıştık ayrıldık.. bir kere telde soğuk konuştu diye demediğimi bırakmadım (yeni iş yerindeyken öyle konuşması gerektiğini bildiğim halde, önceden gayet rahattık)dağda bayırda olsam demek ki böyle yapacaksın sabretmeyeceksin dedi.. o da bana bir seçenek sundu..benim işim bu ve bu tempo hep böyle devam edecek bunu bile bile devam edelim diyorsan karar ver dedi..hiçbir şey yazmadım o laftan sonra kendi kafamda karar verdim çünkü..
Dün evinin anahtarını,kitaplarını vs istedi..bir kafede buluştuk normal arkadaş gibi..iyi gördüm seni mutlusun, huzurlusun gibi laf soktu..konu yine evliliğe geldi..söyledikleri şöyle
“ ben aynı evde sıkılırım 1. gün 2. gün neyse de 3. günde sıkılırım..zaten evlensem de 40’ımda evleneceğim ..ben çekilmez biriyim di mi..bir kadını mutlu edemem işe yaramam” gibi sözler..Ben de artık umursamadığım için şakayla karışık gülerek “ ayyy iyi ki de ayrılmışız ne kadar umutsuz vakasın” falan dedim çok bozuldu tabi..ee sende öyle düşünüyordun dedi..evet düşünüyordum ama umudum vardı mutlu oluruz şöyle yaparız böyle yaparız diye..neyse baya konuştuk.. benimle barışmak istiyorsan bende sana bir teklif sunuyorum..senin beni sevdiğini biliyorum ne kadar beğendiğini de art niyet aramıyorum ama içim biraz olsun rahatlayacak ve artık kendime kızmayacağım..devam edersek bana asla dokunmayacaksın,cinsel anlamda hiç bir şey yaşamayacağız dedim..bunu söyleme yapamayacağımı biliyorsun,sana hiç dokunmasaydım yapabilirdim ama alıştıktan sonra yapamam dedi..o zaman üzgünüm ama ben de bu şekilde devam edemem dedim ve bitirdik konuşmayı..
Dün konuşmalarımızdan sonra düşüncelerim iyice netleşti..ama tabi çok özlüyorum, üzülüyorum ama herkese karşı umrumda değilmiş gibi davranıyorum..bazen de acaba haksızlık mı ediyorum, o bana umut vermek istemiyor belki işi yüzünden belki başka bir şey yüzünden tam net konuşmuyor söz verip de tutamamaktan korkuyor beklide diyorum..bu sefer kendime verdiğim sözü tutmak istiyorum dayanamayıp ufacık bir hareketinde duygusal anımda etkilenip barışmak istemiyorum..sizce yanlış mı düşünüyorum? Lütfen düşüncelerinizi esirgemeyin.
Kusura bakmayın karışık ve uzun yazmış olabilirim.