- 18 Temmuz 2013
- 1.073
- 1.200
- 133
Kesinlikle haklısınız tavrınızı koruyun benceSağolun kızlar. İnanın şu an hiç evlenmemiş olmayı çok isterdim. İçimden boşanmak geliyor hatta. Bunları haketmiyorum çünkü. Çocuğumuz zaten sıcak kanlı, gittiğimizde da rahatça severler. Sevdirmeme gibi bir durumum olmadı hiç
Bunlar insanmı hayatta tutunamayankendilerine yapılanların hıncını baskalarından almaya çalışan zavallılar hayatı zindan olarak görüyor ve etrafındakilere yaşatıyorlar güçlü olup kalkmak lazım herkese hakettği kadar değer vermekiAnneme kalsa “boşver, hiçbir şey olmamış gibi davran” diyor. Yazdıklarınızı okudukça haklı olduğumu iyice anladım. Aynı binada altlı üstlü oturuyoruz ailemle. Biraz da bu yüzden eşimin ailesi çekemiyorlar galiba, kıskanıyorlar gibi hissediyorum. Ama bu kadar yakın oturmamıza rağmen annem de babam da KV-KP kadar evimize girip çıkmış değildir. Eşim evdeyken ben de gitmem genellikle annemin yanına, dikkat ederim. Rahatsız olmasın, sıkılmasın, adam kendi evinde rahat etsin diye dikkat ederiz hep ailece. Ayda yılda bir eşim ailemin yanına geldiğinde de 1-2 saat sonra bir bahaneyle kalkalım demeye başlar. Annem çocuğumuza 2 yaşına kadar gözü gibi baktı. Hiç gözüm arkada kalmadı. Sonra annem rahatsızlanınca kreşe başlatmak zorunda kaldık. Yani aileme yakın oturuyoruz ama faydaları var, zararları yoktur. Bu durum gözlerine batıyor herhalde.
Doğuma geldiğide KV nin yaptıklarını yazsam inanmazsınız.
KV doğum yaptığım günün gecesi bizim evinizde kaldı. Ertesi gün biz annemle birlikte hastaneden çıkıp eve geldik. KV güya bizi karşılamak için merdivene doğru gelirken kapıyı bilmeden çekmiş. Kapının arkasında da anahtar var, çelik kapı açılmıyor. Açamıyoruz kapıyı. Yeni doğmuş 1 günlük bebekle kapıda kaldık. Bu durumda özür dilemek yerine “kapı kapanmış” deyip durmuştu sadece. Yıllardır kendi kendine kapanmayan kapı o an kapanıvermiş nasılsa.... O durumda mecburen samimiyetimin olmadığı yan komşuya rica etmek zorunda kaldık. Sağolsunlar evlerine buyur ettiler. Ama yeni doğmuş bebekle kış günü buz gibi odada bekledik eşim olacak adamın kapıyı açtırmasını. O zamanlar ailemle aynı şehirde değildik. Çocuk doğduktan sonra annem çocuğa iyi bakar diye tayin isteyip ailemin yaşadığı şehre geldik. Her olayı 40 defa herkese anlatan, ağzında bakla ıslanmayan KV bu olayı kimseye anlatmadı. Ama ben ne kadar sinirlendim anlatamam size. Yine de bir şey demedim eşimin annesi diye. 2 hafta kaldı doğumdan sonra ama elini bir işe sürmedi. Ne çocuk bakımına yardım etti, ne yemek yaptı sadece konuşup konuşup kafamı şişirdi. Offf ne kadar çok şey var anlatmaya başlayınca. Çok dolmuş içim...
Kv cahil tamam da eşinizin de anasından geri kalır yanı yok bence!Anneme kalsa “boşver, hiçbir şey olmamış gibi davran” diyor. Yazdıklarınızı okudukça haklı olduğumu iyice anladım. Aynı binada altlı üstlü oturuyoruz ailemle. Biraz da bu yüzden eşimin ailesi çekemiyorlar galiba, kıskanıyorlar gibi hissediyorum. Ama bu kadar yakın oturmamıza rağmen annem de babam da KV-KP kadar evimize girip çıkmış değildir. Eşim evdeyken ben de gitmem genellikle annemin yanına, dikkat ederim. Rahatsız olmasın, sıkılmasın, adam kendi evinde rahat etsin diye dikkat ederiz hep ailece. Ayda yılda bir eşim ailemin yanına geldiğinde de 1-2 saat sonra bir bahaneyle kalkalım demeye başlar. Annem çocuğumuza 2 yaşına kadar gözü gibi baktı. Hiç gözüm arkada kalmadı. Sonra annem rahatsızlanınca kreşe başlatmak zorunda kaldık. Yani aileme yakın oturuyoruz ama faydaları var, zararları yoktur. Bu durum gözlerine batıyor herhalde.
Doğuma geldiğide KV nin yaptıklarını yazsam inanmazsınız.
KV doğum yaptığım günün gecesi bizim evinizde kaldı. Ertesi gün biz annemle birlikte hastaneden çıkıp eve geldik. KV güya bizi karşılamak için merdivene doğru gelirken kapıyı bilmeden çekmiş. Kapının arkasında da anahtar var, çelik kapı açılmıyor. Açamıyoruz kapıyı. Yeni doğmuş 1 günlük bebekle kapıda kaldık. Bu durumda özür dilemek yerine “kapı kapanmış” deyip durmuştu sadece. Yıllardır kendi kendine kapanmayan kapı o an kapanıvermiş nasılsa.... O durumda mecburen samimiyetimin olmadığı yan komşuya rica etmek zorunda kaldık. Sağolsunlar evlerine buyur ettiler. Ama yeni doğmuş bebekle kış günü buz gibi odada bekledik eşim olacak adamın kapıyı açtırmasını. O zamanlar ailemle aynı şehirde değildik. Çocuk doğduktan sonra annem çocuğa iyi bakar diye tayin isteyip ailemin yaşadığı şehre geldik. Her olayı 40 defa herkese anlatan, ağzında bakla ıslanmayan KV bu olayı kimseye anlatmadı. Ama ben ne kadar sinirlendim anlatamam size. Yine de bir şey demedim eşimin annesi diye. 2 hafta kaldı doğumdan sonra ama elini bir işe sürmedi. Ne çocuk bakımına yardım etti, ne yemek yaptı sadece konuşup konuşup kafamı şişirdi. Offf ne kadar çok şey var anlatmaya başlayınca. Çok dolmuş içim...
Aslında söyledikleriniz doğru, her şeyin üstünü örttüm. Olmamış gibi davranmaktan,duygularımı bastırmaktan da çok yoruldum. Eşim evlenmeden önce çok çok ilgiliydi, romantikti, duygusaldı. Evlendikten sonra nasıl bu kadar umursamaz bir insana dönüştü ben de anlamıyorum. Genel olarak öfke kontrolü yok. Sakince bir sorunumuzu konuşamayız. Hemen sesini yükseltmeye başlar. O sesini yükseltince ben de yükseltirim olaylar büyür. Haftalarca konuşmadığı küs kaldığı zamanlar oldu. Kesinlikle gelip konuşmadı. İletişim kopukluğumuz var. Daha doğrusu eşimde iletişim problemi var. Ailesine kesinlikle laf söyletmez. Anne-babasına-ablalarına-akrabalarına-arkadaşlarına çok düşkün. Hiç birine laf söyletmez. Bir daha KV nin evine gitmeyeceğim dersem büyük olay çıkar. Eminimki bunu kabullenmez. Elalem ne der düşüncesine, annesinin dır dırlarına katlanamaz. Şu an ya boşanmam gerek ya da o nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranıyorsa öyle davranmam gerek. Boşanmak için yeterli sebebim yok. Bunun da farkındayım. Bu adamla evlenme sebebim gerçekten iyi muhabbet edebilmemizdi, konuşabiliyorduk. Birbirimizi anlıyorduk. Ama artık konuşamıyoruz. Onun kendi doğruları var.4 yaşındaki bir çocuğu sensiz o kadar uzak mesafeye yollamamalıydın bence. Bu devirde dedeye nineye güven yok. Bir de ev çok kalabalıkmış. Ben odada kvde ye bırakıp, 5 dakika kahvaltı etmekten imtina edip, kalkıp gidiyorum hemen yanına. Korkuyorum, devir kötü.
Eşinin her dediğine eyvallah deme, iyice tepene çıkmış adam.
Annesin sen, yırtıcı ol. Kap çocuğu yollama. Annesi babası da alsın bi süs köpeği onu sevsin. Çocuk, başkaları onu sevsin diye çanta gibi oradan oraya taşınmaz.
Yeni bir bebeğin olacakmış, sağlıkla kucağına al. Ama bu düşünCe tarzıyla hareket etmeye devam edersen lohusa halinle seni çok üzerler. Eşimin anasıdır, babasıdır, dıdısıdır deyip her şeyin üstünü örtmüşsün. Artık Tırnaklarını çıkarma vaktin gelmiş.
İlgisizlik, iletişimsizlik, kv problemi, boşanmak için yeterli değil diyorsun. Bu konuda çok emin gibisin: Bunun, senin için böyle olduğunu bil. Sunduğun sebepler hukuk için yeterli çünkü. Kaldı ki ben de eski eşimin ailesine düşkünlüğü yüzünden boşandım. Tavsiye ederim.Aslında söyledikleriniz doğru, her şeyin üstünü örttüm. Olmamış gibi davranmaktan,duygularımı bastırmaktan da çok yoruldum. Eşim evlenmeden önce çok çok ilgiliydi, romantikti, duygusaldı. Evlendikten sonra nasıl bu kadar umursamaz bir insana dönüştü ben de anlamıyorum. Genel olarak öfke kontrolü yok. Sakince bir sorunumuzu konuşamayız. Hemen sesini yükseltmeye başlar. O sesini yükseltince ben de yükseltirim olaylar büyür. Haftalarca konuşmadığı küs kaldığı zamanlar oldu. Kesinlikle gelip konuşmadı. İletişim kopukluğumuz var. Daha doğrusu eşimde iletişim problemi var. Ailesine kesinlikle laf söyletmez. Anne-babasına-ablalarına-akrabalarına-arkadaşlarına çok düşkün. Hiç birine laf söyletmez. Bir daha KV nin evine gitmeyeceğim dersem büyük olay çıkar. Eminimki bunu kabullenmez. Elalem ne der düşüncesine, annesinin dır dırlarına katlanamaz. Şu an ya boşanmam gerek ya da o nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranıyorsa öyle davranmam gerek. Boşanmak için yeterli sebebim yok. Bunun da farkındayım. Bu adamla evlenme sebebim gerçekten iyi muhabbet edebilmemizdi, konuşabiliyorduk. Birbirimizi anlıyorduk. Ama artık konuşamıyoruz. Onun kendi doğruları var.
Çocuğumun bensiz gitmesini tabiki hiç istemedim. Ama götüremezsin de diyemedim. Sonuçta babası. Sadece istemediğimi, üzüldüğümü anladı. 1 saat uzaklıkta bir şehir götürdüğü yer. Çocuğuma zarar vermezler ancak benim kadar dikkat ederler mi bilmiyorum tabi.
Ne diye yolladınız çocuğunuzu ?Kızlar son 4 gündür çok kötü hissediyorum. Hiç huzurlu değilim. 7 aylık hamileyim. Öğretmenim. Şu yarıyıl tatilim zehir oldu durduk yere. Eşimin ailesine 1 saat uzakta, kendi ailemin bulunduğu şehirde yaşıyoruz. Yarıyıl tatiline girince eşim 1 defa oğlumuzla birlikte ben yanlarında olmadan ailesinin yanına gideceğini, daha sonra 1 defa da hep beraber gideceğimizi söyledi. Oğlumuz 4 yaşında. Bu söyledikleri bana çok tuhaf geldi. Resmen kendimi istenmiyormuş gibi, dışlanmış gibi hissettim. Neden diye sorduğumda “baba oğul gezmek istediğini” söyledi. Bu cevap yetersizdi tabiki, üsteledim, sebebini öğrenmeye çalıştım.
“Sen varken anam babam çocuğu sevemiyorlar. Sürekli çocuğun arkasında dolaşıyorsun” dedi. Şok oldum. Kim sokuyor bunları kafana diye sordum. Kimse bir şey söylemiyormuş. Ama eminim ki KV dolduruyor. “Gelin varken sevemiyoruz” diyordur muhtemelen. Çünkü bana bile kaç defa söyledi “sen olmadan da bizim yanımızda durur, babasıyla geliverseler vs..” gibi cümleler. Açıkçası çok cahil bir kadın. Ağzından çıkan lafı kulağı duymuyor. Muhtemelen eşimin de aklıma girmiştir bu konuşmalarıyla. 4 gün önce oğlumla birlikte ailesinin yanına gittiler. Sabah erken gittiler, akşam geç saatlerde döndüler. Ayrıca kesinlikle çocuğu sevdirmeme gibi bir davranışım olmadı daha önce.
KV-KP- Görümceler-Görümcelerin eşleri- çocukları-eşim-oğlum derken yaklaşık 13 kişi toplandı. Sadece ben yoktum. Davet edilmedim eşim tarafından. Çok zoruma gitti. O kadar kişinin içinde bir tek ben fazla geldim demek eşime. O kadar üzüldüğümü gördüğü halde bensiz götürdü oğlumu. Çok kırgınım. Gerekli olmadıkça konuşmuyorum eşimle. O da her zamanki gibi kendini haklı buluyor. Gelip gönlümü almıyor, almaz da biliyorum. Malesef ki her olayda alttan ala ala alıştı adam bu duruma. Çok sinirlerim bozuk. Şu an yıllar öncesine dönme şansım olsa ve keşke hiç evet demeseydim ona diyorum. Şu aşamada 7 aylık hamile eşinin bu halde olduğunu bile bile gönlümü almaya çalışmıyor. Hatta “surat asmaya devam edersen, yaptığın yemekleri yemeyeceğim” dedi bu gün ve yemedi. Gelip konuşmaya çalışmıyor bile, ben de gidip konuşmak istemiyorum artık. Çok sıkıldım bu huyundan. Sürekli bilgisayar başında. Öğleye kadar uyuyor. Eşim hamile, kalkıp yardımcı olayım, gönlünü alayım dediği yok. Kendini haklı görüyor. Siz olsanız kırılmaz mıydınız bu durumda?
Bu akşam KV aradı. Yarın bize geleceklerini söyledi. Buyrun gelin dedim. Ses tonum eskisi gibi değildi tabi. Üzgünüm, kırgınım... Anlamıştır belki KV canımın sıkkın olduğunu. Eşime haber verdim geleceklerini. Gelmesinler dedi. Suratım asıkmış. Gitti aradı annesini balkonda. “Sizin yanınızdan geldiğimizden beri suratı asık, gelmeyin” dediğini duydum. Bir yandan KV’nin duyması iyi oldu diye düşünüyorum, KV biraz anlasın ne kadar canımın sıkıldığını. İkide bir ben yanında olmadan oğlumu çağırıp durmasın istiyorum artık.
Çok uzun yazmışım, hakkınızı helal edin lütfen...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?