- 17 Ağustos 2011
- 1.015
- 932
- 323
Kızlar son 4 gündür çok kötü hissediyorum. Hiç huzurlu değilim. 7 aylık hamileyim. Öğretmenim. Şu yarıyıl tatilim zehir oldu durduk yere. Eşimin ailesine 1 saat uzakta, kendi ailemin bulunduğu şehirde yaşıyoruz. Yarıyıl tatiline girince eşim 1 defa oğlumuzla birlikte ben yanlarında olmadan ailesinin yanına gideceğini, daha sonra 1 defa da hep beraber gideceğimizi söyledi. Oğlumuz 4 yaşında. Bu söyledikleri bana çok tuhaf geldi. Resmen kendimi istenmiyormuş gibi, dışlanmış gibi hissettim. Neden diye sorduğumda “baba oğul gezmek istediğini” söyledi. Bu cevap yetersizdi tabiki, üsteledim, sebebini öğrenmeye çalıştım.
“Sen varken anam babam çocuğu sevemiyorlar. Sürekli çocuğun arkasında dolaşıyorsun” dedi. Şok oldum. Kim sokuyor bunları kafana diye sordum. Kimse bir şey söylemiyormuş. Ama eminim ki KV dolduruyor. “Gelin varken sevemiyoruz” diyordur muhtemelen. Çünkü bana bile kaç defa söyledi “sen olmadan da bizim yanımızda durur, babasıyla geliverseler vs..” gibi cümleler. Açıkçası çok cahil bir kadın. Ağzından çıkan lafı kulağı duymuyor. Muhtemelen eşimin de aklıma girmiştir bu konuşmalarıyla. 4 gün önce oğlumla birlikte ailesinin yanına gittiler. Sabah erken gittiler, akşam geç saatlerde döndüler. Ayrıca kesinlikle çocuğu sevdirmeme gibi bir davranışım olmadı daha önce.
KV-KP- Görümceler-Görümcelerin eşleri- çocukları-eşim-oğlum derken yaklaşık 13 kişi toplandı. Sadece ben yoktum. Davet edilmedim eşim tarafından. Çok zoruma gitti. O kadar kişinin içinde bir tek ben fazla geldim demek eşime. O kadar üzüldüğümü gördüğü halde bensiz götürdü oğlumu. Çok kırgınım. Gerekli olmadıkça konuşmuyorum eşimle. O da her zamanki gibi kendini haklı buluyor. Gelip gönlümü almıyor, almaz da biliyorum. Malesef ki her olayda alttan ala ala alıştı adam bu duruma. Çok sinirlerim bozuk. Şu an yıllar öncesine dönme şansım olsa ve keşke hiç evet demeseydim ona diyorum. Şu aşamada 7 aylık hamile eşinin bu halde olduğunu bile bile gönlümü almaya çalışmıyor. Hatta “surat asmaya devam edersen, yaptığın yemekleri yemeyeceğim” dedi bu gün ve yemedi. Gelip konuşmaya çalışmıyor bile, ben de gidip konuşmak istemiyorum artık. Çok sıkıldım bu huyundan. Sürekli bilgisayar başında. Öğleye kadar uyuyor. Eşim hamile, kalkıp yardımcı olayım, gönlünü alayım dediği yok. Kendini haklı görüyor. Siz olsanız kırılmaz mıydınız bu durumda?
Bu akşam KV aradı. Yarın bize geleceklerini söyledi. Buyrun gelin dedim. Ses tonum eskisi gibi değildi tabi. Üzgünüm, kırgınım... Anlamıştır belki KV canımın sıkkın olduğunu. Eşime haber verdim geleceklerini. Gelmesinler dedi. Suratım asıkmış. Gitti aradı annesini balkonda. “Sizin yanınızdan geldiğimizden beri suratı asık, gelmeyin” dediğini duydum. Bir yandan KV’nin duyması iyi oldu diye düşünüyorum, KV biraz anlasın ne kadar canımın sıkıldığını. İkide bir ben yanında olmadan oğlumu çağırıp durmasın istiyorum artık.
Çok uzun yazmışım, hakkınızı helal edin lütfen...
“Sen varken anam babam çocuğu sevemiyorlar. Sürekli çocuğun arkasında dolaşıyorsun” dedi. Şok oldum. Kim sokuyor bunları kafana diye sordum. Kimse bir şey söylemiyormuş. Ama eminim ki KV dolduruyor. “Gelin varken sevemiyoruz” diyordur muhtemelen. Çünkü bana bile kaç defa söyledi “sen olmadan da bizim yanımızda durur, babasıyla geliverseler vs..” gibi cümleler. Açıkçası çok cahil bir kadın. Ağzından çıkan lafı kulağı duymuyor. Muhtemelen eşimin de aklıma girmiştir bu konuşmalarıyla. 4 gün önce oğlumla birlikte ailesinin yanına gittiler. Sabah erken gittiler, akşam geç saatlerde döndüler. Ayrıca kesinlikle çocuğu sevdirmeme gibi bir davranışım olmadı daha önce.
KV-KP- Görümceler-Görümcelerin eşleri- çocukları-eşim-oğlum derken yaklaşık 13 kişi toplandı. Sadece ben yoktum. Davet edilmedim eşim tarafından. Çok zoruma gitti. O kadar kişinin içinde bir tek ben fazla geldim demek eşime. O kadar üzüldüğümü gördüğü halde bensiz götürdü oğlumu. Çok kırgınım. Gerekli olmadıkça konuşmuyorum eşimle. O da her zamanki gibi kendini haklı buluyor. Gelip gönlümü almıyor, almaz da biliyorum. Malesef ki her olayda alttan ala ala alıştı adam bu duruma. Çok sinirlerim bozuk. Şu an yıllar öncesine dönme şansım olsa ve keşke hiç evet demeseydim ona diyorum. Şu aşamada 7 aylık hamile eşinin bu halde olduğunu bile bile gönlümü almaya çalışmıyor. Hatta “surat asmaya devam edersen, yaptığın yemekleri yemeyeceğim” dedi bu gün ve yemedi. Gelip konuşmaya çalışmıyor bile, ben de gidip konuşmak istemiyorum artık. Çok sıkıldım bu huyundan. Sürekli bilgisayar başında. Öğleye kadar uyuyor. Eşim hamile, kalkıp yardımcı olayım, gönlünü alayım dediği yok. Kendini haklı görüyor. Siz olsanız kırılmaz mıydınız bu durumda?
Bu akşam KV aradı. Yarın bize geleceklerini söyledi. Buyrun gelin dedim. Ses tonum eskisi gibi değildi tabi. Üzgünüm, kırgınım... Anlamıştır belki KV canımın sıkkın olduğunu. Eşime haber verdim geleceklerini. Gelmesinler dedi. Suratım asıkmış. Gitti aradı annesini balkonda. “Sizin yanınızdan geldiğimizden beri suratı asık, gelmeyin” dediğini duydum. Bir yandan KV’nin duyması iyi oldu diye düşünüyorum, KV biraz anlasın ne kadar canımın sıkıldığını. İkide bir ben yanında olmadan oğlumu çağırıp durmasın istiyorum artık.
Çok uzun yazmışım, hakkınızı helal edin lütfen...