- 30 Ocak 2021
- 4
- 0
- Konu Sahibi Bayangurbet
- #1
Merhaba kizlar,
Ben 3 yillik evli bir bayanım ve gurbete gelin geldim ve Uzaklarda yasamak fikri pek de agir gelmedi ilk baslarda ucakla 3- 5 saatlik mesafe sonucta dedim. Cok sevdim gözüm pek bişey görmedi ta ki yavaş yavaş o perde gözümün önünden kalkana kadar ( Eşimi hala çok seviyorum kastettiğim ilk günkü heyecanlar) farkettim ki Ailemden uzakta yaşamak sandigimdan cok ağır. Bu kadarını beklemiyordum sağolsun eşimden bu konuda çok razıyim ne zaman istesem özlemim tavan yapsa gittim gördüm ailemi. Neyse gel zaman git zaman alışmaya başladım yuvama eşime ailesine de. Burda esimin ailesi dışında kimsem yoktu. Onlara sarılmak istedim burda da bir annem olsun dedim.( Ne kadar saf duygular değil mi ? ) Neyse gel zaman git zaman ben bu sağlıkla farketmem ama Rabbim bir bir bu insanlarin oyunlarini önüme serdi. Ne zaman kötü birşey yaşasam bunların farklı yüzleri de çıktı ortaya. Çok değişik insanlar alismadığım, daha once tanimadigim tipler. Ben uzaklara gelmişim kimsem yok onlar benim bir kusurunda Benimde bir annem ve yengem vardi ama hicbir zaman annemin çocuk gibi yengemi kıskandığını görmedim. Ama ben salak kafam her defasında allaha havale edip hiç olan bitenden ötürü rest çekmedim çekmek istemedim burda uzaktayım eşimle ağzımızın tadı bozulmasin ha bir de ne yalan söyleyeyim ben iyi oldukça onlarda iyi oluyordu bana karşı ve bende artık derslerini biraz aldılar bana alıştılar diye düşünüyordum son dönemler aramada iyiydi. Artik duzelmisti diye düşünmüyordum. Ben de bilmiyordum eşime karşı nasıl saf temiz bir sevgi besliyorsam onlara da öyle yaklaşmak istedim. Ta ki annemi kaybedene kadar... Bu insanlar tenezzül edip başsağlığına bile gelmediler türkiyede aynı şehirde olmamıza rağmen ( ve kendileri de bir yakınlarını kaybetmişlerdi onu duyar duymaz koronaya aldırış etmeden hemen gittiler) Yalandan hergun beni arayip korona dolayisiyla gelemiyoruz yalanlarini attilar. Esime de yok cenazeye koronadan vs kimse katilmamis vs demisler ondan katılmamışlar. Şuan bunları yazarken bile igreniyorum acım çok büyük olmasına rağmen bu insanlara karşı nasıl tavır almalıyim diye sizlere anlatıyorum derdimi. Ben annecigimi kıyamazdım bunları anlatmaya ama kendimi de emdirirsem annem çok üzülürdü. Allah rizasi icin esimin hatri icin bu insanlara katlandim ama yeter yine görüşüp ama degersiz olduklarini hissetsinler istiyorum. Eşim ailesinin kusurunu örtmeye çalıştı ailemi aradı ilk gün anne babası gelememiş kusura bakmasınlar diye beni de aramadı ablama söylüyor bunu. Esime soyledim üstü kapali kimsenin zerre kadar degerinin kalmadigini bu konuda hic konusmadik da. Bu insanlara karşı nasıl mesafe koymalıyım kendi aile huzurumu bozmadan tavsiyelerinize ihtiyacim var? ( Biraz karmakarışık yazdım ama inanın aklım pek yerinde değil sanki hala toparlayamadım annemden sonra) kendi evime döndüm ne arayip sorma hicbirsey yok , bu kiz yanlız kimsemiz yok ne yapar ne eder tüm gün bu kocaman acısıyla diye düşüncek vicdanlari yok ( buyuk konusmak istemiyorum ama gormek bile istemiyorum bu insanlari). Uff neyse yazdım rahatladım sanki.
Ben 3 yillik evli bir bayanım ve gurbete gelin geldim ve Uzaklarda yasamak fikri pek de agir gelmedi ilk baslarda ucakla 3- 5 saatlik mesafe sonucta dedim. Cok sevdim gözüm pek bişey görmedi ta ki yavaş yavaş o perde gözümün önünden kalkana kadar ( Eşimi hala çok seviyorum kastettiğim ilk günkü heyecanlar) farkettim ki Ailemden uzakta yaşamak sandigimdan cok ağır. Bu kadarını beklemiyordum sağolsun eşimden bu konuda çok razıyim ne zaman istesem özlemim tavan yapsa gittim gördüm ailemi. Neyse gel zaman git zaman alışmaya başladım yuvama eşime ailesine de. Burda esimin ailesi dışında kimsem yoktu. Onlara sarılmak istedim burda da bir annem olsun dedim.( Ne kadar saf duygular değil mi ? ) Neyse gel zaman git zaman ben bu sağlıkla farketmem ama Rabbim bir bir bu insanlarin oyunlarini önüme serdi. Ne zaman kötü birşey yaşasam bunların farklı yüzleri de çıktı ortaya. Çok değişik insanlar alismadığım, daha once tanimadigim tipler. Ben uzaklara gelmişim kimsem yok onlar benim bir kusurunda Benimde bir annem ve yengem vardi ama hicbir zaman annemin çocuk gibi yengemi kıskandığını görmedim. Ama ben salak kafam her defasında allaha havale edip hiç olan bitenden ötürü rest çekmedim çekmek istemedim burda uzaktayım eşimle ağzımızın tadı bozulmasin ha bir de ne yalan söyleyeyim ben iyi oldukça onlarda iyi oluyordu bana karşı ve bende artık derslerini biraz aldılar bana alıştılar diye düşünüyordum son dönemler aramada iyiydi. Artik duzelmisti diye düşünmüyordum. Ben de bilmiyordum eşime karşı nasıl saf temiz bir sevgi besliyorsam onlara da öyle yaklaşmak istedim. Ta ki annemi kaybedene kadar... Bu insanlar tenezzül edip başsağlığına bile gelmediler türkiyede aynı şehirde olmamıza rağmen ( ve kendileri de bir yakınlarını kaybetmişlerdi onu duyar duymaz koronaya aldırış etmeden hemen gittiler) Yalandan hergun beni arayip korona dolayisiyla gelemiyoruz yalanlarini attilar. Esime de yok cenazeye koronadan vs kimse katilmamis vs demisler ondan katılmamışlar. Şuan bunları yazarken bile igreniyorum acım çok büyük olmasına rağmen bu insanlara karşı nasıl tavır almalıyim diye sizlere anlatıyorum derdimi. Ben annecigimi kıyamazdım bunları anlatmaya ama kendimi de emdirirsem annem çok üzülürdü. Allah rizasi icin esimin hatri icin bu insanlara katlandim ama yeter yine görüşüp ama degersiz olduklarini hissetsinler istiyorum. Eşim ailesinin kusurunu örtmeye çalıştı ailemi aradı ilk gün anne babası gelememiş kusura bakmasınlar diye beni de aramadı ablama söylüyor bunu. Esime soyledim üstü kapali kimsenin zerre kadar degerinin kalmadigini bu konuda hic konusmadik da. Bu insanlara karşı nasıl mesafe koymalıyım kendi aile huzurumu bozmadan tavsiyelerinize ihtiyacim var? ( Biraz karmakarışık yazdım ama inanın aklım pek yerinde değil sanki hala toparlayamadım annemden sonra) kendi evime döndüm ne arayip sorma hicbirsey yok , bu kiz yanlız kimsemiz yok ne yapar ne eder tüm gün bu kocaman acısıyla diye düşüncek vicdanlari yok ( buyuk konusmak istemiyorum ama gormek bile istemiyorum bu insanlari). Uff neyse yazdım rahatladım sanki.
ama yılanlara sarılmaktan daha iyidir. Içimde pek de biriktirmedim aslında acımdan pek kimseye yer kalmamış gibi sadece bu insanlara karşı nasıl tavır almalıyim? Benim icin bir hic olduklarini nasil hissettirebikirim bunlari bilmiyorum. Mecburen yüzyüze gelicem bu insanlarla çünkü gelmezsem yuvama zarar verirler sucsuzken ben suclu olurum. Zaten mesafeli, hicbirseyini sikintimi anlatmayan biriyim bu insanlara. Anneme dualarım dışında yetişemem malesef ta ki bu dunyadan gocene kadar ama benim bu dünyada kurmus olmudugum bir yuvam var suan bunu da düşünmeliyim bu insanların zarar vermesine izin veremem. Eşime de yeri geldiğinde uygun bir dille hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağını ve benden silerine karşı bir beklenti içine girmemesi gerektiğini de söyleyeceğim. Ama bu insanlar?
