Evet kızlar bir sürü derdim var ve anlatıp fikir almayada çok ihityacım var, çevremde güvenebileceğim ve beni anlayacak kimsede yok tüm bunların üstüne birde psikolojim bozuk doğru yol konusunda hiç bir şekilde sağlıklı karar veremiyorum,kendim ve çocuklarım için.
kk nü uzun zamandır takip etmeme rağmen, konuyu tam anlamadan eleştirmeleri ve farklı yönlere çekiştirmeleri, alaycı ifadeleri, saldırganlık ve hemen taaruza geçme gibi özelliklerinden dolayı sorunlarımı anlatmaya hep çekinir oldum ve halada anlatmaktan çekiniyorum! Kırılgan bir yapım var empati kurup derdimi tam anlamadan yapılcak ağır sert ve alaycı yorumlara gerçekten dayanamam çok kötü olurum.Anlatmakta kararsızım!
Hikayem biraz uzun olabilir şimdiden kusura bakmayın hanımlar,elbette bir çok hatalarım olmuştur ama lütfen hikeyemi tam okumadan ve anlamdan, ve hikayemin belli kısımlarını cımbızla alıp saçma sorular eleştiriler ve saldırılarda bulunmayın, çünkü kafam pek yerinde değil hikayede tarih,mekan,zaman gibi kavramların hesaplamalarına girip konunun fake olma düşüncesi ve açığımı yakalama girişimleri gibi yersiz düşüncelere hiç tahammülüm yok, bu konudaki hassasiyetimi belirttim, çünkü çok zor durumdayım ve ikinci bir travma daha yaşamak istemiyorum
Neler yaşadıysam onları anlatacağım ve anlatıklarımda açık ve adil olacam.
Doğuda yaşıyorum lise mezunu ve 30 yaşındayım, bir mesleğim yok, eşimle aynı yaştayız 10 yıllık evliliğimin 7 yılını mutsuz ve zor şartlarda birlikte, son 3 yıldır da ayrı yaşıyoruz.
Eşimle 17 yaşında tanıştım 3 yıl flörtümüz oldu evlilik için sağlıklı kararlar veremeyecek bir yaşta, 20 yaşında evlilik kararı aldık,açıkçası bu karar en çok ta benim diretmelerim ve kışkırtmalarımla oldu,sevgilimin maddi ve diğer bir takım sorunlarından dolayı henüz erken ve hazır olmadığını ve çok zor da kalacağınıda tahmin ediyordum.
Ama aşırı baskıcı bir aile ortamında yaşadığım için,sevmediğim bir insanla akraba evliliğine zorlandığım için ve, tek kurtuluşumun evlenip o evden bir an önce çıkmam olduğunu düşündüğüm için en önemliside baba tarafından "taciz" edildiğim için bu yaşantıdan bir an önce kurtulmak istiyordum.
Bir çok kez intiharı denedim ama sonuç alamadım.O zamanlar tek çarem sevgilimle evlenip o evden çıkmaktı, çünkü beni anlayan ve tek dayanağım olan insan oydu.
sevgilim laboratuvar teknisyeni ,kendi işini yapıyordu ve orta düzeyde bir geliri vardı askerliğinide henüz yapmamış düzenini kurmaya çalışıyordu ki benim diretmelerim artınca bir gün dayanamayıp tamam dedi, henüz hiç bir şey için hazır ve emin değilim ama senin hayatını böyle sürekli baskı altında da yaşamana gönlüm razı olmuyor dedi ve ailemi gönderip isteyeceğim dedi.
Taciz dışında diğer bütün sıkıntılarımı biliyordu.
İsteme olayından sonra ,nişan,düğün,ev kurma hepsini en hızlı şekilde (20 günde) yaptı ve biz evlenip evimize geçtik.Ben sanki yeniden doğmuş ve yeni bir hayata başlamıştım ama eşim için sıkıntılı bir sürecin başladığını biliyordum, çünkü verdiği ani bir karardı ve böyle bir sorumluk için hazır değildi, en önemlisi beni evlenecek kadar sevip aşık olduğundan bende oda emin değildik ama ben seviyordum, ve zor durumdaydım,
neyse düğün masraflarını herşeyi borçlanarak yaptı evlendikten sonra işleride kötüye gidince iyice bunaldı
Evliliğimizin ilk yılı eşimin gece gündüz farklı işlerdede çalışıp borçları ödeme telaşı onu iyice hayattan soğutmuştu hiç mutlu değildi,ben baskıcı ailenden kurtulduğum için rahatlamıştım ama eşim için aynı şeyi diyemem, o mutlu değildi ve zor dönemler yaşıyorduk. doğal olarak bende son derece mutsuzdum.
maddi manevi tüm sıkıntılara rağmen bir yılın sonunda bir bebişim oldu ama doğumdan sonra bir kaç dk anca yaşayabildi, kaybettim çocuğumu ve deprasyona girdim. Hassas yapımdan dolayı uzun yıllar yaşadığım travmanın etkisinden çıkamadım.
Evliliğimizin 2 . yılında eşim askere gitti (uzun dönem) Ben hem maddi imkansızlıklar hemde kv, kp ve görümcelerle anlaşamadığım için ailemin kaldığı apt.da alt katta babama ait bir daireye yerleşmek zorunda kaldım eşimin askerliği boyunca.
Ailemde, orta geliri olan bir aile ve eşimin askerliği boyunca annem baktı bana.
Evlendikten sonra eşimin bana karşı ilgisizliğini hep maddi sıkıntılar ve bulunduğu zor duruma bağlıyordum elbette maddi sorunların büyük etkisi vardı,ama askerden geldikten sonra ve evliliğimiz devam ettiği süredede hiç ilgisini görmedim,hiç güzel sözler söylemedi,bazen özel günler yapardık ama hiç içinden gelerek davranmıyordu,ama yanı sıra diğer tüm huyları dört dörtlük bir insandı, kahvehane,gece hayatı, alkol,kadın kız düşkünlüğü vs..
Hiç bir yanlışını hatasını asla görmedim,çünkü güvensizlikten değil ama aşırı kıskanç yapımdan dolayı çoğu kez dedektiflik yaptım ama tek yanlışını görmedim.tek kötü tarafı günün en az 18-20 saatini çalışması kariyer ve kişisel olarak kendini geliştirmesi, başka mesleğe yönelmesi ve bana karşı ilgisizliğiydi,bu durum da, beni saçma düşüncelere itiyor,bir gün beni bırakıp gitme düşünceleri aklımdan çıkmıyordu,ailem dahil olmak üzere herkes tarafında çok sevilen ,sayılan saygın inançlı,merhametli ,düşünceli ve otoriter bir insandı ama aşırı kıskançlığım yüzünden ona her gününü zehir ediyordum.
7-8 yıl böyle sürdü bu süredede 2 tane kızım oldu ancak huzursuzluğumuz hergün dahada arttıyordu tüm bu zorluklara rağmen bir gün olsun ailevi sorunlarımızı ailelerimize ve yakınlarımıza yansıtmadık,dışarıdan herşey güllük gülistanlık görünüyordu, ki bir gün çok büyük bir kavga ettik, birbirimize daha önce hiç olmadığımız kadar iğrençleştik sadece saygımız ve çozuklarımıza olan sorumluluk bilinci sayesinde zorunlu devam ettirdiğimiz birlikteliğimizi karşılıklı son kozlarımızıda kullanarak geri dönüşü imkansız bir yola sürükledik ve bitirdik ,adam çekip gitti şimdi 3 yıla yakındır ayrı yaşıyoruz.
Şimdi sağlık sorunlarım var çok yanlız, mutsuz, umutsuz ve büyük boşluktayım.hayattan soğudum bir daha evlenmeyi hiç düşünmüyorum, bir işim mesleğim yok ailemden hiç bir beklentim yok, baba evine dönmek istemiyorum,babamdan nefret ediyorum tacizlerinde dolayıyüzünü dahi görmek istemiyorum,yaşadığımız sorunları hepsini biliyor ,beni suçlu buluyorlar damatlarını çok seviyorlar halada görüşüyorlar eşimle.
Resmi olarak boşanmadık henüz, 3 yıldır ayrıyız maddi olarak zor günler yaşadık ve yaşıyoruz ama,eşim elinden geldiğince hiç kimseye muhtaç ettirmedi bizi,kiramızı elektrik ,su,mutfak masrafllarımız,çozukların okul masrafları,özel ihtiyaçları, çocuklara ilgisini sevgisini,sinema ,tiyatro,gibi sosyal yaşantılarını hiç esirgemedi,çocuklar babalarına çok düşkün ve seviyorlar.
Ama bizim sonumuz ne olacak böyle ? eşim artık bir arada olmamız mümkün değil dedi hem bizim hemde çocuklarımız açısında daha fazla yıpranmadan anlaşmalı olarak boşanalım dedi.
Ve bir protokol hazırladı,protokolde çocukların velayatini bana verdi, evdeki tüm eşyları bana bıraktı ,kazandığı gelire göre çocuklara iştirak nafakalarını ve bana süresiz nafaka belirledi ayrıca borçları olduğu halde 5 bin lirada yoksulluk tazminatıda vereceğini söyledi.
Protokolu imzalamam için verdi ama ben imzalamadım,çünkü korkuyorum,tüm yaşadıklarımıza rağmen hala seviyormuyum bilmiyorum ama onu hala çok kıskandığımı çok iyi biliyorum,başka bir hayat kurmasını ve başka bir kadınla olmasını asla düşünemiyorum, kendimi yiyip bitiriyorum. çünkü ruh hastası oldum herhalde,boşanmayı kabul edemediğim ve kendime yediremediğim için asla ödeyemeyeceğini bildiğim büyük maddi tazminat istedim,
bu da onu çılgına çevirdi,şimdi ne kadar kötü olduğunu tahmin bile edemiyorum, bundan sonrasında ne yapacak bilmiyorum ,çekişmeli bir dava mı açacak süreç lehime mi alehimemi snuçlanacak hiç bir fikrim yok.
Yada boşanmadan evlenip yeni bir hayat kuralabilirmi yada düşünüyormu,hayatında biri varmı onuda bilmiyorum, kendimde ne yaptığımı bilmiyorum kafayı yediğimi düşünebilirsiniz, anti deprasan ilaçlar beynimi uyuşturdu,sağlıklı tek bir karar veremiyorum,yaşadığımı hissetmiyorum(
kk nü uzun zamandır takip etmeme rağmen, konuyu tam anlamadan eleştirmeleri ve farklı yönlere çekiştirmeleri, alaycı ifadeleri, saldırganlık ve hemen taaruza geçme gibi özelliklerinden dolayı sorunlarımı anlatmaya hep çekinir oldum ve halada anlatmaktan çekiniyorum! Kırılgan bir yapım var empati kurup derdimi tam anlamadan yapılcak ağır sert ve alaycı yorumlara gerçekten dayanamam çok kötü olurum.Anlatmakta kararsızım!
Hikayem biraz uzun olabilir şimdiden kusura bakmayın hanımlar,elbette bir çok hatalarım olmuştur ama lütfen hikeyemi tam okumadan ve anlamdan, ve hikayemin belli kısımlarını cımbızla alıp saçma sorular eleştiriler ve saldırılarda bulunmayın, çünkü kafam pek yerinde değil hikayede tarih,mekan,zaman gibi kavramların hesaplamalarına girip konunun fake olma düşüncesi ve açığımı yakalama girişimleri gibi yersiz düşüncelere hiç tahammülüm yok, bu konudaki hassasiyetimi belirttim, çünkü çok zor durumdayım ve ikinci bir travma daha yaşamak istemiyorum
Neler yaşadıysam onları anlatacağım ve anlatıklarımda açık ve adil olacam.
Doğuda yaşıyorum lise mezunu ve 30 yaşındayım, bir mesleğim yok, eşimle aynı yaştayız 10 yıllık evliliğimin 7 yılını mutsuz ve zor şartlarda birlikte, son 3 yıldır da ayrı yaşıyoruz.
Eşimle 17 yaşında tanıştım 3 yıl flörtümüz oldu evlilik için sağlıklı kararlar veremeyecek bir yaşta, 20 yaşında evlilik kararı aldık,açıkçası bu karar en çok ta benim diretmelerim ve kışkırtmalarımla oldu,sevgilimin maddi ve diğer bir takım sorunlarından dolayı henüz erken ve hazır olmadığını ve çok zor da kalacağınıda tahmin ediyordum.
Ama aşırı baskıcı bir aile ortamında yaşadığım için,sevmediğim bir insanla akraba evliliğine zorlandığım için ve, tek kurtuluşumun evlenip o evden bir an önce çıkmam olduğunu düşündüğüm için en önemliside baba tarafından "taciz" edildiğim için
bu yaşantıdan bir an önce kurtulmak istiyordum. Bir çok kez intiharı denedim ama sonuç alamadım.O zamanlar tek çarem sevgilimle evlenip o evden çıkmaktı, çünkü beni anlayan ve tek dayanağım olan insan oydu.
sevgilim laboratuvar teknisyeni ,kendi işini yapıyordu ve orta düzeyde bir geliri vardı askerliğinide henüz yapmamış düzenini kurmaya çalışıyordu ki benim diretmelerim artınca bir gün dayanamayıp tamam dedi, henüz hiç bir şey için hazır ve emin değilim ama senin hayatını böyle sürekli baskı altında da yaşamana gönlüm razı olmuyor dedi ve ailemi gönderip isteyeceğim dedi.
Taciz dışında diğer bütün sıkıntılarımı biliyordu.
İsteme olayından sonra ,nişan,düğün,ev kurma hepsini en hızlı şekilde (20 günde) yaptı ve biz evlenip evimize geçtik.Ben sanki yeniden doğmuş ve yeni bir hayata başlamıştım ama eşim için sıkıntılı bir sürecin başladığını biliyordum, çünkü verdiği ani bir karardı ve böyle bir sorumluk için hazır değildi, en önemlisi beni evlenecek kadar sevip aşık olduğundan bende oda emin değildik ama ben seviyordum, ve zor durumdaydım,
neyse düğün masraflarını herşeyi borçlanarak yaptı evlendikten sonra işleride kötüye gidince iyice bunaldı
Evliliğimizin ilk yılı eşimin gece gündüz farklı işlerdede çalışıp borçları ödeme telaşı onu iyice hayattan soğutmuştu hiç mutlu değildi,ben baskıcı ailenden kurtulduğum için rahatlamıştım ama eşim için aynı şeyi diyemem, o mutlu değildi ve zor dönemler yaşıyorduk. doğal olarak bende son derece mutsuzdum.
maddi manevi tüm sıkıntılara rağmen bir yılın sonunda bir bebişim oldu ama doğumdan sonra bir kaç dk anca yaşayabildi, kaybettim çocuğumu ve deprasyona girdim. Hassas yapımdan dolayı uzun yıllar yaşadığım travmanın etkisinden çıkamadım.
Evliliğimizin 2 . yılında eşim askere gitti (uzun dönem) Ben hem maddi imkansızlıklar hemde kv, kp ve görümcelerle anlaşamadığım için ailemin kaldığı apt.da alt katta babama ait bir daireye yerleşmek zorunda kaldım eşimin askerliği boyunca.
Ailemde, orta geliri olan bir aile ve eşimin askerliği boyunca annem baktı bana.
Evlendikten sonra eşimin bana karşı ilgisizliğini hep maddi sıkıntılar ve bulunduğu zor duruma bağlıyordum elbette maddi sorunların büyük etkisi vardı,ama askerden geldikten sonra ve evliliğimiz devam ettiği süredede hiç ilgisini görmedim,hiç güzel sözler söylemedi,bazen özel günler yapardık ama hiç içinden gelerek davranmıyordu,ama yanı sıra diğer tüm huyları dört dörtlük bir insandı, kahvehane,gece hayatı, alkol,kadın kız düşkünlüğü vs..
Hiç bir yanlışını hatasını asla görmedim,çünkü güvensizlikten değil ama aşırı kıskanç yapımdan dolayı çoğu kez dedektiflik yaptım ama tek yanlışını görmedim.tek kötü tarafı günün en az 18-20 saatini çalışması kariyer ve kişisel olarak kendini geliştirmesi, başka mesleğe yönelmesi ve bana karşı ilgisizliğiydi,bu durum da, beni saçma düşüncelere itiyor,bir gün beni bırakıp gitme düşünceleri aklımdan çıkmıyordu,ailem dahil olmak üzere herkes tarafında çok sevilen ,sayılan saygın inançlı,merhametli ,düşünceli ve otoriter bir insandı ama aşırı kıskançlığım yüzünden ona her gününü zehir ediyordum.
7-8 yıl böyle sürdü bu süredede 2 tane kızım oldu ancak huzursuzluğumuz hergün dahada arttıyordu tüm bu zorluklara rağmen bir gün olsun ailevi sorunlarımızı ailelerimize ve yakınlarımıza yansıtmadık,dışarıdan herşey güllük gülistanlık görünüyordu, ki bir gün çok büyük bir kavga ettik, birbirimize daha önce hiç olmadığımız kadar iğrençleştik sadece saygımız ve çozuklarımıza olan sorumluluk bilinci sayesinde zorunlu devam ettirdiğimiz birlikteliğimizi karşılıklı son kozlarımızıda kullanarak geri dönüşü imkansız bir yola sürükledik ve bitirdik ,adam çekip gitti şimdi 3 yıla yakındır ayrı yaşıyoruz.
Şimdi sağlık sorunlarım var çok yanlız, mutsuz, umutsuz ve büyük boşluktayım.hayattan soğudum bir daha evlenmeyi hiç düşünmüyorum, bir işim mesleğim yok ailemden hiç bir beklentim yok, baba evine dönmek istemiyorum,babamdan nefret ediyorum tacizlerinde dolayı
yüzünü dahi görmek istemiyorum,yaşadığımız sorunları hepsini biliyor ,beni suçlu buluyorlar damatlarını çok seviyorlar halada görüşüyorlar eşimle.Resmi olarak boşanmadık henüz, 3 yıldır ayrıyız maddi olarak zor günler yaşadık ve yaşıyoruz ama,eşim elinden geldiğince hiç kimseye muhtaç ettirmedi bizi,kiramızı elektrik ,su,mutfak masrafllarımız,çozukların okul masrafları,özel ihtiyaçları, çocuklara ilgisini sevgisini,sinema ,tiyatro,gibi sosyal yaşantılarını hiç esirgemedi,çocuklar babalarına çok düşkün ve seviyorlar.
Ama bizim sonumuz ne olacak böyle ? eşim artık bir arada olmamız mümkün değil dedi hem bizim hemde çocuklarımız açısında daha fazla yıpranmadan anlaşmalı olarak boşanalım dedi.
Ve bir protokol hazırladı,protokolde çocukların velayatini bana verdi, evdeki tüm eşyları bana bıraktı ,kazandığı gelire göre çocuklara iştirak nafakalarını ve bana süresiz nafaka belirledi ayrıca borçları olduğu halde 5 bin lirada yoksulluk tazminatıda vereceğini söyledi.
Protokolu imzalamam için verdi ama ben imzalamadım,çünkü korkuyorum,tüm yaşadıklarımıza rağmen hala seviyormuyum bilmiyorum ama onu hala çok kıskandığımı çok iyi biliyorum,başka bir hayat kurmasını ve başka bir kadınla olmasını asla düşünemiyorum, kendimi yiyip bitiriyorum. çünkü ruh hastası oldum herhalde,boşanmayı kabul edemediğim ve kendime yediremediğim için asla ödeyemeyeceğini bildiğim büyük maddi tazminat istedim,
bu da onu çılgına çevirdi,şimdi ne kadar kötü olduğunu tahmin bile edemiyorum, bundan sonrasında ne yapacak bilmiyorum ,çekişmeli bir dava mı açacak süreç lehime mi alehimemi snuçlanacak hiç bir fikrim yok.
Yada boşanmadan evlenip yeni bir hayat kuralabilirmi yada düşünüyormu,hayatında biri varmı onuda bilmiyorum, kendimde ne yaptığımı bilmiyorum kafayı yediğimi düşünebilirsiniz, anti deprasan ilaçlar beynimi uyuşturdu,sağlıklı tek bir karar veremiyorum,yaşadığımı hissetmiyorum
( Son düzenleme:
)
