- 3 Ağustos 2017
- 37
- 15
- 38
- Konu Sahibi esperanzas
- #1
Merhaba merhabaaa derttaşlar.
Kendimi tanıtayım 31 yaşındayım 5 yıldır evli olmakla birlikte iki tane nur topu gibi evlada sahibim şükürler olsun Allahıma. Hayatımda yaptığım ennn iyi en güzel iki şey. Biri 3 diğeri (süprizli) 1 yaşındalar.
Bir yerde çalışıyorum hemde hiç sevmediğim, her gün ayaklarım geri gide gide geldiğim bir işte.
Ama ihtiyacım da var işte iyi kötü hadi neyse çalışıyoruz.
Eşim çok çok yoğun çalışıyor hem öğretmen hem başka alanlarda. Şu sıralar eve gelmesi aksam 9-9buçuğu buluyor. Ve benim zıpırlar bayağı bi hareketliler sağolsunlar. Ben evde ikisiyle yalnız oğlum hep emmek ister kızım oyun oynamak ister eve yemek ister daha neler neler ister bir ev. Ve ben artık boğuluyorum. İki çocugumla evde yalnız kalma fikri beni o kadar korkutuyo ki midemde ağrı oluyo her akşam işten çıkarken. Kızım kardeşine zarar verir sarılır ama cok sıkı üstüne oturur bazen ve yalnız da bırakamazsın ikisini hep yanlarında olmam gerekir. Bazen anneme bazen kayınvalideme gidiyorum akşam çıkınca ama onlar zaten gündüz çocuklarla uğraşıyolar bi de akşam başlarını ağrıtmaktan çekiniyorum ama genelde çağırıyolar sağolsunlar nasılsa yemek pişiyo yemeğini ye de git diye. Allah onları başımdan eksik etmesin yoksa ben napardım iki çocukla cennetin en güzel yeri onların olsun inşallah.
Ama ben istiyorum ki çocuklarımızı alalım evimize gidelim bi makarna da olsa evde yiyelim masada hep birlikte. İşte olmuyo. Ne haftasonu evde kocam ne hafta içi. Haftasonu kurs veriyo 9 da gidiyo 4 te geliyo işi çıkmazsa. Kahvaltı da yapamıyoruz birlikte. Bu tempoda ben çocuklarımı kaçırıyorum sanki en güzel zamanları ama hep bişeylerle boğuşurken zaman akıp gidiyo onlar büyüyo. Zaten hafta içi çocuklarla 3 4 saat vakit geçirebiliyoruz onda da yapma kızım dur oğlum hep böyle geçiyo. Çok sıkıldım çok yıpratıyorum kendimi.
Eşime diyorum ki şu yaptığın ek işlerine biraz ara versen çocuklar azıcık büyüse toparlansak birlikte ama yok kariyer yok ara verirsem unutulurum körelirim diyor. Basketbol ve futbol antrenörlüğü yapıyor aynı anda.
Ev işleri çocuklar herşey benim üzerimde eşime sorsak bana çok yardımcı. Ama bana yetmiyor. Ara sıra bakıyo çocuklara alt değişme banyo bazen parka götürme. Bu ona göre yeterli. Elinden gelenin fazlası ona göre. Geçenlerde bi dertlendim mesaj attım ben yoruluyorum ev işlerinde biraz yardım etsen filan diye tatlı tatlı yazıyorum adam resmen delirdi ben daha napabilirim diye. Akşam eve gidince çocukların yanında bağırdı kavga ettik çıktı gitti. O günden sonra bir daha asla yardım istemedim isteyemiyorum zaten kendiliğinden bişey yapmak da gelmiyo paşamın aklına.
Ben mi abartıyorum kızlar yemek bulaşık çamaşır ortalık topla gece çocukları uyut sabaha hazır olsun diye çantalarını sabah giyeceklerini hazırla, gece uyandıklarında sütlerini ver herşeyi ben düşünüyorum. Ve eşim hep yorgun hergün bi yerim ağrıyo diyo. Ona o kadar kızıyorum ve o kadar kırgınımki artık ağzımı açıp tek kelime etmiyorum sadece içime atıyorum Allahım sen bana güç ver diyebiliyorum.
Gece iki çocuğumda en az 3 er kere uyanır benim yatmam en erken 12 o da şanslıysam. sabah 6 da kalkar oğlum ve ben zombi gibi işe geliyorum bu 3 yıldır böyle hatta ilk hamileliğimde pek uyku uyumadım 4 yıl nerdeyse. İnsan uyumadan da yaşarmış yaşadık gördük.
Yani böyle işte bilmiyorum kendimi çok güçsüz halsiz ne kendine ne çocuklarına yetemeyen biri gibi görüyorum ve bu halim hiç hoşuma gitmiyo.
Kendimi tanıtayım 31 yaşındayım 5 yıldır evli olmakla birlikte iki tane nur topu gibi evlada sahibim şükürler olsun Allahıma. Hayatımda yaptığım ennn iyi en güzel iki şey. Biri 3 diğeri (süprizli) 1 yaşındalar.
Bir yerde çalışıyorum hemde hiç sevmediğim, her gün ayaklarım geri gide gide geldiğim bir işte.
Ama ihtiyacım da var işte iyi kötü hadi neyse çalışıyoruz.
Eşim çok çok yoğun çalışıyor hem öğretmen hem başka alanlarda. Şu sıralar eve gelmesi aksam 9-9buçuğu buluyor. Ve benim zıpırlar bayağı bi hareketliler sağolsunlar. Ben evde ikisiyle yalnız oğlum hep emmek ister kızım oyun oynamak ister eve yemek ister daha neler neler ister bir ev. Ve ben artık boğuluyorum. İki çocugumla evde yalnız kalma fikri beni o kadar korkutuyo ki midemde ağrı oluyo her akşam işten çıkarken. Kızım kardeşine zarar verir sarılır ama cok sıkı üstüne oturur bazen ve yalnız da bırakamazsın ikisini hep yanlarında olmam gerekir. Bazen anneme bazen kayınvalideme gidiyorum akşam çıkınca ama onlar zaten gündüz çocuklarla uğraşıyolar bi de akşam başlarını ağrıtmaktan çekiniyorum ama genelde çağırıyolar sağolsunlar nasılsa yemek pişiyo yemeğini ye de git diye. Allah onları başımdan eksik etmesin yoksa ben napardım iki çocukla cennetin en güzel yeri onların olsun inşallah.
Ama ben istiyorum ki çocuklarımızı alalım evimize gidelim bi makarna da olsa evde yiyelim masada hep birlikte. İşte olmuyo. Ne haftasonu evde kocam ne hafta içi. Haftasonu kurs veriyo 9 da gidiyo 4 te geliyo işi çıkmazsa. Kahvaltı da yapamıyoruz birlikte. Bu tempoda ben çocuklarımı kaçırıyorum sanki en güzel zamanları ama hep bişeylerle boğuşurken zaman akıp gidiyo onlar büyüyo. Zaten hafta içi çocuklarla 3 4 saat vakit geçirebiliyoruz onda da yapma kızım dur oğlum hep böyle geçiyo. Çok sıkıldım çok yıpratıyorum kendimi.
Eşime diyorum ki şu yaptığın ek işlerine biraz ara versen çocuklar azıcık büyüse toparlansak birlikte ama yok kariyer yok ara verirsem unutulurum körelirim diyor. Basketbol ve futbol antrenörlüğü yapıyor aynı anda.
Ev işleri çocuklar herşey benim üzerimde eşime sorsak bana çok yardımcı. Ama bana yetmiyor. Ara sıra bakıyo çocuklara alt değişme banyo bazen parka götürme. Bu ona göre yeterli. Elinden gelenin fazlası ona göre. Geçenlerde bi dertlendim mesaj attım ben yoruluyorum ev işlerinde biraz yardım etsen filan diye tatlı tatlı yazıyorum adam resmen delirdi ben daha napabilirim diye. Akşam eve gidince çocukların yanında bağırdı kavga ettik çıktı gitti. O günden sonra bir daha asla yardım istemedim isteyemiyorum zaten kendiliğinden bişey yapmak da gelmiyo paşamın aklına.
Ben mi abartıyorum kızlar yemek bulaşık çamaşır ortalık topla gece çocukları uyut sabaha hazır olsun diye çantalarını sabah giyeceklerini hazırla, gece uyandıklarında sütlerini ver herşeyi ben düşünüyorum. Ve eşim hep yorgun hergün bi yerim ağrıyo diyo. Ona o kadar kızıyorum ve o kadar kırgınımki artık ağzımı açıp tek kelime etmiyorum sadece içime atıyorum Allahım sen bana güç ver diyebiliyorum.
Gece iki çocuğumda en az 3 er kere uyanır benim yatmam en erken 12 o da şanslıysam. sabah 6 da kalkar oğlum ve ben zombi gibi işe geliyorum bu 3 yıldır böyle hatta ilk hamileliğimde pek uyku uyumadım 4 yıl nerdeyse. İnsan uyumadan da yaşarmış yaşadık gördük.
Yani böyle işte bilmiyorum kendimi çok güçsüz halsiz ne kendine ne çocuklarına yetemeyen biri gibi görüyorum ve bu halim hiç hoşuma gitmiyo.
birazda onlar düşünsün
