Dertler derya mı olmuş ben mi abartıyorum?

esperanzas

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
3 Ağustos 2017
37
15
38
Merhaba merhabaaa derttaşlar.
Kendimi tanıtayım 31 yaşındayım 5 yıldır evli olmakla birlikte iki tane nur topu gibi evlada sahibim şükürler olsun Allahıma. Hayatımda yaptığım ennn iyi en güzel iki şey. Biri 3 diğeri (süprizli) 1 yaşındalar.
Bir yerde çalışıyorum hemde hiç sevmediğim, her gün ayaklarım geri gide gide geldiğim bir işte.
Ama ihtiyacım da var işte iyi kötü hadi neyse çalışıyoruz.

Eşim çok çok yoğun çalışıyor hem öğretmen hem başka alanlarda. Şu sıralar eve gelmesi aksam 9-9buçuğu buluyor. Ve benim zıpırlar bayağı bi hareketliler sağolsunlar. Ben evde ikisiyle yalnız oğlum hep emmek ister kızım oyun oynamak ister eve yemek ister daha neler neler ister bir ev. Ve ben artık boğuluyorum. İki çocugumla evde yalnız kalma fikri beni o kadar korkutuyo ki midemde ağrı oluyo her akşam işten çıkarken. Kızım kardeşine zarar verir sarılır ama cok sıkı üstüne oturur bazen ve yalnız da bırakamazsın ikisini hep yanlarında olmam gerekir. Bazen anneme bazen kayınvalideme gidiyorum akşam çıkınca ama onlar zaten gündüz çocuklarla uğraşıyolar bi de akşam başlarını ağrıtmaktan çekiniyorum ama genelde çağırıyolar sağolsunlar nasılsa yemek pişiyo yemeğini ye de git diye. Allah onları başımdan eksik etmesin yoksa ben napardım iki çocukla cennetin en güzel yeri onların olsun inşallah.

Ama ben istiyorum ki çocuklarımızı alalım evimize gidelim bi makarna da olsa evde yiyelim masada hep birlikte. İşte olmuyo. Ne haftasonu evde kocam ne hafta içi. Haftasonu kurs veriyo 9 da gidiyo 4 te geliyo işi çıkmazsa. Kahvaltı da yapamıyoruz birlikte. Bu tempoda ben çocuklarımı kaçırıyorum sanki en güzel zamanları ama hep bişeylerle boğuşurken zaman akıp gidiyo onlar büyüyo. Zaten hafta içi çocuklarla 3 4 saat vakit geçirebiliyoruz onda da yapma kızım dur oğlum hep böyle geçiyo. Çok sıkıldım çok yıpratıyorum kendimi.

Eşime diyorum ki şu yaptığın ek işlerine biraz ara versen çocuklar azıcık büyüse toparlansak birlikte ama yok kariyer yok ara verirsem unutulurum körelirim diyor. Basketbol ve futbol antrenörlüğü yapıyor aynı anda.
Ev işleri çocuklar herşey benim üzerimde eşime sorsak bana çok yardımcı. Ama bana yetmiyor. Ara sıra bakıyo çocuklara alt değişme banyo bazen parka götürme. Bu ona göre yeterli. Elinden gelenin fazlası ona göre. Geçenlerde bi dertlendim mesaj attım ben yoruluyorum ev işlerinde biraz yardım etsen filan diye tatlı tatlı yazıyorum adam resmen delirdi ben daha napabilirim diye. Akşam eve gidince çocukların yanında bağırdı kavga ettik çıktı gitti. O günden sonra bir daha asla yardım istemedim isteyemiyorum zaten kendiliğinden bişey yapmak da gelmiyo paşamın aklına.

Ben mi abartıyorum kızlar yemek bulaşık çamaşır ortalık topla gece çocukları uyut sabaha hazır olsun diye çantalarını sabah giyeceklerini hazırla, gece uyandıklarında sütlerini ver herşeyi ben düşünüyorum. Ve eşim hep yorgun hergün bi yerim ağrıyo diyo. Ona o kadar kızıyorum ve o kadar kırgınımki artık ağzımı açıp tek kelime etmiyorum sadece içime atıyorum Allahım sen bana güç ver diyebiliyorum.
Gece iki çocuğumda en az 3 er kere uyanır benim yatmam en erken 12 o da şanslıysam. sabah 6 da kalkar oğlum ve ben zombi gibi işe geliyorum bu 3 yıldır böyle hatta ilk hamileliğimde pek uyku uyumadım 4 yıl nerdeyse. İnsan uyumadan da yaşarmış yaşadık gördük.

Yani böyle işte bilmiyorum kendimi çok güçsüz halsiz ne kendine ne çocuklarına yetemeyen biri gibi görüyorum ve bu halim hiç hoşuma gitmiyo.
 
Siz çalışma hayatını , bırakamazmısınız? Maddi sıkıntılarınız yoksa severekte gitmiyormuşunuz zaten işe. Hem kendinize hem çocuklarınıza ayırabilecek zamanınız çoğalır .
Çoğu şeyi kaçırıyoruz bazen farkında olarak bazen olmadan , ama kıymetini iş işten geçince anlıyoruz, hayat kısa çocuklarınızla tadını çıkarın.
Koca konusunda birşey diyemeceğim , bencil insanları değiştiremeyiz fedakarlık sadece annelere has bir kavram değil malesef...
 
Yok bırakamam çünkü eşim eş durumundan çalıştığım ile geldi, ayrılırsam sigorta ödememiz gerekir dışardan o da bizi çok zorlar.
 
keske iki çocuğum olsa sizin eşiniz kadar cabalayan ek iş yapan eşim olsa borclarımız biter birikim yapardık
çocuklarımın ikisinede kalkıp baksam sağlıklı olsunlarda allah güç verir
diyecek bişey bulamadım
ama tek secenek var eşinz size yardım edip cabalayacak
siz daha kaça bölüneceksinz hersey sizde
 
AYnı ben , sizin gibi büyütüyorum çocuklarımı çok yorucu gerçekten.eşimin işi de yoğundur bir haftasonu çalışır bir haftasonu evde, ama çalıştığı haftasonu sinir oluyorum zaten tüm haftaiçi çocuklarla ben ilgileniyorum yoruluyorum , 1 gün nefes almak istiyorum mümkün olmuyor.ama akşamları herşeyleriyle ilgilenir. O da kendine keyfi vakiy ayırmaz ayıramaz. Sizin eşiniz bitaz hobileriyle ilgileniyor gibi , peki çocukları ne olacak? Hadi dersi geçtim ama antrenörlük keyfi yapılan birşey , siz kendinize vakit ayıramaz haldeyken o neden böyle rahat? Sadece benim çocuğum değil deyin ve biraz yardımcı olmasını sağlayın
 
Çocuklar başlı başına iş zaten, temizlik vs hakgetire. O yüzden yaşları yakın 2 çocuk ki birde erkekse durum zor.saçımı taramaya vakit bulamam bazen. İsyan bayrağını çekmen şart.
 
Sanki benim 2 çocuklu halim yazmış..
Ben çareyi salmakta buldum.
Kariyerli bi işim ve aktif bi hayatım vardı çocuktan önce.
Baktım eşim evi de çocuğu da benim kadar dertlenmiyo.
Bende koyverdim.
Bıraktım işi.
Çocuk kreş yaşına gelene kadar gitmicem.
Bi yemek yaparsam kar.
Onun dışında,önceleri çılgınlar gibi ev temizlerken şimdi sadece canım isterse..
Eşim işe giderken kendimi bi misafirliğe bıraktırıyom dönüşte alıyo.
Ne ev beklicem kafayı yiycem.
Çok bile bekledim 6 ay.
Boşa germişim kendimi.
Kızımla geziyom.
İşime gelirse yemek yapıyom gelmezse o da yok.
Yeter tek başıma dertlendiğim.
Biraz da o düşünsün nolcak bu evin hali diye.
 
keske iki çocuğum olsa sizin eşiniz kadar cabalayan ek iş yapan eşim olsa borclarımız biter birikim yapardık
çocuklarımın ikisinede kalkıp baksam sağlıklı olsunlarda allah güç verir
diyecek bişey bulamadım
ama tek secenek var eşinz size yardım edip cabalayacak
siz daha kaça bölüneceksinz hersey sizde
Allah gönlünüze göre versin.
Eşim ne kadar çalışıp ne kadar kazanırsa o kadar da savurgan bir insandır. Marka takıntısı var ve hiç tutumlu değil birikim bizim için hayal. Bende bu yüzden istemiyorum adam çalışıyo tamam ama bana bize bi faydası yokki evlendim evleneli kart borcu ödüyoruz...
 
Merhaba merhabaaa derttaşlar.
Kendimi tanıtayım 31 yaşındayım 5 yıldır evli olmakla birlikte iki tane nur topu gibi evlada sahibim şükürler olsun Allahıma. Hayatımda yaptığım ennn iyi en güzel iki şey. Biri 3 diğeri (süprizli) 1 yaşındalar.
Bir yerde çalışıyorum hemde hiç sevmediğim, her gün ayaklarım geri gide gide geldiğim bir işte.
Ama ihtiyacım da var işte iyi kötü hadi neyse çalışıyoruz.

Eşim çok çok yoğun çalışıyor hem öğretmen hem başka alanlarda. Şu sıralar eve gelmesi aksam 9-9buçuğu buluyor. Ve benim zıpırlar bayağı bi hareketliler sağolsunlar. Ben evde ikisiyle yalnız oğlum hep emmek ister kızım oyun oynamak ister eve yemek ister daha neler neler ister bir ev. Ve ben artık boğuluyorum. İki çocugumla evde yalnız kalma fikri beni o kadar korkutuyo ki midemde ağrı oluyo her akşam işten çıkarken. Kızım kardeşine zarar verir sarılır ama cok sıkı üstüne oturur bazen ve yalnız da bırakamazsın ikisini hep yanlarında olmam gerekir. Bazen anneme bazen kayınvalideme gidiyorum akşam çıkınca ama onlar zaten gündüz çocuklarla uğraşıyolar bi de akşam başlarını ağrıtmaktan çekiniyorum ama genelde çağırıyolar sağolsunlar nasılsa yemek pişiyo yemeğini ye de git diye. Allah onları başımdan eksik etmesin yoksa ben napardım iki çocukla cennetin en güzel yeri onların olsun inşallah.

Ama ben istiyorum ki çocuklarımızı alalım evimize gidelim bi makarna da olsa evde yiyelim masada hep birlikte. İşte olmuyo. Ne haftasonu evde kocam ne hafta içi. Haftasonu kurs veriyo 9 da gidiyo 4 te geliyo işi çıkmazsa. Kahvaltı da yapamıyoruz birlikte. Bu tempoda ben çocuklarımı kaçırıyorum sanki en güzel zamanları ama hep bişeylerle boğuşurken zaman akıp gidiyo onlar büyüyo. Zaten hafta içi çocuklarla 3 4 saat vakit geçirebiliyoruz onda da yapma kızım dur oğlum hep böyle geçiyo. Çok sıkıldım çok yıpratıyorum kendimi.

Eşime diyorum ki şu yaptığın ek işlerine biraz ara versen çocuklar azıcık büyüse toparlansak birlikte ama yok kariyer yok ara verirsem unutulurum körelirim diyor. Basketbol ve futbol antrenörlüğü yapıyor aynı anda.
Ev işleri çocuklar herşey benim üzerimde eşime sorsak bana çok yardımcı. Ama bana yetmiyor. Ara sıra bakıyo çocuklara alt değişme banyo bazen parka götürme. Bu ona göre yeterli. Elinden gelenin fazlası ona göre. Geçenlerde bi dertlendim mesaj attım ben yoruluyorum ev işlerinde biraz yardım etsen filan diye tatlı tatlı yazıyorum adam resmen delirdi ben daha napabilirim diye. Akşam eve gidince çocukların yanında bağırdı kavga ettik çıktı gitti. O günden sonra bir daha asla yardım istemedim isteyemiyorum zaten kendiliğinden bişey yapmak da gelmiyo paşamın aklına.

Ben mi abartıyorum kızlar yemek bulaşık çamaşır ortalık topla gece çocukları uyut sabaha hazır olsun diye çantalarını sabah giyeceklerini hazırla, gece uyandıklarında sütlerini ver herşeyi ben düşünüyorum. Ve eşim hep yorgun hergün bi yerim ağrıyo diyo. Ona o kadar kızıyorum ve o kadar kırgınımki artık ağzımı açıp tek kelime etmiyorum sadece içime atıyorum Allahım sen bana güç ver diyebiliyorum.
Gece iki çocuğumda en az 3 er kere uyanır benim yatmam en erken 12 o da şanslıysam. sabah 6 da kalkar oğlum ve ben zombi gibi işe geliyorum bu 3 yıldır böyle hatta ilk hamileliğimde pek uyku uyumadım 4 yıl nerdeyse. İnsan uyumadan da yaşarmış yaşadık gördük.

Yani böyle işte bilmiyorum kendimi çok güçsüz halsiz ne kendine ne çocuklarına yetemeyen biri gibi görüyorum ve bu halim hiç hoşuma gitmiyo.
Canım eşin bu kadar yoğun çalışıyorsa maddi olarak yeterli olur size neden çalışıyorsun kendini bukadar yıpratma
 
Çoğ erkeğin huyu bu. Sen annesin ben nasıl bakayım çocuğa?
Ben emziremem altını değiştiremem uyutamam nasıl sallayım ben onu. Eşim akşamları 5 dakika sever o kadar. Ve bende senin gibi krizlere girerim kendime 5 dakika vakit ayıramayacakmıyım diye ama umrunda mı? Hayır
O yüzden siz siz olun göz göre göre ikinci çocuğu yapıp kendi başınızı iyice derde sokmayın :KK70:
Tek hayalim oğlum büyüsünde bende rahat edeyim çünkü :KK76:
 
Çoğ erkeğin huyu bu. Sen annesin ben nasıl bakayım çocuğa?
Ben emziremem altını değiştiremem uyutamam nasıl sallayım ben onu. Eşim akşamları 5 dakika sever o kadar. Ve bende senin gibi krizlere girerim kendime 5 dakika vakit ayıramayacakmıyım diye ama umrunda mı? Hayır
O yüzden siz siz olun göz göre göre ikinci çocuğu yapıp kendi başınızı iyice derde sokmayın :KK70:
Tek hayalim oğlum büyüsünde bende rahat edeyim çünkü :KK76:
Benim zaten iki çocuğum var ama :KK48:
 
yani bu ne hal. ben olsam isyan bayrağını çekerdim. üstüne kendine lüks harcamalr yapıyor. bence çıkın işten. bi doğuya atsınlar onu burnu sürtülür.
ben eşimle evi beraber temizliyoruz mesela. alışveriş herşey beraber. hayat öyle olursa güzel. çok alttan almayın. bi kere dünayaya geliyosunuz.
 
Sanki benim 2 çocuklu halim yazmış..
Ben çareyi salmakta buldum.
Kariyerli bi işim ve aktif bi hayatım vardı çocuktan önce.
Baktım eşim evi de çocuğu da benim kadar dertlenmiyo.
Bende koyverdim.
Bıraktım işi.
Çocuk kreş yaşına gelene kadar gitmicem.
Bi yemek yaparsam kar.
Onun dışında,önceleri çılgınlar gibi ev temizlerken şimdi sadece canım isterse..
Eşim işe giderken kendimi bi misafirliğe bıraktırıyom dönüşte alıyo.
Ne ev beklicem kafayı yiycem.
Çok bile bekledim 6 ay.
Boşa germişim kendimi.
Kızımla geziyom.
İşime gelirse yemek yapıyom gelmezse o da yok.
Yeter tek başıma dertlendiğim.
Biraz da o düşünsün nolcak bu evin hali diye.
helal vala çok güzel yazmıssınız. bende aynısını yaptım iş başa düşünce mecbur yapıyor artık ben ne diye sacımı süpürge edeyim :KK14: birazda onlar düşünsün
 
Merhaba merhabaaa derttaşlar.
Kendimi tanıtayım 31 yaşındayım 5 yıldır evli olmakla birlikte iki tane nur topu gibi evlada sahibim şükürler olsun Allahıma. Hayatımda yaptığım ennn iyi en güzel iki şey. Biri 3 diğeri (süprizli) 1 yaşındalar.
Bir yerde çalışıyorum hemde hiç sevmediğim, her gün ayaklarım geri gide gide geldiğim bir işte.
Ama ihtiyacım da var işte iyi kötü hadi neyse çalışıyoruz.

Eşim çok çok yoğun çalışıyor hem öğretmen hem başka alanlarda. Şu sıralar eve gelmesi aksam 9-9buçuğu buluyor. Ve benim zıpırlar bayağı bi hareketliler sağolsunlar. Ben evde ikisiyle yalnız oğlum hep emmek ister kızım oyun oynamak ister eve yemek ister daha neler neler ister bir ev. Ve ben artık boğuluyorum. İki çocugumla evde yalnız kalma fikri beni o kadar korkutuyo ki midemde ağrı oluyo her akşam işten çıkarken. Kızım kardeşine zarar verir sarılır ama cok sıkı üstüne oturur bazen ve yalnız da bırakamazsın ikisini hep yanlarında olmam gerekir. Bazen anneme bazen kayınvalideme gidiyorum akşam çıkınca ama onlar zaten gündüz çocuklarla uğraşıyolar bi de akşam başlarını ağrıtmaktan çekiniyorum ama genelde çağırıyolar sağolsunlar nasılsa yemek pişiyo yemeğini ye de git diye. Allah onları başımdan eksik etmesin yoksa ben napardım iki çocukla cennetin en güzel yeri onların olsun inşallah.

Ama ben istiyorum ki çocuklarımızı alalım evimize gidelim bi makarna da olsa evde yiyelim masada hep birlikte. İşte olmuyo. Ne haftasonu evde kocam ne hafta içi. Haftasonu kurs veriyo 9 da gidiyo 4 te geliyo işi çıkmazsa. Kahvaltı da yapamıyoruz birlikte. Bu tempoda ben çocuklarımı kaçırıyorum sanki en güzel zamanları ama hep bişeylerle boğuşurken zaman akıp gidiyo onlar büyüyo. Zaten hafta içi çocuklarla 3 4 saat vakit geçirebiliyoruz onda da yapma kızım dur oğlum hep böyle geçiyo. Çok sıkıldım çok yıpratıyorum kendimi.

Eşime diyorum ki şu yaptığın ek işlerine biraz ara versen çocuklar azıcık büyüse toparlansak birlikte ama yok kariyer yok ara verirsem unutulurum körelirim diyor. Basketbol ve futbol antrenörlüğü yapıyor aynı anda.
Ev işleri çocuklar herşey benim üzerimde eşime sorsak bana çok yardımcı. Ama bana yetmiyor. Ara sıra bakıyo çocuklara alt değişme banyo bazen parka götürme. Bu ona göre yeterli. Elinden gelenin fazlası ona göre. Geçenlerde bi dertlendim mesaj attım ben yoruluyorum ev işlerinde biraz yardım etsen filan diye tatlı tatlı yazıyorum adam resmen delirdi ben daha napabilirim diye. Akşam eve gidince çocukların yanında bağırdı kavga ettik çıktı gitti. O günden sonra bir daha asla yardım istemedim isteyemiyorum zaten kendiliğinden bişey yapmak da gelmiyo paşamın aklına.

Ben mi abartıyorum kızlar yemek bulaşık çamaşır ortalık topla gece çocukları uyut sabaha hazır olsun diye çantalarını sabah giyeceklerini hazırla, gece uyandıklarında sütlerini ver herşeyi ben düşünüyorum. Ve eşim hep yorgun hergün bi yerim ağrıyo diyo. Ona o kadar kızıyorum ve o kadar kırgınımki artık ağzımı açıp tek kelime etmiyorum sadece içime atıyorum Allahım sen bana güç ver diyebiliyorum.
Gece iki çocuğumda en az 3 er kere uyanır benim yatmam en erken 12 o da şanslıysam. sabah 6 da kalkar oğlum ve ben zombi gibi işe geliyorum bu 3 yıldır böyle hatta ilk hamileliğimde pek uyku uyumadım 4 yıl nerdeyse. İnsan uyumadan da yaşarmış yaşadık gördük.

Yani böyle işte bilmiyorum kendimi çok güçsüz halsiz ne kendine ne çocuklarına yetemeyen biri gibi görüyorum ve bu halim hiç hoşuma gitmiyo.
Bence eşin haklı çok yoğun çalışıyormuş üstüne parka götürüyormuş altını değistiriyormuş daha ne yapsın sen işten ayrılacan başka yolu yok..
 
Temizlik için birini alıyorum ama bugün yapsa bi saat içinde sanki hiç yapmamışsın durumuna geliyo zıpırlarım sağolsun.

temizlenen ev bi saatte kirlenmez. ancak dağılabilir. siz de çalışıyodunuz ve iki çocuğunuz var, etrafın dağınık olması gayet normal. bence kafaya takmamayı öğrenin.
 
X