- 14 Kasım 2021
- 707
- 571
- 53
- 34
- Konu Sahibi Hayatiminanlami3
-
- #1
Sizin adinizida üzüldümBir konu açmak istiyordum tamda sizin konunuz gibi ama o kadar yorgun ve isteksizim ki sizin gibi yazmaya usendigimden açmadım. Yalniz değilsiniz aynı şeyleri yaşıyorum. Tek fark devlet memuruyum bırakıp gidemiyorum ama devam da etmek işkence gibi.
Hayat size çok zor. Bu kadar uğraşın içinde kafanızın dağılmaması gerçekten çok ilginç. Belki de zaman içinde bu kadar farklı alanlarda uğraşlar edinmenizin hayatınızdaki başka bi boşluğu kapatmak gibi bi görevi olsun istemenizdir. Bi terapistten yardım alıp bu boşluk hissinin kaynağını ya da nasıl yönetilebileceğini keşfetmeye çalışmanızı öneririm.Kızlar merhaba uzun zamandır beni yoran ruhumu tüketen ama ne olduğunu anlamadığım şeyi,buldum ve şimdi sizden yardım bekliyorum...kısaca kendimi ve derdimi anlatmak istiyorum,35 yaşında bir kadınım,colugum çocuğum var çok şükür mutlu bir yuvam var,calismiyorum hep ama hep bu arayisim acaba bu defa son olurmu diye gitmedigim kurs,kalmadı,üni'yi bitirdim,çeşitli kurslara gittim,yani işaret dili kursuna bile gittim o kadar diyim,uzman estetisyen oldum,e ticaret işi yaptım(eşime destek için arka planda hep ben vardım) yani yaptım da yaptım,resim yaptım hatta oyleki ressam dediler,yaptığım her işi en iyi en mükemmel şekilde yaptım,başladığım her iside en iyi şekilde öğrenip noktaladim aam gel görki bu yaştaki bir kadın hala ne istediğini bilmiyor,bir boşluk var bir eksiklik,heleki geçen öldurulen o güzel yüzlü yavrucagi düşündükçe(mattia Ahmet) ağlama krizlerini griyorum,insanlar neden kötü diye ağlıyorum,hayvanlar niye aç kalsın diye ağlıyorum,halime şükür diye ağlıyorum,herkes mutlu olsun çocuklar ölmesin kimse aç yatmadin diye ağlıyorum,arkadaşlarım düşünme,ağlama,kafanı dağıt diyorlar ama olmuyor aglamazsam insanligimi unuturum,ama ağladıkça iyice kendimi kaybediyorum,bir şey istiyorum bir yol,bu yaşımda evet ömrünün sonuna kadar bu iş yada meşgale beni mutlu eder dediğim bir şey yok,bazen alıp başımı gidesim geliyor tabi yapamiyorum çocuklar,eşim,annem beni sevenler ne yapar diyorum,akşam çıktım biraz yuruyeyim diye deli gibi kilometrelerce yurumusum farkında değilim sadece sizden fikir,düşünce bir yorum bekliyorum,ne yapmalıyım ruhum aç biliyorum,melankolik bu durumdan çıkmam lazım ama önümü goremiyorum....
Yorumunuz için teşekkür ederim,evet böyle giderse başa cikabilecegimi sanmıyorum sanırım bir uzmanla görüşmem en akıllıca olanıHayat size çok zor. Bu kadar uğraşın içinde kafanızın dağılmaması gerçekten çok ilginç. Belki de zaman içinde bu kadar farklı alanlarda uğraşlar edinmenizin hayatınızdaki başka bi boşluğu kapatmak gibi bi görevi olsun istemenizdir. Bi terapistten yardım alıp bu boşluk hissinin kaynağını ya da nasıl yönetilebileceğini keşfetmeye çalışmanızı öneririm.
Evet bunu geçen arkadasimlada konuştum hatta biraz araştırma yapacaktı benim için küçük cocugumda olduğundan saatler nasıl oluyor işleyiş nasıl öğrenecek çok teşekkür ediyorumDerneklerde gönüllü çalışabilirsiniz aklıma ilk gelen bu oldu. Ucim gibi mesela belki birilerine yardımınız dokunursa kendinizi daha iyi hissedersiniz.
Bakın, sizin bu arayışınız manevi boşluğunuzun çığlığı aslında.aglamazsam insanligimi unuturum
Bende bilmiyorum insanlara anlattığım zaman tuhaf tuhaf yüzüme bakıyorlar inanmıyorlar belkide hayattan hiç zevk almıyorum hani yeşil yol filminde ki John Coffey diyor ya bütün acıları hissediyorum diye aynen öyle çok fazla empati yapıyorum çok içselleştiriyorum ara ara antidepresan kullandım ama geçici çözüm oluyor bırakınca yine aynıSizin adinizida üzüldümnasıl olacak nasıl kafalar yerine gelecek bilmiyorum
mesele tüm bunları bilip de bilmezlikten gelerek yaşamayı becermek, bütüne katkı sağlayabilmek, kolektife hizmet etmek, aldığın her nefesin mucize olduğunu ve amacının ne olduğunu görebilmek. yani bu noktada takılı kalmayın, bunun ötesine geçmeniz de mümkün. derin düşünün, geniş bakınBende bilmiyorum insanlara anlattığım zaman tuhaf tuhaf yüzüme bakıyorlar inanmıyorlar belkide hayattan hiç zevk almıyorum hani yeşil yol filminde ki John Coffey diyor ya bütün acıları hissediyorum diye aynen öyle çok fazla empati yapıyorum çok içselleştiriyorum ara ara antidepresan kullandım ama geçici çözüm oluyor bırakınca yine aynı
Amin cümlemizin yardımcısı olsun insBende 90 liyim 35 yasindayim bende çok üzülüyorum böyle çoluk çocuk durumlarına 4 ay oncede babamı kaybettim 3 yaşlarında ikizlerim var bazen sofrada yemek yerken ailecek heh diyorum mutluluk bu kadar yani hayat bu kadar bir tık ötesi yok çok kötü bir zamana denk geldik corona çıktı ondan sonra ülkece hic birsey düzelmedi sanki bazen düşünüyorum sakin yıllarımız 2000 ler
Halime şükretmek ile mutlu olmaya tüm insanlık için hakkımızda hayırlı olana dua etmekten başka bisey gelmiyor elimden
Dua edin konu sahibi bol bol dua edin içinizi ferahlatin kimse rahat değil yerinde merak etmeyin Allah hepimizin yardımcısı olsun inşallah
Evet çok güzel bir söz gerçekten bende bütün acıları hissediyorum,dediğiniz gibi antidepresan falanda kullanmak istemiyorum bir ara başka birşey için kullandım ama bırakınca bı anlami kalmadı,bir şeye yaramak bir amaca hizmet etmek istiyorum,kendimi bir şeye adamak,ama iyilik üzerine yani,sevgi,kucaklama,yaraları sarma bütün insani duyguları yasayabilecegim içimi sevgiyle doldurabilecek birşey istiyorum,bunun içinde küçük oglumunbuyumesini bekliyorum onunla iken kendimi başka birşeye adamak çok uzak geliyor ama böylede ben mutsuzluktan mutsuzluğa surukleniyorumBende bilmiyorum insanlara anlattığım zaman tuhaf tuhaf yüzüme bakıyorlar inanmıyorlar belkide hayattan hiç zevk almıyorum hani yeşil yol filminde ki John Coffey diyor ya bütün acıları hissediyorum diye aynen öyle çok fazla empati yapıyorum çok içselleştiriyorum ara ara antidepresan kullandım ama geçici çözüm oluyor bırakınca yine aynı
Nasıl yapacagim peki nerden başlayacağım bilmiyorum,geçen bunla ilgili bir şey dinledim ,sorunun çözümünü tasavvufta buldum dedi bir kadın,bende düşündüm acaba bendemi artık bunu ariyorum ama dediğim gibi nasıl yapılır nerden başlanır bilmiyorumBakın, sizin bu arayışınız manevi boşluğunuzun çığlığı aslında.
Olaylara ağlamanızın insan olabilmeye katkısı olduğu söylenemez. Aslolan her zaman eylemdir.
İlahi sistemin işleyişini, neden dünyaya geldiğinizi, görevinizin ne olduğu gibi konulara ucundan kıyısından olsa bile bilgi sahibi olmak, sizi inanılmaz tatmin edecektir. Zaten herkesin içsel yolculuğuna çıkması lazım. Biz bu dünyaya sadece okumak, evlenmek, çalışmak ve üremek için gelmedik. Manevi boşluğunuzu madde ile dolduramazsınız. Sizinkine benzer yollardan geçtiğim için sizi çok iyi anladım ben.
Ra'd Sûresi 28. âyette şöyle buyurmaktadır: “Onlar iman eden ve gönülleri Allah'ın zikriyle sükûnete erenlerdir. Bilesiniz ki, kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulur.”Kızlar merhaba uzun zamandır beni yoran ruhumu tüketen ama ne olduğunu anlamadığım şeyi,buldum ve şimdi sizden yardım bekliyorum...kısaca kendimi ve derdimi anlatmak istiyorum,35 yaşında bir kadınım,colugum çocuğum var çok şükür mutlu bir yuvam var,calismiyorum hep ama hep bu arayisim acaba bu defa son olurmu diye gitmedigim kurs,kalmadı,üni'yi bitirdim,çeşitli kurslara gittim,yani işaret dili kursuna bile gittim o kadar diyim,uzman estetisyen oldum,e ticaret işi yaptım(eşime destek için arka planda hep ben vardım) yani yaptım da yaptım,resim yaptım hatta oyleki ressam dediler,yaptığım her işi en iyi en mükemmel şekilde yaptım,başladığım her iside en iyi şekilde öğrenip noktaladim aam gel görki bu yaştaki bir kadın hala ne istediğini bilmiyor,bir boşluk var bir eksiklik,heleki geçen öldurulen o güzel yüzlü yavrucagi düşündükçe(mattia Ahmet) ağlama krizlerini griyorum,insanlar neden kötü diye ağlıyorum,hayvanlar niye aç kalsın diye ağlıyorum,halime şükür diye ağlıyorum,herkes mutlu olsun çocuklar ölmesin kimse aç yatmadin diye ağlıyorum,arkadaşlarım düşünme,ağlama,kafanı dağıt diyorlar ama olmuyor aglamazsam insanligimi unuturum,ama ağladıkça iyice kendimi kaybediyorum,bir şey istiyorum bir yol,bu yaşımda evet ömrünün sonuna kadar bu iş yada meşgale beni mutlu eder dediğim bir şey yok,bazen alıp başımı gidesim geliyor tabi yapamiyorum çocuklar,eşim,annem beni sevenler ne yapar diyorum,akşam çıktım biraz yuruyeyim diye deli gibi kilometrelerce yurumusum farkında değilim sadece sizden fikir,düşünce bir yorum bekliyorum,ne yapmalıyım ruhum aç biliyorum,melankolik bu durumdan çıkmam lazım ama önümü goremiyorum....
Ra'd Sûresi 28. âyette şöyle buyurmaktadır: “Onlar iman eden ve gönülleri Allah'ın zikriyle sükûnete erenlerdir. Bilesiniz ki, kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulur.”
4/4lük müslüman değilim. Çok eksiklerim var, namazlarımı tam anlamıyla kılamıyorum. Ki müslümana namaz kılıyor musun diye bile sorulmaz. Kılması gerekir. Her neyse; bende bu bahsettiğiniz durumları yaşıyorum. Güzel bir işim var aile hayatım güzel, ama sanki bir şeyler eksikmiş gibi, hiç bir şey tam değilmiş gibi hissettiğim çok zaman oluyor. Bu gibi durumlarda hep namazlarımı aksatmış olduğumu ve Allah'tan uzaklaşmış olduğumu farkediyorum. Yolladığım ayette rabbimizin dediği gibi, kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur buluyor. Onca fakirlik yaşayan ama çok mutlu olan aileler var. Hepsi çok güzel müslümanlar çünkü. Çok kötü bir çağdayız. Nasıl toparlanılır bilmiyorum bende, ama sorunun en olduğunun farkındayım..Çok teşekkür ederim
Çalışmıyorum demişsiniz şu an için,kafanızı yoracak bir işe mi girseniz acaba dedim kendi kendime. Zaten kalan zaman kısıtlı olduğundan birşeyleri düşünecek zaman da pek olmuyor. Arada çekip gitme hissi herkese geliyor ama bizde tatiller harici bir yere kaçamıyoruzKızlar merhaba uzun zamandır beni yoran ruhumu tüketen ama ne olduğunu anlamadığım şeyi,buldum ve şimdi sizden yardım bekliyorum...kısaca kendimi ve derdimi anlatmak istiyorum,35 yaşında bir kadınım,colugum çocuğum var çok şükür mutlu bir yuvam var,calismiyorum hep ama hep bu arayisim acaba bu defa son olurmu diye gitmedigim kurs,kalmadı,üni'yi bitirdim,çeşitli kurslara gittim,yani işaret dili kursuna bile gittim o kadar diyim,uzman estetisyen oldum,e ticaret işi yaptım(eşime destek için arka planda hep ben vardım) yani yaptım da yaptım,resim yaptım hatta oyleki ressam dediler,yaptığım her işi en iyi en mükemmel şekilde yaptım,başladığım her iside en iyi şekilde öğrenip noktaladim aam gel görki bu yaştaki bir kadın hala ne istediğini bilmiyor,bir boşluk var bir eksiklik,heleki geçen öldurulen o güzel yüzlü yavrucagi düşündükçe(mattia Ahmet) ağlama krizlerini griyorum,insanlar neden kötü diye ağlıyorum,hayvanlar niye aç kalsın diye ağlıyorum,halime şükür diye ağlıyorum,herkes mutlu olsun çocuklar ölmesin kimse aç yatmadin diye ağlıyorum,arkadaşlarım düşünme,ağlama,kafanı dağıt diyorlar ama olmuyor aglamazsam insanligimi unuturum,ama ağladıkça iyice kendimi kaybediyorum,bir şey istiyorum bir yol,bu yaşımda evet ömrünün sonuna kadar bu iş yada meşgale beni mutlu eder dediğim bir şey yok,bazen alıp başımı gidesim geliyor tabi yapamiyorum çocuklar,eşim,annem beni sevenler ne yapar diyorum,akşam çıktım biraz yuruyeyim diye deli gibi kilometrelerce yurumusum farkında değilim sadece sizden fikir,düşünce bir yorum bekliyorum,ne yapmalıyım ruhum aç biliyorum,melankolik bu durumdan çıkmam lazım ama önümü goremiyorum....
Evet Rabbimden çok uzaklaştım farkindayim,yazdıklarımız da tokat gibi vurdu yüzüme,namazı bıraktım uzun zaman önce,kuran okumayı bıraktım,sadece ağlayarak kalbimi temizlemeye çalışıyorum gibi geldi bu yazdıklarıniz,çok teşekkür ediyorum sanırım farkına varmaya başlıyorum,birşeyleri yoluna koymam lazim,çok sağolun4/4lük müslüman değilim. Çok eksiklerim var, namazlarımı tam anlamıyla kılamıyorum. Ki müslümana namaz kılıyor musun diye bile sorulmaz. Kılması gerekir. Her neyse; bende bu bahsettiğiniz durumları yaşıyorum. Güzel bir işim var aile hayatım güzel, ama sanki bir şeyler eksikmiş gibi, hiç bir şey tam değilmiş gibi hissettiğim çok zaman oluyor. Bu gibi durumlarda hep namazlarımı aksatmış olduğumu ve Allah'tan uzaklaşmış olduğumu farkediyorum. Yolladığım ayette rabbimizin dediği gibi, kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur buluyor. Onca fakirlik yaşayan ama çok mutlu olan aileler var. Hepsi çok güzel müslümanlar çünkü. Çok kötü bir çağdayız. Nasıl toparlanılır bilmiyorum bende, ama sorunun en olduğunun farkındayım..
Küçük çocuğum olduğu için çalışma şansım yok şu sıra,hatta kendi iş yerimi açarım rahat olurum diye eşim teşvik etti güzellik uzmanı oldum,belgeler,sertificalar doldu ev ama onu bile yapmak istemiyorum her şey bir kenarda duruyor,cocuguda kreşe verdim yarı zamanlı ama onu bırakıp eve gelince ne yapıyorsun desen hiç bişey oturup ağlayacak bişeyler buluyorumÇalışmıyorum demişsiniz şu an için,kafanızı yoracak bir işe mi girseniz acaba dedim kendi kendime. Zaten kalan zaman kısıtlı olduğundan birşeyleri düşünecek zaman da pek olmuyor. Arada çekip gitme hissi herkese geliyor ama bizde tatiller harici bir yere kaçamıyoruz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?