Kızlar merhaba.
Beni az çok hatırlayan vardır.
Bu sefer derdim 3-4 ay içinde alt üst olan hayatımız..
Ekim ayından beri doktor hastane koşturuyoruz, annemin karacigerinde kötü huylu tümör tespit edilmişti.
Çok çok şükür ki ameliyat olma şansımız varmış, çokta iyi bir doktor çıktı karşımıza ve kurtulduk.. Koruma amaçlı kemoterapi alacağız muhtemelen, henüz doktorumuzla görüşmedik.
Ben bu süreçte işten ayrıldım, anneme bakıyorum. 2 teyzem var lakin evli, evleri uzakta. Hastane sürecinde yanımızdalardı tabi, ama eve çıktık ve her iş bende..
Tahmin edersiniz ki çook çook yıprandık bu süreçte. Ameliyat 3 aşamalı oldu, 3 ameliyatta alınabildi. Yeni bir teknikmiş.
Ocak ayının başında yattık hastaneye, şubatın sonunda eve çıktık. 2 koca ay hastane evimiz oldu.. Ameliyathane kapısında beklemek olsun, yoğun bakım önünde sabahlamak olsun.. İnanılmaz yıprandım ve kendimi kaybettim artık..
3-4 aydır ne saç taradım, ne makyaj yaptım.. Sürekli üzgün, sürekli depresifim.. Annemde aynı şekilde, ya birdaha olursa diye şu an iyi olduğuna bile sevinemiyor.
Annemi emanet edicek kimse yok, markete bile koşa koşa gidip geliyorum, evde gaz bitiyor koştur koştur 5 dk içinde almaya çalışıyorum.. Sürekli ağlama modundayım, toparlanamıyorum silkinip kendime gelemiyorum. İnanılmaz kaybetme korkusu yaşıyorum annemi, bakıp bakıp ağlayasım geliyor. Hayatımız alt üst oldu bizim.. Çare bulamıyoruz, toparlanamıyoruz bir türlü..
Ev işlerindede yardımıma gelicek kimse yok, hem temizlik hem yemek, anneme bakıyorum vs vs.. Gün sonunda bel ağrısından yığılıcak gibi oluyorum..
Yaşama sevincinin en ufak kırıntısı bile yok içimde, hergün şükrediyorum Rabbime bitti, kurtulduk diye ama hergün korku içindeyim, panik içindeyim.. Her uyuduğunda annemin nefes alış verişini takip ediyorum, 2 dk odama gidip otursam vicdan azabı duyuyorum..
Kızlar mutlaka vardır aranızda boyle surecler yaşayan, ben nasıl toparlanırım, nasıl kendime gelirim.. Sizin yorumlarınıza, fikirlerinize, görüşlerinize çok ihtiyacım var şu an..
Beni az çok hatırlayan vardır.
Bu sefer derdim 3-4 ay içinde alt üst olan hayatımız..
Ekim ayından beri doktor hastane koşturuyoruz, annemin karacigerinde kötü huylu tümör tespit edilmişti.
Çok çok şükür ki ameliyat olma şansımız varmış, çokta iyi bir doktor çıktı karşımıza ve kurtulduk.. Koruma amaçlı kemoterapi alacağız muhtemelen, henüz doktorumuzla görüşmedik.
Ben bu süreçte işten ayrıldım, anneme bakıyorum. 2 teyzem var lakin evli, evleri uzakta. Hastane sürecinde yanımızdalardı tabi, ama eve çıktık ve her iş bende..
Tahmin edersiniz ki çook çook yıprandık bu süreçte. Ameliyat 3 aşamalı oldu, 3 ameliyatta alınabildi. Yeni bir teknikmiş.
Ocak ayının başında yattık hastaneye, şubatın sonunda eve çıktık. 2 koca ay hastane evimiz oldu.. Ameliyathane kapısında beklemek olsun, yoğun bakım önünde sabahlamak olsun.. İnanılmaz yıprandım ve kendimi kaybettim artık..
3-4 aydır ne saç taradım, ne makyaj yaptım.. Sürekli üzgün, sürekli depresifim.. Annemde aynı şekilde, ya birdaha olursa diye şu an iyi olduğuna bile sevinemiyor.
Annemi emanet edicek kimse yok, markete bile koşa koşa gidip geliyorum, evde gaz bitiyor koştur koştur 5 dk içinde almaya çalışıyorum.. Sürekli ağlama modundayım, toparlanamıyorum silkinip kendime gelemiyorum. İnanılmaz kaybetme korkusu yaşıyorum annemi, bakıp bakıp ağlayasım geliyor. Hayatımız alt üst oldu bizim.. Çare bulamıyoruz, toparlanamıyoruz bir türlü..
Ev işlerindede yardımıma gelicek kimse yok, hem temizlik hem yemek, anneme bakıyorum vs vs.. Gün sonunda bel ağrısından yığılıcak gibi oluyorum..
Yaşama sevincinin en ufak kırıntısı bile yok içimde, hergün şükrediyorum Rabbime bitti, kurtulduk diye ama hergün korku içindeyim, panik içindeyim.. Her uyuduğunda annemin nefes alış verişini takip ediyorum, 2 dk odama gidip otursam vicdan azabı duyuyorum..
Kızlar mutlaka vardır aranızda boyle surecler yaşayan, ben nasıl toparlanırım, nasıl kendime gelirim.. Sizin yorumlarınıza, fikirlerinize, görüşlerinize çok ihtiyacım var şu an..