- 1 Haziran 2009
- 744
- 146
- 628
- 40
- Konu Sahibi Chitlenbik
- #1
Bir
arkadaşımla telefonda görüştüm biraz önce.Beyoğlunda balık
...yemiş,içmiş,eve dönüyormuş.Son günlerde biraz sıkıntılı,tam olarak
anlatmıyor ama galiba depresyona girmiş...
Bu depresyon nasıl bir yerdir,girince çıkılır mı,sevmezsen bir daha
gitmez misin,servisi kaliteli midir,hesabı yüklü mü gelir? O konuşurken
birden aklımdan tuhaf tuhaf düşünceler geçti.Arkadaşıma eee,ne
yapacaksın şimdi,çıktın mı lokantadan? diye sorunca Evet,lokantadan
çıktım,şimdi eve gidiyorum dedi,Peki dedim Depresyondan çıktın
mı? , Evet evet,eve gidiyorum dedi. :))
Keşke dedim,keşke bu kadar sade olsaydı hayat,bu kadar yalın,basit ve net.Depresyondan çıksaydık ve eve gitseydik...
Dönüp geçmişte yaşadıklarıma bir baktım.Allahım,nelerden dolayı
depresyona girmişim.Sınavım kötü geçmiş depresyona girmişim,Sevgilimden
ayrılmışım depresyona girmişim,üniversiteden mezun olduktan sonra iş
aramış ve bir süre bulamamışım depresyona girmişim...Hiç bir şey yokken
durduk yere depresyona girmişliğim de var.Bir ara bunu hayat tarzı
olarak benimseyip,sözde bohem(!) yaşamaya bile başlamıştım,o halimi
sevmiştim,elde rakı,ağızda sigara,şarkı da o dönem patlamış, Dipteyim
sondayım depreeesyondayııım değmeyin keyfime,bir havalara girmişim,
Kimse beni anlamıyor,bu dünya zalim,kıymet bilen yok falan,iyice
bir alışmışım,sevmişim depresyonumu..Yani anlayacağınız; depresyondayım
ama gururluyum.Sonra çıkınca anladım ki; ben acıklı şarkıları,beni
ağlatan filmleri,mutsuz aşk hikayelerini sevmişim hep..Hüzne yakın bir
yanım hep vardır kabul ama depresyonu da hayat biçimi haline getirmek
olmaz ki..Baktım geçen günlere yazık ediyorum,bir silkelendim kendime
geldim,o gün bugündür rahatım..Bir şey canımı çok yaktığında,fırsatım
varsa hemen uyuyorum,uyanınca da geçiyor.Yani ben işin kolayını buldum:
depresyona girmiyorum,yatağa giriyorum,yorganı kafama çekiyorum ve
uyuyorum,sabah yola devam..Şartladım galiba kendimi,işe yarıyor...
Depresyondaysanız bu elbette iş hayatınızı da etkiliyor.Bir
dalgınlık,bir dikkatsizlik ki sormayın.ıki gün izin
istiyorum,depresyondan çıkıp geleceğim de
diyemiyorsunuz..Endişe,kaygı,korku,stres,umutsuzluk vs. Bunlar çalışma
verimini düşürüyor,sürekli hatalar yapmaya başlıyorsunuz.Aklınız başka
yerde,siz başka yerde,gölgeni dolaşıyor sanki ofiste.Depresyon ofisin
ciddiyetiyle bağdaşır mı hiç? Bekleyen işler,bitirilecek
raporlar,girilecek toplantılar,görüşülecek müşteriler...ışler sizin
depresyondan çıkmanızı beklemez ki,üstünüze gelirler,içiniz
sıkışır,depresyona girdiğinize gireceğinize pişman olursunuz,hiç
girmeyin daha iyi...
ıçinize kapanmayın sakın,bu sağlığınızı da etkiler.Dışarı
çıkın,dostlarınızı bulun,ailenizin desteğini alın,ya da bir süre sessiz
kalın,DURUN,her şey olanca hızıyla koşmaya devam etsede siz DURUN.Bazen
durmak gerekir.Duygularınızı fark edin,acı çekiyorsanız,acınıza sahip
çıkın,o sizin acınız.Bu cümleyi yazarken Fight Clubdaki bir sahneyi
hatırladım.Belki de bana bu cümleyi yazdıran filmin o
sahnesi.Taylor,Jackin elini asitle yakar,Bu kimyasal bir
yanık,şimdiye kadar hissettiğin tüm yanık acılarından daha fazla canını
yakacak der.Jackin canı çok yanmaktadır ve bağırırSöndür
diye,Durden Taylor der ki; Bu hayatının en önemli anı,bu acı
gerçek,bu senin acın,onu hisset ve geçmesini bekle. Acı büyük bir
tecrübedir...
Bir dost meclisinin neşesi,hiçbir şey yapmıyorsak da denize bakmanın
keyfi,şanslıysak ve aşıksak ve seviliyorsak sevdiğimiz
kadar,sevdiğimizin varlığı,geçmişte kalmış olsa da güzel anılarımız ki
hepsi bizimdir,hepsini biz yaşadık,rüzgarın esintisi,bir gülümseme
tanıdık ya da yabancı,birine iyilik etmiş olmanın verdiği gururlu
huzur,biri olmazsa bir diğeri,bunlardan hiç biri olmazsa sadece kendi
varlığımıza duyduğumuz inanç ve hayat öldürmek için her şeyi yapsa da
içimizde yaşattığımız o kahraman çocuğun umudu...Ne yapıp edip
sıyrılmalı bu karamsar ruh halinden,hem de hemen...
Bildiğim şu: Durumu değiştiremiyorsak da duruma verdiğimiz tepkileri değiştirebiliriz...
Bunun tek yolu var: KabuL EdiN !!! Başarısız
olabilirsiniz,kaybedebilirsiniz,yenilebilirsiniz,terk
edilebilirsiniz,yalnız kalabilirsiniz,anlaşılmayabilirsiniz, Bunu da
mı yaşayacaktım demeyin,Yaşayabilirsiniz..Kabul edin,olan
olmuştur..Önce kabul edin,sonra hatalardan ders alın,sonra durumu
algılayış şeklinizi değiştirin,verdiğiniz tepkileri
değiştirin..Şaşırtın herkesi,bu sefer farklı davranın...
Depresyondaysanız da çıkın, çıkın da evinize gidin hava kararmadan...
ALINTIDIR
arkadaşımla telefonda görüştüm biraz önce.Beyoğlunda balık
...yemiş,içmiş,eve dönüyormuş.Son günlerde biraz sıkıntılı,tam olarak
anlatmıyor ama galiba depresyona girmiş...
Bu depresyon nasıl bir yerdir,girince çıkılır mı,sevmezsen bir daha
gitmez misin,servisi kaliteli midir,hesabı yüklü mü gelir? O konuşurken
birden aklımdan tuhaf tuhaf düşünceler geçti.Arkadaşıma eee,ne
yapacaksın şimdi,çıktın mı lokantadan? diye sorunca Evet,lokantadan
çıktım,şimdi eve gidiyorum dedi,Peki dedim Depresyondan çıktın
mı? , Evet evet,eve gidiyorum dedi. :))
Keşke dedim,keşke bu kadar sade olsaydı hayat,bu kadar yalın,basit ve net.Depresyondan çıksaydık ve eve gitseydik...
Dönüp geçmişte yaşadıklarıma bir baktım.Allahım,nelerden dolayı
depresyona girmişim.Sınavım kötü geçmiş depresyona girmişim,Sevgilimden
ayrılmışım depresyona girmişim,üniversiteden mezun olduktan sonra iş
aramış ve bir süre bulamamışım depresyona girmişim...Hiç bir şey yokken
durduk yere depresyona girmişliğim de var.Bir ara bunu hayat tarzı
olarak benimseyip,sözde bohem(!) yaşamaya bile başlamıştım,o halimi
sevmiştim,elde rakı,ağızda sigara,şarkı da o dönem patlamış, Dipteyim
sondayım depreeesyondayııım değmeyin keyfime,bir havalara girmişim,
Kimse beni anlamıyor,bu dünya zalim,kıymet bilen yok falan,iyice
bir alışmışım,sevmişim depresyonumu..Yani anlayacağınız; depresyondayım
ama gururluyum.Sonra çıkınca anladım ki; ben acıklı şarkıları,beni
ağlatan filmleri,mutsuz aşk hikayelerini sevmişim hep..Hüzne yakın bir
yanım hep vardır kabul ama depresyonu da hayat biçimi haline getirmek
olmaz ki..Baktım geçen günlere yazık ediyorum,bir silkelendim kendime
geldim,o gün bugündür rahatım..Bir şey canımı çok yaktığında,fırsatım
varsa hemen uyuyorum,uyanınca da geçiyor.Yani ben işin kolayını buldum:
depresyona girmiyorum,yatağa giriyorum,yorganı kafama çekiyorum ve
uyuyorum,sabah yola devam..Şartladım galiba kendimi,işe yarıyor...
Depresyondaysanız bu elbette iş hayatınızı da etkiliyor.Bir
dalgınlık,bir dikkatsizlik ki sormayın.ıki gün izin
istiyorum,depresyondan çıkıp geleceğim de
diyemiyorsunuz..Endişe,kaygı,korku,stres,umutsuzluk vs. Bunlar çalışma
verimini düşürüyor,sürekli hatalar yapmaya başlıyorsunuz.Aklınız başka
yerde,siz başka yerde,gölgeni dolaşıyor sanki ofiste.Depresyon ofisin
ciddiyetiyle bağdaşır mı hiç? Bekleyen işler,bitirilecek
raporlar,girilecek toplantılar,görüşülecek müşteriler...ışler sizin
depresyondan çıkmanızı beklemez ki,üstünüze gelirler,içiniz
sıkışır,depresyona girdiğinize gireceğinize pişman olursunuz,hiç
girmeyin daha iyi...
ıçinize kapanmayın sakın,bu sağlığınızı da etkiler.Dışarı
çıkın,dostlarınızı bulun,ailenizin desteğini alın,ya da bir süre sessiz
kalın,DURUN,her şey olanca hızıyla koşmaya devam etsede siz DURUN.Bazen
durmak gerekir.Duygularınızı fark edin,acı çekiyorsanız,acınıza sahip
çıkın,o sizin acınız.Bu cümleyi yazarken Fight Clubdaki bir sahneyi
hatırladım.Belki de bana bu cümleyi yazdıran filmin o
sahnesi.Taylor,Jackin elini asitle yakar,Bu kimyasal bir
yanık,şimdiye kadar hissettiğin tüm yanık acılarından daha fazla canını
yakacak der.Jackin canı çok yanmaktadır ve bağırırSöndür
diye,Durden Taylor der ki; Bu hayatının en önemli anı,bu acı
gerçek,bu senin acın,onu hisset ve geçmesini bekle. Acı büyük bir
tecrübedir...
Bir dost meclisinin neşesi,hiçbir şey yapmıyorsak da denize bakmanın
keyfi,şanslıysak ve aşıksak ve seviliyorsak sevdiğimiz
kadar,sevdiğimizin varlığı,geçmişte kalmış olsa da güzel anılarımız ki
hepsi bizimdir,hepsini biz yaşadık,rüzgarın esintisi,bir gülümseme
tanıdık ya da yabancı,birine iyilik etmiş olmanın verdiği gururlu
huzur,biri olmazsa bir diğeri,bunlardan hiç biri olmazsa sadece kendi
varlığımıza duyduğumuz inanç ve hayat öldürmek için her şeyi yapsa da
içimizde yaşattığımız o kahraman çocuğun umudu...Ne yapıp edip
sıyrılmalı bu karamsar ruh halinden,hem de hemen...
Bildiğim şu: Durumu değiştiremiyorsak da duruma verdiğimiz tepkileri değiştirebiliriz...
Bunun tek yolu var: KabuL EdiN !!! Başarısız
olabilirsiniz,kaybedebilirsiniz,yenilebilirsiniz,terk
edilebilirsiniz,yalnız kalabilirsiniz,anlaşılmayabilirsiniz, Bunu da
mı yaşayacaktım demeyin,Yaşayabilirsiniz..Kabul edin,olan
olmuştur..Önce kabul edin,sonra hatalardan ders alın,sonra durumu
algılayış şeklinizi değiştirin,verdiğiniz tepkileri
değiştirin..Şaşırtın herkesi,bu sefer farklı davranın...
Depresyondaysanız da çıkın, çıkın da evinize gidin hava kararmadan...
ALINTIDIR
Son düzenleme:
