İnsan bir şeye ne kadar heveslenirse, olmadığında o kadar hayal kırıklığına uğruyor değil mi? Benim geçmişim hep hayal kırıklıklarıyla dolu, hem de daha 10 yaşından beri.
Geçmişime dair çok detay vermek istemiyorum, sürekli burada dillendirdiğim, beni reddeden erkek değil konu. Elbetteki o da hayal kırıklığı, ama öncekilerinin yanında bir hiç. Kelimelere dökemediklerim, kimselere bahsedemediğim, yazmaya dahi elimin varmadığı, aslında kendime de itiraf edemediğim..
Geçmişteki 'ön yaşantılar' benim hayal kurmamı engelliyor..Oysaki daha 21 yaşındayım, herkesin en güzel dediği yaş, keşke o yıllara dönsem dediği yaş..Ve ben hayal dahi kurmak istemiyorum. Ya yine üzülürsem, yine olmazsa. Hayatın yılmadan mücadele etmek olduğunun farkındayım, ama bu bana artık çok zor geliyor...
En basitinden Kpss'ye hazırlanıyorum ve asla atama hayali kurmuyorum. Hevesim gitti, enerjim çekildi. Hele de dershanede yıllardır uğraşan sınıf arkadaşlarımı gördükçe. Hemen demotive olmam normal değil..
Aşk konusunda da öyle, hiçbir erkeğe güvenmiyorum. İçimde onlara karşı kaskatı bir duvar oluştu. Hepsi güvenilmezmiş gibi.. Belki de öyle. Beni 4 yıldır sevdiğini iddia eden bir adam beni yaklaşık 2 ay önce arayıp, senin için nişan atarım ailemin zoruyla oldu nolur bana dön dedi. Sakın beni arama diye bağırdım telefonda. Ben o kadar düşmedim, sen düşmüşsün dedim. Kıza yazık değil mi defol git diye bağırdım çağırdım yüzüne kapattım. Bir daha da aramadı şükür. Evlilik fotoğraflarını gördüm nasıl gülüyor da gülüyor kızın yüzüne. Görseniz ne aşıklar dersiniz. Ama işin iç yüzü nişanlıyken beni aradı. Kızın suçu neydi, bir insan nasıl böyle pislik olabilir? Benim suçum neydi rahatsız edildim, bir de nişanı bozarım diyerek bana ahlaksız teklifte bulundu?
Beni 4 yıldır sevdiğini iddia eden bir erkek bana bunu yaptıysa, güya beni severken evleniyorsa ve iğrenç bir teklifte bulunuyorsa, diğer erkekler bana neler yapmaz ki? Ben onun hayatında biri olmasa da ona dönmezdim, sevmiyorum. Ama bana nasıl böyle bir teklifte bulunabilir yazarken bile sinirden gözlerim doluyor.
Onun haricinde zaten benimle tanışmak isteyen vs de bir erkek yok. Ben istedim ama reddedildim. Bu sıralar kendimi de beğenmemeye başladım, o da apayrı bir konu. Biri benimle tanışmak istese bile nasıl güveneceğim bu yaşadığım olaydan sonra? Hem mutlu olmak istiyorum, hem de erkeklere güvenmiyorum..
Yine başınızı ağrıttım, hakkınızı helal edin. Ben böyle biri değildim, benim neşem eksilmezdi. Yine mutsuz olurdum ama geçerdi.. Size bahsetmediğim çok şey var, bunlar mı depresyon derseniz eğer.. Şimdi karamsarlıklardan kurtulamıyorum, kötü hissediyorum işte kendimi uzun zamandır.. Bu günler de geçecek mi? Atanabilecek miyim? Hayatımda bir gün aldatmayan, iyi kalpli biri olacak mı...
Herkese sevgiler..
Geçmişime dair çok detay vermek istemiyorum, sürekli burada dillendirdiğim, beni reddeden erkek değil konu. Elbetteki o da hayal kırıklığı, ama öncekilerinin yanında bir hiç. Kelimelere dökemediklerim, kimselere bahsedemediğim, yazmaya dahi elimin varmadığı, aslında kendime de itiraf edemediğim..
Geçmişteki 'ön yaşantılar' benim hayal kurmamı engelliyor..Oysaki daha 21 yaşındayım, herkesin en güzel dediği yaş, keşke o yıllara dönsem dediği yaş..Ve ben hayal dahi kurmak istemiyorum. Ya yine üzülürsem, yine olmazsa. Hayatın yılmadan mücadele etmek olduğunun farkındayım, ama bu bana artık çok zor geliyor...
En basitinden Kpss'ye hazırlanıyorum ve asla atama hayali kurmuyorum. Hevesim gitti, enerjim çekildi. Hele de dershanede yıllardır uğraşan sınıf arkadaşlarımı gördükçe. Hemen demotive olmam normal değil..
Aşk konusunda da öyle, hiçbir erkeğe güvenmiyorum. İçimde onlara karşı kaskatı bir duvar oluştu. Hepsi güvenilmezmiş gibi.. Belki de öyle. Beni 4 yıldır sevdiğini iddia eden bir adam beni yaklaşık 2 ay önce arayıp, senin için nişan atarım ailemin zoruyla oldu nolur bana dön dedi. Sakın beni arama diye bağırdım telefonda. Ben o kadar düşmedim, sen düşmüşsün dedim. Kıza yazık değil mi defol git diye bağırdım çağırdım yüzüne kapattım. Bir daha da aramadı şükür. Evlilik fotoğraflarını gördüm nasıl gülüyor da gülüyor kızın yüzüne. Görseniz ne aşıklar dersiniz. Ama işin iç yüzü nişanlıyken beni aradı. Kızın suçu neydi, bir insan nasıl böyle pislik olabilir? Benim suçum neydi rahatsız edildim, bir de nişanı bozarım diyerek bana ahlaksız teklifte bulundu?
Beni 4 yıldır sevdiğini iddia eden bir erkek bana bunu yaptıysa, güya beni severken evleniyorsa ve iğrenç bir teklifte bulunuyorsa, diğer erkekler bana neler yapmaz ki? Ben onun hayatında biri olmasa da ona dönmezdim, sevmiyorum. Ama bana nasıl böyle bir teklifte bulunabilir yazarken bile sinirden gözlerim doluyor.
Onun haricinde zaten benimle tanışmak isteyen vs de bir erkek yok. Ben istedim ama reddedildim. Bu sıralar kendimi de beğenmemeye başladım, o da apayrı bir konu. Biri benimle tanışmak istese bile nasıl güveneceğim bu yaşadığım olaydan sonra? Hem mutlu olmak istiyorum, hem de erkeklere güvenmiyorum..
Yine başınızı ağrıttım, hakkınızı helal edin. Ben böyle biri değildim, benim neşem eksilmezdi. Yine mutsuz olurdum ama geçerdi.. Size bahsetmediğim çok şey var, bunlar mı depresyon derseniz eğer.. Şimdi karamsarlıklardan kurtulamıyorum, kötü hissediyorum işte kendimi uzun zamandır.. Bu günler de geçecek mi? Atanabilecek miyim? Hayatımda bir gün aldatmayan, iyi kalpli biri olacak mı...
Herkese sevgiler..