Merhabalar..konunun uzerinden aylar gecmis ama butun hepsini okudum.insan acidan uzuntuden uyuyamayinca bir care ariyor derdine.aralik ayinin sonunda 35. Haftamda dekolman yasadim malesef.son haftalatimda doktor kontrollerimi sıklastirdi.riskli gebelikte takip edildim.ayni zamanda iki oglumun doktorunda ozeldede takip edildim.doktor kontrolunden geleli uc gun olmustu ve o haftaki muayenede yatisim yapilacikti.malesef gece inanipmaz bir agriyla uyandim.acilde nst de cikmayinca anladim.ama kabul edemedim.sonrasi ambulans ameliyat sanci uzuntu keder..elim bos kucagim bos yuregim bos..ruhumun sancisi bedeniminkini unutturdu..aslinda bizler bebeklerimizi kaybediyoruz bu illet yuzunden ve surekli bunu dile getiriyoruz ama unuttugumuz bir sey varki bizlerde ölümün kiyisindan donuyoruz..dekolman korkunc tehlikeli bir durum..simdi gunlerim aci icinde geciyor.bir yanim korkuyor bir yanim yarin hamile olayim istiyor..esim benide kaybetme korkusu yasadigi icin ve bebegimizi topraga elleriyle koydugu icin daha mesafeli yeni bir gebelige acele etme diyor..ama benim yuregim paramparca..kizimin esyalarini toplarken cektigim aciyi kelimelerle ifade edemem ..Rabbim hepimize sabir versin..cok uzgunum cokk