Çocuğu kaç yaşında olursa olsun bebekmiş gibi seven babalara hep gıpta etmişimdir. Eğer babam benden bir şey isteyecekse 'kızım' der. Benim için en sevgi dolu sözcük budur. Belki 3 4 defa demiştir. Bu kelimeyi bana her dediğinde gözlerimin dolduğunu saklamaya çalıştım. Babam beni seviyor galiba dedim içimden. Bazen sorardım, ' bana neden böyle nefretle bakıyosun, ben senin çocuğun değil miyim? beni neden sevmiyorsun? diye.. artık sormuyorum, cevabını biliyorum her şeyin. Evet öz çocuğuyum ama beni sevmiyor. Evden dışarı çıkmak yasak, bakkala giderken bile tembihler koşa koşa git gel.. Okuldan eve gelirken on defa arar nerde kaldın o... diye. Annem çalışıyor hala babamsa emekli.. Babaannem de 5 6 senedir bizde kalıyordu ve yatalaktı.. Halalarımın yapmadığını yaptım, altından aldım, karnını bebeğe bakar gibi doyurdum. Kendi çocukları bardağını almaya tiksindi ben banyosunu yaptırdım hatta bazen öylesine uğraşmak gelirdi içimden, babamdan beklediğim sevgiyi ben babaanneme verdim onu çocuğum gibi görüp, tırnaklarına parlatıcı bile sürerdim.. Geçen sene vefat etti.. Durumumuz iyi olduğu halde 14 yaşımdan beri hep çalıştım ve paramı da eline verdim yine de yaranamadım.. Ne bi güzel söz, ne şefkatle bi dokunuş, ne güven veren bi bakış... Hiçbir şey. 2 ablam var onlara hiç karışmazdı bile, çok rahattılar ama onlar evlendiler.. Baskı varmış onlar için sözde.. Benim çektiğimi gördükleri halde hiçbir şey demiyorlar. Evlenip gitmekten başka çarem yok. Ağlamaktan çok yoruldum Allahım.. Şuan sırtıma aldığım darbelerden mi, yoksa kalbimdeki kırıklardan mı canım yanıyor ayırt edemiyorum. 2. seçenek daha kuvvetli geliyor. Biraz huzur biraz.. Biraz sevgi.. Allahım çok görme, kurtar beni.
Son düzenleme:
