Bayramda gitmek istemedi, içlenmez olur mu elbette üzülüyor. Ama gitse görse, annecim babacım dese insanlar yavrum demiyor ki... Eşimin cebi ne zaman dolu ve o cep onlara açık anca o zaman eşime gülüyorlar. En son konuştuklarında babası ne kadar içinde tuttuysa hala eşimin bana aldığı bileziklerin gramının dedikodusunu yapmış (ailesi hiçbirşey almadı eşimde beni götürdü kuyumcuya birlikte model beğendik aldık, vay efendim çok ağır bilezik almış bana, onlar daha ince alacaklarmış falan filan. yani bunu resmen içinde kan davası edinmiş) öyle konularla eşimi bunalttılar ki, görüşmemek istemesi kendi tercihi. Olmaz olsunlar, anne babanın evlat üzerinde hakkı varsa evladında onlar üzerinde hakkı var diyor... Daha ufacık yaşında ilkokula giderken orda burda çalışıp harçlığını çıkarmış. Diyor ki hiç yeni kıyafetimiz olmazdı, para biriktirip bir kazak aldım, anneme dedim ki buna çamaşır suyu bulaştırma gitti inadına bulaştırdı diyor. Böyle tuhaf bir aile... Yani o içlense bile, kafasını okşayan yok. Eşimde bayramda ilk benim akrabalarımı arar, benim tarafıma gitmek ister, çünkü gerçekten akrabalarım değer veriyor.