arkadaşlar ben 27 yaşında bekar bir kızım. uzun süredir ilişkim yok. zaten kolay kolay beğenemiyorum. geçen gün sayısalcılara çok özeniyoırum ya doktor ya da mühendisle evlenmek isterdim demiştim. ne güzel ben çarpım tablosundan başka bir şey bilmiyorum adamlar neler yapıyorlar vs diye gevezelik ettim.
iş yerinde bir arkadaşımın kuzeni var. çocuk tıp son sınıfta. iş yerine geliyordu birkaç gündür. tabi ben benim için olacağını düşünmedim. işte o arkadaşım bir gün bana iş çıkışı bi yemek yiyelim dedi. kabul ettim ve masaya kuzeni damladı 15 dakika sonra. meğer bizi tanıştırmak istiyormuş. o kadar zor durumda kaldım ki. yani kızı görseniz benim haberim yok ikimize de bakıp "eee tanışın kaynaşın hadi, yeliz kız bak sana tıpçı arkadaş işte, geçen gün söylüyordun ya sayısalcıları beğendiğini" falan diye açık açık söyledi. yerin dibine girdim yemin ederim. çocuk benim haberimin olup olmadıpını biliyor mu bilmiyor mu ondan da emin değilim.
neyse sesimi çıkarmadan, yarım saat daha oturup kalktım. kızın söylediklerini "hıı, hee" diyerek geçiştirdim falan. tabi ertesi gün kıza yapacaklarımı düşünüyorum, sinir küpü olmuşum.çocuğa gelirsek alıcı gözüyle bile bakamadım ama hoşlanmadığıma beğenmediğime eminim. ona da ayıp oldu diye düşündüm ki akşamına faceten mesaj geldi. "nasılsın napıyorsun görüştük ama pek konuşmadın bugün" vs gibi. ben de tabi "arkadaşım, benim böyle kimseyle tanışıp görüşme gibi bir niyetim yok, kuzenin sana ne dediyse de haberim yok kusura bakma ama senin geleceğinden de haberim yoktu" dedim. beni engellemiş. sonra kızı aradım. bayaa çemkirdim. yok ben iyi niyetle yaptım, belki aranızı yaparım kusura bakma vs gibi geveledi.
işe gittiğimde kendisiyle konuşmadım. burdaki yakın arkadaşıma da gitmiş demiş ki " kuzenim de zaten yelizi hiç beğenmemiş, yani bir de kültür farkı var, ben doktor olucam katiple ne işim olurdu sırf ısrara geldim diyor" demiş. bana söyleyeceğini de biliyor yani sonuçta yakın arkadaşım.
bu insanlar neden böyle ya? reddedilmeyi neden sindiremiyorlar??
iş yerinde bir arkadaşımın kuzeni var. çocuk tıp son sınıfta. iş yerine geliyordu birkaç gündür. tabi ben benim için olacağını düşünmedim. işte o arkadaşım bir gün bana iş çıkışı bi yemek yiyelim dedi. kabul ettim ve masaya kuzeni damladı 15 dakika sonra. meğer bizi tanıştırmak istiyormuş. o kadar zor durumda kaldım ki. yani kızı görseniz benim haberim yok ikimize de bakıp "eee tanışın kaynaşın hadi, yeliz kız bak sana tıpçı arkadaş işte, geçen gün söylüyordun ya sayısalcıları beğendiğini" falan diye açık açık söyledi. yerin dibine girdim yemin ederim. çocuk benim haberimin olup olmadıpını biliyor mu bilmiyor mu ondan da emin değilim.
neyse sesimi çıkarmadan, yarım saat daha oturup kalktım. kızın söylediklerini "hıı, hee" diyerek geçiştirdim falan. tabi ertesi gün kıza yapacaklarımı düşünüyorum, sinir küpü olmuşum.çocuğa gelirsek alıcı gözüyle bile bakamadım ama hoşlanmadığıma beğenmediğime eminim. ona da ayıp oldu diye düşündüm ki akşamına faceten mesaj geldi. "nasılsın napıyorsun görüştük ama pek konuşmadın bugün" vs gibi. ben de tabi "arkadaşım, benim böyle kimseyle tanışıp görüşme gibi bir niyetim yok, kuzenin sana ne dediyse de haberim yok kusura bakma ama senin geleceğinden de haberim yoktu" dedim. beni engellemiş. sonra kızı aradım. bayaa çemkirdim. yok ben iyi niyetle yaptım, belki aranızı yaparım kusura bakma vs gibi geveledi.
işe gittiğimde kendisiyle konuşmadım. burdaki yakın arkadaşıma da gitmiş demiş ki " kuzenim de zaten yelizi hiç beğenmemiş, yani bir de kültür farkı var, ben doktor olucam katiple ne işim olurdu sırf ısrara geldim diyor" demiş. bana söyleyeceğini de biliyor yani sonuçta yakın arkadaşım.
bu insanlar neden böyle ya? reddedilmeyi neden sindiremiyorlar??
