Merhaba. Bu konuyu buraya gerçekten çok utanarak açıyorum çünkü hiç hoş şeyler hissedemiyorum. Ailem de benimle aynı durumda ne yazık ki.
Daha önceden de bununla ilgili konu açmıştım. Şöyle özetleyeyim:
Benim burada yaşadığımız şehirde okuyan bir kuzenim var. Ailesi memleketinde. Kuzenim yurtta kalıyor. Bir rahatsızlığı var. Sebebi tam bilinmiyor ama gastrit + yumurtalık kisti diyebilirim. Ayrıca psikolojik olarak da sallantıda.
Kendisi her 2-3 haftada bir çok kötü ağrı ve bulantı atakları geçiriyor. En üst sınırda en yüksek dozda ağrı kesiciler bile ağrısını hafifletemiyor. Ağrıdan bulantıdan ağlayıp çırpınıyor. Günlerce kendine gelemiyor.
Atak geçirdiğinde ailesini arıyor. Ailesi de annemleri arıyor. Acile götürüyorlar ve sonra bizim eve getiriyorlar. Sabahlıyoruz haliyle onunla beraber. Çok da üzülüyoruz. Benim günlerdir aklım onda mesela.
Peki size sorun olan ne derseniz, öncelikle bende panik atak ve anksiyete var. Daha önce bununla ilgili defalarca konu açtım. Tedavi görüyorum. Böyle durumlar beni etkiliyor. O ağrı çekerken defalarca kez panik atak geçiriyorum. Ailem bir de benimle uğraşmasın diye bayılmamak veya daha kötü olmamak için dualar ediyorum ama sabaha kadar asla uyuyamıyorum bulantıdan kusarsa duymayayım görmeyeyim diye odamdan da çıkamıyorum. Yani 1-2 günü oldukça zor geçiriyorum.
Annemlere gelince, annemler sabaha kadar hastaneye gidip gelip sonra hiç uyku alamadan akşama kadar işe gidiyorlar.
İlk başlarda sorun olmadı çünkü ekstrem bir durumdu, insanlık görevi diye düşündük. Hepimiz için zor bir haftaydı. Evde yatacak yer yok diye kuzenim ve eniştem Benim yatağımda, ben de annemlerle onların yatağında uyudum. Odadan pek çıkmadım.
Ama sonra her 2 haftada bir bu durumu yaşamaya başladıkça annem teyzemlere ücretsiz izin vs alıp burada kuzenimle durmalarını veya tam tedavi olana kadar kaydını dondurmalarını, kızın rahatsızlandığında onları istediğini, kendisinin de yetemediğini ve zorlandığını vs söyledi. Ama sanırım kimse kale almadı.
En son yeni atak geçirdi. Babası uçağa atlayıp geldi buraya ertesi gün. Ama o gece hepimiz çok kötü olduk. Ben yine anksiyete krizine girdim. Kalbim bu sefer hiç olmadığı kadar sıkıştı. Bayılacağımı veya öleceğimi sandım hiç abartmıyorum. Babam benim başımda durdu sakinleştirmeye çalıştı, annem de kuzenimle ilgileniyordu. Ne yapacaklarını şaşırdılar. Ertesi gün zaten annem ben kötüyüm diye işe gidemedi zar zor rapor aldı. Uyumamıştı da hiç. Babam da uykusuzdu ama o işe gitti.
Şimdi, benim panik atak rahatsızlığım benim sorunum evet kabul. Onları bağlamaz. Ayrıca o kadar zor durumda benim rahatsızlığım da düşünülecek ilk şey olamaz bu da tamam. Ama kuzenimin bu rahatsızlığını, annemlerin yaşadığı fiziksel psikolojik yorgunluğu ve benim de panik atak hastalığımı bildikleri için teyzemlerin artık bu duruma bir çözüm bulmaları gerekmez mi ? Yoksa çok mu sığ düşünüyoruz biz ?
Bu kuzenimle biz aslında çok iyi anlaşırız. Bu yüzden kendimden çok utanıyorum. Yanlış düşünüyorsam yanlış ve kötü düşünüyorsun diyin vallahi şu sayfayı kapatıp utanırım yemin ederim.
Ama gerçekten hem kuzenim hem biz çok zorlanıyoruz ve teyzemlerin bunu bildiği halde hiçbir şey yapmamaları, bir çözüm bulmaya çalışmamaları (isteseler bulurlar eminim, teyzem yüzümüze dedi "Rahatımı bozamam benim burada işim rahat ne yapacağım oraya gelip ?") Sizce normal mi yoksa sadece biz mi böyle görüyoruz?
Konu çok dağınık ve anlaşılmaz yazılmış olabilir farkındayım. Bunun için kusura bakmayın biraz kirlilik oldu ama ancak bu kadar toparlayabildim.
