ÇOK KÖTÜYÜM...yardim

Reinaa .!.:

Babanızın annenizi aldatması evet kötü bir olay ama daha da kötü olan yapamadığınız uğraşmasısınız her şeye bunu bahane koymanız. Yapamadıklarımızda aileniz arasında bağlantı yok kendi yolunuzu siz tıkıyorsunuz. Aşırı şekilde evlenmek istiyorsunuz bu arada bunu saklamanıza da gerek yok normal bir istek.

Genişletmek için tıkla...

ozelbir_i .!.:

O evlilik korkusu asilabilecek bir sey ,mutlu evlikleri dinlerseniz daha ilimli yaklasirsaniz ama elbette olumsuzu bilip ona gore tedbirinizi almaniz lazim hepten pembe bir tablo dusunmeyin zira denge iyidir ..anne babanizin travmalarini icinizde canli tutmamaniz lazim tedaviye gidemiyorsaniz videolar var izleyebilirsiniz yardimi olacaktir.Anne babalar bazen gercekten cok kiricilar evlatlari gibi degil de dusmanlari gibi konusabiliyorlar malesef bir cozum oldugunu sanmiyorum onun icin bu sekilde kabullenmekten baska care kalmiyor degistiremezsiniz yorulmayin ,kirici sozlerini kafaniza takmamaya calisin

O adami da takip etmeyin hakkinda dusunmeyin akliniza geldikce dikkatinizi baska yone kaydirin icinizde buyutuyorsunuz ama zamanla gececektir sonucta ask degil ,sevgi degil evin kapisini ,utuyu surekli kontrol etmekten hic bir farki yok

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayimailemizde kötü

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayim?

Genişletmek için tıkla...

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayim?

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayim?

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Bu mesajinizi aglayarak okudum. Tesekkur ediyorum. Galiba ihtiyacim olan tek sey destek. Dedigim gibi kendime karsi acimasizlastigim icin destek veremiyorum artik kendime. cunku cok cabaladim bir seyleri yoluna koymak icin. herkesi affettmisimde kendime gelince gucum kalmamis gibiydi.

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

leyladersiniz

Genişletmek için tıkla...

Semra12345 .!.:

Biz deriz leyla diye de

Mune ne der acaba konuyu silmene?

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayim?

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayim?

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayim?

Genişletmek için tıkla...

leyladersiniz .!.:

Nerden baslayacagimi bilemiyorum. oncelikle yillar once babam annemi aldatti. ben yakaladim cinsel icerikli mesajlari. Sonra bana tekrar olmayacagini soyledi babam. Ama devam ettirdi. Ben fark ettigim halde sustum cunku kardeslerim var ve annemin maddi anlamda guvencesi yok ailesinde de destek yok. Sonra bu ortaya cikti. Annem beni nasil susarsin diye sucladi. O zamanlar cok zor gunlerdi benim icin. sonra herkes sineye cekip ayni sekilde hayatimiza kaldigimiz yerden devam etmeye basladik. ama benim icimde buyuk bir yara acildi. Zamanla kapanir sandim. ama olmadi. Uzerinden yillar gecti ve evlilik konusu acildiginda asiri tepki gosteriyorum. Cunku evlilige hazir degilim birine guvenmekten korkuyorum. ve bu konuda uzerime gelmesinler istiyorum. işte evlilik cok güzel, bize hic sormadilar bile simdi ki kizlar degisik vsvs konusmalar oluyor. Yani sanki gecmiste hicbir sey olmamis gibi. o zaman cildiracak gibi oluyorum. Tabi ki eski konulari acmayalim. Ama hicbir sey yasanmamis gibi de benden kimsenin beklentisi olusmasin. Yillardir kpssye hazirlaniyorum asla odaklanamiyorum. Burdan da beni yaraliyorlar. Agir laflara imalara maruz kaliyorum. İşte falancinin kizi evlenmis atanmis sen hicbir seye yaramiyorsun. Oysa bende onlari yaralayabilirdim kirip gecebilirdim. Yani ailem ayni hassasiyeti bana gostermiyor. Evde kaldin ev kurusu vs vs laflarla beni ucuruma sürüklüyorlar. Yani suan depresyondayim degil miyim bilmiyorum. Canim hicbir sey yapmak istemiyor. Ama hayatim benim cabama bagli bunun da farkindayim. butun bunlar yasanirken 8 yildir bir cocuga takintiliyim ve platonik. yani bu aldatma olaylari yasanmadan once sevmeye baslamistim. Bu olaylar beni ona daha cok bagladi. Aldatma olayindan sonra bütun erkekler gozumde sifirlandi. Elimde bir tek ona olan sevgim kalmisti. Ben de o sevgiye simsiki tutundum. Ve 8 yildir fake hesaplardan takip ediyorum. Acilamam çünkü içki vs var. yani ayri dunyalarin insaniyiz. Bu işin saplanti boyutuna geldiginin de farkindayim. O yuzden kendimden nefret ediyorum. her seyin farkinda oldugum icin de cok kotuyum. Yani oyle hayalperest saf bir kiz degilim. psikologa gitme sansim yok şuan icin. Internetten arastirdigim kadariyla bende okb de var. Geceleri ocagi surekli kontrol ederim utüyu vs. O yüzden evden gec cikiyorum. gecmişteki acilara saplanip kalmak istemiyorum. Ama yeni bir baslangic yapmayada gücüm yok. Tam bu arada sıkişıp kalmis gibi hissediyorum. Bu olaylar birlikte kendimi yemeye verdim ve asiri kilo aldim. kendimi fiziksel anlamda begenmiyorum. Kendimi begenmedigim icin de disari cikmak istemiyorum. sosyal medyada ne guzel mutlu neseli insanlar var diyorum sonra kendime aciyarak bakiyorum. Tabiki onlarinda hayatinda problemler illa ki vardir. Bir fotograf karesindeki 15 saniyelik mutluluga bile cok uzağim. ailemi seviyorum onlarin da bana olan sevgisinden eminim. Ama bu mutsuzlugu aşamiyorum. Ve bu mutsuzlukta onlarinda payi oldugunu dusunuyorum. Sabah gozümu acar acamaz evde kaldin lafiyla nasil mutlu olabilirim ki? ben nasibe cok inanirim. Herkesin bir saati vardir.yani aslinda beni bana biraksalar belki de sorunlarimi bir sekilde aşarim. Sadece onlarin destegine ihtiyacim var. Cok defa da aileme soyledim. Allah saglik versin gerisi olur, insanlar nelerler ugrasiyor vs vs diyorum ama duvara konusuyormusum gibi oluyor. Galiba yetersizlik duygusu altinda eziliyorum. sonra kendime karsi daha cok acimasizlasiyorum. Siz soyleyin ben ne yapayim?

Genişletmek için tıkla...