Eşimde yolunda giden bir evliliğimiz vardı. 1 yıl önce başlayan tartışmalar güvensizlikler ve ihanet şüpheleri bizi birbirimizden gittikçe uzaklaştırdı ve sonunda aile olarak bir arada kalmanın bizi daha çok yıprattığını düşünerek oğlumu da alıp ailemin olduğu şehre geldim ve ailemle yaşamaya başladım. Başlarda çok zorlanmıştım, kendi düzeninizi bozup anneniz bile olsa başka birinin evinde yaşamak güçtü. Oğlumun okul düzeni kendi iş düzenim derken bir şekilde her şey yoluna girmeye başladı. Bu arada eşim benim gidişimle öfke dolu sözlerle bana saldırdı sonra boşanma davası açtı sonrasında ise boşanma davasını geri çekti.
Yaklaşık 4 ay kadar önce karşılıklı oturup konuşmaya başladık. 15 yıllık bir evlilikte biriktirdiğiniz anılar çok oluyor ,bir çırpıda kesip atamıyorsunuz. Nerde yanlışlar yaptık, birbirimizi nasıl kırdık nasıl yoksaydık hepsini konuştuk, terapiste gittik ve tekrar denemeye karar verdik. İkimiz de birgün gelip yaşlanacağımızı biliyorduk ve yaşlılığımızda birbirimizin yanında olmak istiyorduk. Benim için geçerli bir sebep daha vardı. Eşim şuan maddi olarak iyi kazanmaya başladı belki yanlış düşünüyorum ama bu adamın yokluk zamanlarını ben çektim varlık zamanlarında da yanında olmak benim ve oğlumun hakkıydı. Ayrıca oğluma sağlayabileceğim hayat standartları evliliğimizin devam etmesiyle artacaktı. Çok zor oldu tekrar güvenebilmek, ne kadar kabul etmese de size ihanet eden bir insana inanabilmek ona doğru bir adım atabilmek… İki ay önce ailemin olduğu şehirdeki düzenimi dondurdum, bir süreliğine her şeyi askıya aldım ve eşimle yaşamaya başladım. İkimiz de hatalarımızı hayatımızı sıfırlayıp yeni bir başlangıç yaptık. Kaliteli zamanlar geçirip birbirimizi mutlu etmek için çabaladık… İtiraf edeyim onu ilk günkü kadar çok sevdiğimi hissettim, iyi ki geri döndüm iyi ki benden vazgeçmedi dedim… 1 Hafta kadar önce işten yorgun geldiği bir akşamdı, yemeğimizi yedikten sonra biraz sohbet edip uyuya kaldı. Çok çalıştığı için bu konuda hiç üstüne gitmedim, dinlenmesi için hep elimden geleni yaptım. Ben de yatmak üzereyken cep telefonunun açık olduğunu gördüm. Hassas bir dönemde olduğumuz için bu konuyu hiç açmamıştım ama cep telefonunun hep cebinde olması, yatarken kapatması beni rahatsız ediyordu. İçimde bu konuda garip bir his vardı. Ve şeytana uydum telefonunu biraz kurcaladım. -Şu an yazarken bile ellerim titriyor- bir bayandan mesaj vardı. Mesajı aynen yazıyorum “Napayım panpişim, sen yemeğini yedin mi?” Ve rehberde kadının adının yanında doğum günü vardı… Ertesi gün biraz araştırınca kadının evli ve iş yerinden arkadaş olduklarını öğrendim. Öncesinde planlı bir şehir dışı seyahatim vardı. Eşyalarımı hazırladım, bir daha da geri dönmeyi düşünmüyordum. Akşam gelince yüzümden, konuşmamdan anladı bir şeyler olduğunu ve hep sordu neyin var diye… Dayanamadım ve anlattım. Sonrasında öğrendiklerim içimi mi ferahlatmalı yoksa canımı mı yakmalı bilemiyorum. Bayanla normal iş arkadaşlarıymış, öyle bir mesaj yazması dengesizlikmiş ben haklıymışım bu kadar çabayı küçücük bir şey uğruna heba ediyormuşum… Hayatta benden başkasını düşünemezmiş bile vs vs bir sürü şey….
Şuan ailemin yanındayım, buradaki iş düzenimi 6 aylığına dondurmuştum. Bu süre bitince kesin bir karar vermek zorundayım hangi şehirde yaşayacağımla ilgili…. Ama kafamda bir sürü soru var...
Neden bayanın ismi rehbere doğum günüyle kayıtlıydı, ve o mesajı atacak samimiyetleri nereden geliyor? Ben paranoyak mıyım, güvensizlik için sürekli sebepler mi üretiyorum? Gitmek mi daha doğru kalıp mücadele etmek mi? Artık çok korkuyorum….
Yaklaşık 4 ay kadar önce karşılıklı oturup konuşmaya başladık. 15 yıllık bir evlilikte biriktirdiğiniz anılar çok oluyor ,bir çırpıda kesip atamıyorsunuz. Nerde yanlışlar yaptık, birbirimizi nasıl kırdık nasıl yoksaydık hepsini konuştuk, terapiste gittik ve tekrar denemeye karar verdik. İkimiz de birgün gelip yaşlanacağımızı biliyorduk ve yaşlılığımızda birbirimizin yanında olmak istiyorduk. Benim için geçerli bir sebep daha vardı. Eşim şuan maddi olarak iyi kazanmaya başladı belki yanlış düşünüyorum ama bu adamın yokluk zamanlarını ben çektim varlık zamanlarında da yanında olmak benim ve oğlumun hakkıydı. Ayrıca oğluma sağlayabileceğim hayat standartları evliliğimizin devam etmesiyle artacaktı. Çok zor oldu tekrar güvenebilmek, ne kadar kabul etmese de size ihanet eden bir insana inanabilmek ona doğru bir adım atabilmek… İki ay önce ailemin olduğu şehirdeki düzenimi dondurdum, bir süreliğine her şeyi askıya aldım ve eşimle yaşamaya başladım. İkimiz de hatalarımızı hayatımızı sıfırlayıp yeni bir başlangıç yaptık. Kaliteli zamanlar geçirip birbirimizi mutlu etmek için çabaladık… İtiraf edeyim onu ilk günkü kadar çok sevdiğimi hissettim, iyi ki geri döndüm iyi ki benden vazgeçmedi dedim… 1 Hafta kadar önce işten yorgun geldiği bir akşamdı, yemeğimizi yedikten sonra biraz sohbet edip uyuya kaldı. Çok çalıştığı için bu konuda hiç üstüne gitmedim, dinlenmesi için hep elimden geleni yaptım. Ben de yatmak üzereyken cep telefonunun açık olduğunu gördüm. Hassas bir dönemde olduğumuz için bu konuyu hiç açmamıştım ama cep telefonunun hep cebinde olması, yatarken kapatması beni rahatsız ediyordu. İçimde bu konuda garip bir his vardı. Ve şeytana uydum telefonunu biraz kurcaladım. -Şu an yazarken bile ellerim titriyor- bir bayandan mesaj vardı. Mesajı aynen yazıyorum “Napayım panpişim, sen yemeğini yedin mi?” Ve rehberde kadının adının yanında doğum günü vardı… Ertesi gün biraz araştırınca kadının evli ve iş yerinden arkadaş olduklarını öğrendim. Öncesinde planlı bir şehir dışı seyahatim vardı. Eşyalarımı hazırladım, bir daha da geri dönmeyi düşünmüyordum. Akşam gelince yüzümden, konuşmamdan anladı bir şeyler olduğunu ve hep sordu neyin var diye… Dayanamadım ve anlattım. Sonrasında öğrendiklerim içimi mi ferahlatmalı yoksa canımı mı yakmalı bilemiyorum. Bayanla normal iş arkadaşlarıymış, öyle bir mesaj yazması dengesizlikmiş ben haklıymışım bu kadar çabayı küçücük bir şey uğruna heba ediyormuşum… Hayatta benden başkasını düşünemezmiş bile vs vs bir sürü şey….
Şuan ailemin yanındayım, buradaki iş düzenimi 6 aylığına dondurmuştum. Bu süre bitince kesin bir karar vermek zorundayım hangi şehirde yaşayacağımla ilgili…. Ama kafamda bir sürü soru var...
Neden bayanın ismi rehbere doğum günüyle kayıtlıydı, ve o mesajı atacak samimiyetleri nereden geliyor? Ben paranoyak mıyım, güvensizlik için sürekli sebepler mi üretiyorum? Gitmek mi daha doğru kalıp mücadele etmek mi? Artık çok korkuyorum….
