Çok doluyum arkadaşlar

ellerimlekazidim .!.:

Saçma dediğiniz şeyler psikoloji bölümüne yıllardır yön veren ansiklopediler ve tez yazılan konular. 2 yaşında Çocuğa verdiğin tuvalet eğitimi 30 daki insanın karakterini belirliyor ne demek 5 yaşındaki travma 30 yaşında saçma. O yaşlarda kız çocukları babaya erkek çocukları anneye aşıktır. Bunun üzerine bilimsel tonlarca araştırma var. O büyük hayal kırıklığı insanın hayatına yön verir herkesin psikolojisi aynı degildir bazıları bunu hırs edinerek daha iyi olur bazıları da eli kolu kırık gibi altından tek başına kalkamaz. İsterse başarır ama o isteme güdüsü de her zaman herkeste olmayabilir.

Genişletmek için tıkla...

Sare zey .!.:

Çok doluyum. Gecenin yarısı yazıyorum bunları. Hayatım boyunca hiçbir şey istediğim gibi olmadı. Baba evindeyken huzurum yoktu çünkü evin ilk çocuğusun ve bütün o kabuslu günleri sen tek tek aştın. Bir baba kızına nasıl olmalı, nasıl sevgisiyle hayata tutunmasını sağlamalı ben bilmiyorum. Sevgiyi gerçekten bilmiyorum. Donuk, sönük, bitik bir hayat yaşadım. Ve bu hayatımı bitirmek için birisiyle tanıştım. Bir insanın en kırık yeri kalbidir bilmiyor musunuz. Sevgi eksikliğidir. Bilinmeyen sevgiyle yol aldım. Ben sevdi sandım ama öyle değilmiş. Ama eşime sorarsanız sevmeseydim evlenir miydim der. Evlendim işte 3 yıllık evliliğimiz var. Ama kalbimde hala beni sevmediği yatıyor. İnsan hissediyor be gerçekten. Çünkü eşim bana sosyal medya üzerinden ulaştı. Ben belli bir müddet cevap vermedim. O süre zarfında takipleşiyorduk tabii. Sürekli bir her attığım gönderiyi beğenmeler falan. yine her attığı göndermeyi kendime sanmam. Kendi kendime gelin güvey oldum işte inandım. Tutundum o eksik yanıma. Neyse kader bir şekilde oldu evlendik. Evlendikten sonra hesabından benden önce konuştuğu biriyle ki konuşmalarını gördüm. Bütün gönderiler onaymış. Bana dair hiçbir şey yok. İşte o zaman ip koptu bende. İnanmayışım bundan....
Her neyse evliliğimiz boyunca eşim benimle bir yerlere gitmek istemediğini farkettim. Gidince de bir davranışları tuhaf oluyor. Keşke hiç gelmeseydim diyorum. Bir yerlere gidince hep birileri olsun istiyor. Bana dair hiç anı olsun istemiyor. Bana kötü davranmıyor ama sevmediğini hissedince kalbim ağrıyor. Çevremdekilere bakıyorum birbirlerine aşkla bakıyorlar ama ben eşimde onu görmüyorum. Uzattım baya daha yazmadığım tonlarca şeyler var. Bir de şunu eklemeyi istiyorum. Yarın babalar günüymüş. Bir baba kız çocuğunun kaderini belirler. Benim öyle oldu işte. Sevgi nedir bilmedim ama ilk etapta kandım. Baba öğretseydi sevgiyi kız çocuğu aldanmazdı. Nereye kadar daha nefes alırım şu dünyadan bilmiyorum ama şunu iyi biliyorum ki babası arkasında olan kız çocukları bu dünyadan galip çıkarlar. Ben yenildim. Ölüyorum...

Genişletmek için tıkla...

isirgantohumu .!.:

Pardon da olayı nerden anladığınıza bağlı kendinize bana tavsiye vermeye çalışmışsınız.
Baba travmasını dibine kadar yaşadım bunun bendeki etkilerini 19-20 yaşında farkettim güven duygusu,yaş olarak büyük ya da ilgi gösteren kişiler derken bende bir sıkıntı olduğunu anladım.
Bunu anladığım an farklı zaman dilimlerin de 3 ayrı psikologdan yardım aldım devam ettim.
Keza kardeşimin(erkek) psikolojisi çok daha kötüydü babamla yaşananlardan kaynaklı,psikiyatri psikolog derken bunu uzun oldu ama aştık.

Kişi ailemden kaynaklı şöyle sorunlarım var diyorsa sorunun kaynağınıı farketmiş demekki bunu aşmak için adım atacak.Kendisi için hiçbişey yapmadan (bunu farkedipte,farketmeyenler hayatı boyunca yanlış tercihler yapıyor zaten) sadece ağlayıp,zamanını yas tutarak harcıyorsa o onun seçimidir. Kimi insan cidden acıdan beslenir ve iyileşmek istemez.
10-15 yaşındaki çocuğa farketse de bebek misin diye kızamayız destek almak,süreci tek yönetmesi imkansız.
Ama 30-40 lı yaşlara gelmiş insanlar da bunu farkedip,tedavi için uğraşmadan adım atmadan benim travmam var deyip bunu abartarak konuşmasın.
Hayatı boyunca o eksiklik olabilir destekte alsa ama bu kadar olayı ölüyorum raddesinde hatırlamaz.

Genişletmek için tıkla...

Sare zey .!.:

Çok doluyum. Gecenin yarısı yazıyorum bunları. Hayatım boyunca hiçbir şey istediğim gibi olmadı. Baba evindeyken huzurum yoktu çünkü evin ilk çocuğusun ve bütün o kabuslu günleri sen tek tek aştın. Bir baba kızına nasıl olmalı, nasıl sevgisiyle hayata tutunmasını sağlamalı ben bilmiyorum. Sevgiyi gerçekten bilmiyorum. Donuk, sönük, bitik bir hayat yaşadım. Ve bu hayatımı bitirmek için birisiyle tanıştım. Bir insanın en kırık yeri kalbidir bilmiyor musunuz. Sevgi eksikliğidir. Bilinmeyen sevgiyle yol aldım. Ben sevdi sandım ama öyle değilmiş. Ama eşime sorarsanız sevmeseydim evlenir miydim der. Evlendim işte 3 yıllık evliliğimiz var. Ama kalbimde hala beni sevmediği yatıyor. İnsan hissediyor be gerçekten. Çünkü eşim bana sosyal medya üzerinden ulaştı. Ben belli bir müddet cevap vermedim. O süre zarfında takipleşiyorduk tabii. Sürekli bir her attığım gönderiyi beğenmeler falan. yine her attığı göndermeyi kendime sanmam. Kendi kendime gelin güvey oldum işte inandım. Tutundum o eksik yanıma. Neyse kader bir şekilde oldu evlendik. Evlendikten sonra hesabından benden önce konuştuğu biriyle ki konuşmalarını gördüm. Bütün gönderiler onaymış. Bana dair hiçbir şey yok. İşte o zaman ip koptu bende. İnanmayışım bundan....
Her neyse evliliğimiz boyunca eşim benimle bir yerlere gitmek istemediğini farkettim. Gidince de bir davranışları tuhaf oluyor. Keşke hiç gelmeseydim diyorum. Bir yerlere gidince hep birileri olsun istiyor. Bana dair hiç anı olsun istemiyor. Bana kötü davranmıyor ama sevmediğini hissedince kalbim ağrıyor. Çevremdekilere bakıyorum birbirlerine aşkla bakıyorlar ama ben eşimde onu görmüyorum. Uzattım baya daha yazmadığım tonlarca şeyler var. Bir de şunu eklemeyi istiyorum. Yarın babalar günüymüş. Bir baba kız çocuğunun kaderini belirler. Benim öyle oldu işte. Sevgi nedir bilmedim ama ilk etapta kandım. Baba öğretseydi sevgiyi kız çocuğu aldanmazdı. Nereye kadar daha nefes alırım şu dünyadan bilmiyorum ama şunu iyi biliyorum ki babası arkasında olan kız çocukları bu dünyadan galip çıkarlar. Ben yenildim. Ölüyorum...

Genişletmek için tıkla...