Herkese selamlar
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de çalışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi görünüyor da çocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.
Sorunum şunlar:
1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en büyük darbeyi bu vurdu.
Çocuğum haftada 3 gün kreşe gidiyor. Kreşe gittiği günler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği günler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de çıt çıkarmadan zaten çocuk bütün gün canımı çıkarmış olduğu için koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben çok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.
Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hiçbir şey yapamıyoruz. Üçümüz aynı anda sokağa da çıkamıyoruz.
Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammül edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor :)
Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz çünkü iştahsız kızım illa bir olay çıkarıyor. Yemeği dökmek, ağlamak, üstünü ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.
Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, çizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Sürekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gül gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi böyle bize mi böylesi denk geldi :)
Eşimle en son ne zaman çocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan önceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir çift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.
Ben 2 yaşa kadar düzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hiç uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tükendim.
Eşim de sen artık yüzüme bile bakmıyorsun doğru düzgün diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.
Kısacası bizim işler düzelir mi? İnsanların çocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye üçüncüye nasıl cesaret ediyorlar?
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de çalışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi görünüyor da çocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.
Sorunum şunlar:
1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en büyük darbeyi bu vurdu.
Çocuğum haftada 3 gün kreşe gidiyor. Kreşe gittiği günler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği günler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de çıt çıkarmadan zaten çocuk bütün gün canımı çıkarmış olduğu için koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben çok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.
Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hiçbir şey yapamıyoruz. Üçümüz aynı anda sokağa da çıkamıyoruz.
Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammül edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor :)
Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz çünkü iştahsız kızım illa bir olay çıkarıyor. Yemeği dökmek, ağlamak, üstünü ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.
Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, çizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Sürekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gül gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi böyle bize mi böylesi denk geldi :)
Eşimle en son ne zaman çocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan önceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir çift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.
Ben 2 yaşa kadar düzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hiç uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tükendim.
Eşim de sen artık yüzüme bile bakmıyorsun doğru düzgün diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.
Kısacası bizim işler düzelir mi? İnsanların çocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye üçüncüye nasıl cesaret ediyorlar?