Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Benim yediğim dayağın haddi hesabı yok. Annem babama amcama kızar hırsını benden alırmış. Cok oklava kırıldı sırtımda. Haa böyle söyleyince haylaz bir cocuk olduğum zannedilmesin. Ağzım var dilim yokmuş.Merhaba arkadaşlar,
Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?
Merhaba arkadaşlar,
Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?
ben de cok dayak yedim ama babam ve annemden degil. abimden , onlara da ofkeliyim ama sonucta surekli sen kucuksun sen kizkismisin diye abimi cesaretlendirdiler, amaclari bu olmasa da.Merhaba arkadaşlar,
Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?
yanı sadece bir kere
senide anlıyorum( aslıdna anlamıyorum, cocuklar tabıkı yaramazlık yapacak) ama kendıne hakım olamıyorsan doktor gıt demıstım
o gunden berı cok sık gormedım
ama daha hafta sonu baska bırı sahıt olmus gardolaba kafasını vurmus vurmus dolabnın ıcıne koymus sonra cıkarmıs.
ve cok yakınım
ve karısamıyorum
baska bır konumda yazmıstım
ben onları bırak elestırmek soyle dursun da
ben neden cocugumu dovmuyorum dıye agzıma sıcmıs ınsanlar bunlar.
ben denk gelmemeye calısıyorum evlerıne gıtmıyorum bılmıyorum acıkcası
Ne yazık ki gidemem.
bence gidesin yok senin
gizlilik ilkesine uymazsa hakkında dava açabilme şansın bile var
Ben
Arkadaşım özelden yazdılar yardımcı oldular gideceğim, gidesin yok demek. Burada anlatamayacağım olaylar yaşadım ben bu dayak mevzusu onların yanında ufak kalır. Bu yüzden tanınacak bir yere gidemem demiştim. Ne hemen yargılamadır bu ? Konuşmadan önce bir düşünün bu neden gidemem diyor bu kadar zor durumdayken diye.
benim esim cok dayak yemis babasindan, ozellikle dersleri kotu olunca.
sirtinda hala sopa izleri var.
esimin bu tuhaf karakteri belki de bu travmalardan.
buna nazaran esim cok sinirlidir ama asla ne oglumu ne beni fiziksel olarak incitmez.
bense tam tersine hic dogru olmadigini bilmeme ragmen 2 yasindaki oglum inatla buyuk bir hata yapinca kendime cok zor hakim oluyorum. ileride oglumun akli ermeye basladiginda ya doversem diye cok korkuyorum.![]()
Kesinlikle gitmelisin çünkü geçmiyor. İlerde çocugun olduğunda daha da aklına gelir. Ben babamdan hiç dayak yemedim. Onun psikolojik şiddeti ayrıydı. Annemden çok büyük dayaklar yedim (hortum vb şeylerle). Ve annem bir öğretmen. Dışarıda melek:). İki erkek kardeşim olmasına rağmen tek sorunu benimleydi. Zamanla insanların gözünün içine bakamaz hale gelmiştim. Üniversiteye giderken hocalarımın önerisiyle gizli gizli tedavi oldum. (Haberi olursa yine dayak:)). Aşılıyor mu peki? Hayır. Ömrünün sonuna kadar sakinleştiricilerle yaşarsın, yine de aşılmaz.Merhaba arkadaşlar,
Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?