Çocuklarımız uğruna,mutsuz bir evlılığe katlanırmıydınız?

evet beyaz toprak sana katılıyorum.ah şu erkeklerde bizler gibi düşünebilse hayat ne iyi olurdu dimi

katlandım evlendikten sonra tek gücüm önce ALLAH ,sonra çocuklarım oldu onları mutsuz görmeye dayanamam bende13senedir yaşıyom şükür yıkılmadım ayaktayım.İNSAN,SADECE CENNETTE TAM HUZURLU OLUR HERHALDE,evlenirken iyi veya kötü günde birlikte olmaya yemin ediyoz , olmaz ben yapamam herhalde......

aslında çok zor bir soru çünkü arada bir çocuk var.mutsuzluğun şiddetine bağlı gibi geliyor bana...yani gerçekten ızdırap gibi geliyorsa katlanmazdım herhalde ama yinede kesin bir şey diyemiyorum..birde şöyle düşünmek lazım acaba evlilik bittikten sonra gerçekten hem siz hemde çocuğunuz mutlu olabilecekmi bunun cevabına göre hareket etmek gerekir diye düşünüyorum...

Arkadaşlar biz burada galiba şunu hiç düşünmüyoruz.Diyelim eşimiz bizi üzüyor hayatımızı cehenneme çeviriyor bizlerde aman çocuklar duymasın, ayrılmayalım yoksa el alem ne der, ailemin yüzüne bakamam, işim yok nasıl geçinirim gibi takıntılarla, tahammül gösteririz daha doğrusu alışırız bu içler acı duruma.İlla hastalıp artık kendimize bile faydamız dokunmadığı zaman mı aklımız başımıza gelecek.Yookkk aman yine de aklımız başımıza bizim.Bu defa da deriz ki artık ben hastayım ya yaşlandım bundan sonra maceraya atılacaka değilim ya! daha bir köle oluruz erkeğimize.eee nede olsa o erkek yıpranmamış çock doğurmamış, bizim gibi takmamış kafasına bir kez bile evliliğim nasıl gidiyor karım mutlu mu diye, etrafta genç ve güzel kızlar çok.Çok şükür beni aldatmıyor deriz ayaklarını yıkamaya falan kalkarız.tabi bu arada erkek dışarıda neler yapar bundan bihaber.her erkek için demiyorum tabi bunları karısına hayatını zindan eden erkeklere sözüm.Bir de madalyonun diğer tarafı var, bunu bence iyi düşünmeli.illa erkek bize işkence çektirip psikolojimizi bozuncaya kadar ısrarla katlanmalı, artık ne yaptıysam yaranamadım deyip, bıcak kemiğe dayandı sana güle güle mi? sadece bu durumda mı bir kadın erkeğinden ayrılma hak kazanır? bizim duygularımız isteklerimiz kişiliğimiz kendimize saygımız yokmu? diyelim adam her akşam evde ama ruh gibi, biz eve geliyor diye şükrederiz,diyelim adam evini iyi bakıyor ama zerre kadar eşine değer vermiyor, biz sırf evini bakıyor ihtiyaçlarımızı karşılıyor diye şükrederiz, diyelim bize yalnız yatakta sarılıyor saatlerce başka odada olsak yokluğumuzdan bihaber, biz en azından yatakta bizi seviyor diye şükrederiz. Arkadaşlar bizler de insanız ama en büyük hatamız daha kötüsü olabilridi deyip, inceden inceye bizi tüketen eşimize toz kondurmuyoruz.bir başka boyutta şu; adam iyi ama bizim artık ona karşı sevgimiz bitti, çünkü adam iyi bir insan ama ortak yaptığımız hiç bir şey yok.sessiz sakin koltukta uyuyup duruyor.bence bu durumda da katlanmamalı.önce konuşup sorunları karşılıklı halletmeye çalışmalı olmuyorsa da olmaz, dünyanın sonu değil ya! yeterki çocuklarımızdan ayrılmayalım.

temeli yıpranmıs evde kim oturmak isterki ...? veya oraya çocugunuzu koymak istermiyiz...? orda yetisen çoçuk nasıl bir karakter içinde bulunacak bunlar tartısılır...ben de olsam aynısını yapardımbacım dürüstce söyleyim allah yasatmasın ama dogru karar vermisin ... belli bir zaman sonra zıvanadan çıkardın sabır sabır nereye kadar disini sıksan sana dert ve nice hastalıklarla birlikte geri döner çoçugun kadar sende önemlisin o psikoloji ile nasıl çoçuk büyütülürki... ALLAH YARDIMCIN OLSUN

yaa arkadaşlarbüyük bir sorun varsa zaten tek taraflı bir hata degildirki o diye düşünüyorum

tabii bir söz var bekara avrat dövmek kolay olur diyee yaşayan daha iyi bilirr.

ben katlanırdım çocuklarım için diye düşünüyorum

eğer çok yıpranmış bi ilşki haline gelmişse katlanmazdım.çocuğumun böyle bir yuvada büyümesi sağlıklı olmazdı diye düşünüyorum.......

Ben kesinlikle katlanırdım...Çünkü çocuk olduktan sonra bir anne olarak önceliğiniz çocuklarınız olmalı...

ben bunu bizzat yaşadım. çocuklarıma rağmen boşandım ve şu anda ikinci evliliğimde mutluyum. ama inanın kalbimin bir köşesi hep mutsuz, hep ezik çünkü herzaman onların yanında olamıyorum. beni hasta eden (çok ağır depresyon geçirdim) evliliğimi devam ettirseydim belkide şu anda çocuklarıma hiç faydam olmazdı. şimdi onlarla geçirdiğim zamanlar daha kaliteli, dolu dolu. ama sürekli kendimi yargılamadan da edemiyorum. herşeye rağmen katlansamıydım? psikolaglara bakarsanız önce kendiniz. çünkü siz olmadan hiçbirşey olmaz. annelik işte. sanırım hayatımın sonuna kadar bu üzüntüyü yaşayacağım. dilerim hiçbir aile dağılmasın. her çocuk anne ve babasıyla birlikte mutlu bir yuvayı hakediyor. sevgiyle kalın...

Ben mutsuzken çocukalrımı ne kadar mutlu edebilirmki? hem ben çırpınsam da belli etmemek için çocuklar herşeyi hisseder...mutsuz giden bi evlilik ne bana ne eşime nede çocuklarıma mutluluk getirir..sürdürmezdim...

hiç düşünmem katlanırım ama huzurlu bi yuva verebileceksem! kavgalarla yavruma da kendime de eşime de hayatı zindan etmeyeceksem, medeni insanlar gibi yaşayabileceksek....
en azından çocuğum belirli bi yaşa gelene kadar ...

kendim mutsuzken çocuklarımı nasıl mutlu edebilirim...

[Katlanırdım diyen arkadaşlar bu yaşadıklarımı yaşamış olsanız katlanabilir miydiniz ???
Gerçekten merak ediyorum