Annem ve babamın birbirlerine birkere bile hakaret etmediği (tabiki sabahlara kadar tartıştıkları olmuştur) kavgalarını odalarında, öpüşmelerini yanımızda gösterdikleri bir ortamda büyüdüm. Öpüşmenin değil hakaret etmenin ayıp olduğunu öğrendim. Bizim için canlarını bile verebileceklerini ama bunu istemeye hiçbir çocuğun hakkı olmadığını öğrendim. Annem bizleri yetiştirirken kimseden birşey beklememişti, dolayısıyla bende kızıma bakıcılık yapmasını bekleyemezdim. Biliyorum elimi uzattığımda kolumdan tutup kaldırır beni ama ne kendi hayatına müdehale ettirir nede benimkine eder. Babamsa, konuşamadığım hiçbir konunun olmamasını sağlamıştır kendisiyle. Çocukluğumdan kalma bir alışkanlıkla hala çene çukurundan öperim onu ve saçlarımla hiç sıkılmadan oynayan tek kişidir. Anne demek 'baba' - baba demek 'anne' dir benim için, ikisi bir bütündür, ayrı ayrı hiç düşünemem. Eğer babam annemi dövseydi sövseydi kişiliğini ezseydi, annem babama türlü türlü hakaretler etseydi, benim evliliğe-evlendiğim kişiye bakış açım nasıl olabilirdiki! Her kadın dayak yer derdim bende bazıları gibi ya da aldatılmak her kadının kaderidir... Ama annemden çok babam kadın hakları savunucusudur ve böyle güven dolu bir ortamda yetiştiğim için bazı korkak düşünceleri anlamakta zorluk çekiyorum. Aile eğitimi çok çok çok çok herşeyden çok önemli. Çocuğuma kendi yetiştiğim ortamdan daha iyisini veremeyecekse evliliğim sırf rahatım bozulmasın diye 'bunun adına da çocuğum için fedakarlık diyerek' o evliliği sürdürmek istemem. Ben aldatılırsam kızıma nasıl anlatırım bunun normal olmadığını, bak baban beni aldatıyor ama sakın bunu normal karşılama!! Baban beni dövüyor ya kızım, ben hakediyorum ondan ya da çaresizliğimden, çünkü kadınlar çaresizdir ama sen olma! EEee kızım demezmi çaresiz bir anne hayat denilen bu zorlu sınavda ne kadar arkamda durabilir? Ne kadar destek verebilir? Hani diyorsunuz yaa; arkasında ailesi olmayan, mesleği olmayan, güvencesi olmayan kadın ne yapsın! Asıl evlat için yapılacak fedakarlık onun giyeceğini-yiyeceğini temin etmekten çok insanın insan gibi yaşaması gerektiğini söyleyerek değil yaşayarak anlatmaktır. Karısından korkan,şiddet gören bir baba modeli nasılki çocuğun sosyal hayatında güvensizlik yaratırsa, anne modeli içinde farklı birşey söylenemez. Bu konuda çok şey yazılıp söylendiği için ve kafamda uçuşan düşünce fırtınasından dolayı biraz konudan konuya atladım sanırım. Söylenecek ve uygulanacak öyle çok şey varkiii. Çaresiz değilsiniz çare SİZsiniz, bu kadar basit.