Evet, sevgi iyidir, babanne, dede, anneanne bulunmaz nimetlerdir.
Fakat anneanne veya babaanne elinde büyümüş insanlara bugün sorduğunuz zaman aldığınız yanıt benzer oluyor; ben de onlardan biriyim, anneannem her zaman annemden bi tık ilerde olmuştur, hala da öyle. Anneannem, yıllar önce bize aşırı enjekte ettikleri ilgi ve sevgiyi, şimdilerde bir hata olarak adlandırıyor, kendisi bizzat "hata etmişiz, keşke annenize daha düşkün olabilseniz şimdi" cümlesini sık sık kuruyor. Neden? Tonlarca hastalıkla cebelleşip ölüm ihtimalini kendine yakın gördüğünden, artık bizi ilk sahiplendiğindeki o 40'larının ortasındaki sağlıklı kadın olmadığından, kendisine birşey olursa bizim annemizi kaybetmiş kadar yıpranacağımızı bildiğinden.
Yeni anneanne veya babanne olan tüm tanıdıklarına da "üstüne fazla düşmeyin, annesine bırakın" tavsiyesi veriyor.
Benim için, annemden bi tık ilerde olması ara sıra vicdan azabı çekmeme neden oluyor ayrıca. Evet, anneanne babaanne elinde büyümek pahabiçilemez belki, ama sonradan bunun hata olduğu görülebiliyor.