çocuk sahibi olmak ya da olmamak..

rabbitgirl · 1 Mart 2024

32 yaşındayım nerdeyse 33 olacağım.hayatım boyunca çocuk sevmedim, hatta büyük bir kısmına tahammülüm dahi yok.
bir yeğenim var, ondan bile yarım saatte sıkılan biriyim.
2 yıllık evliyim neredeyse, hala çocuk isteği gelmedi bana.
geçen ay acaba mı diye doktora gittim sadece kontrol için, orada beklerken hamile çocuklu insanları görmek bile bir travma oldu benm için.
anladım ki hala hazır değilim, belki de hiçbir zaman olmam bilmiyorum.
herkes çocuk sevmek ya da sahibi olmak zorunda değil diye düşünüyorum.

ATTRAENTE · 1 Mart 2024

civilenginar .!.:
merhabalar,
benim ciddiye giden bir ilişkim var. artık evliliğin gündeme geldiği, sevgililikten nişanlılık aşamasına geçmeyi düşündüğümüz. ilişkimle ilgili pek sıkıntım yok, mutluyum. benim derdim kendimle.
ben kendimi bildim bileli çocuk sevmiyorum. yani ağlayan çocuklara yapacak bir şey olmadığını biliyorum ama ben çocuk ağlaması sevmiyorum. hiçbir anne babaya bunu hissettirmem ancak yok yani. onu güzel ahlaklı bir insan olarak yetiştirme sorumluluğu, çevrenin yaşadığımız dönemin yeterince zor olması, ekonomi, işsizlik, bir daha eski hayatımın olmayacağı düşüncesi.. çocuklarla oynamayı da beceremem, mesleğim insanlarla çok muhatap olmadığım bir meslek bu yüzden kendi hayatımda bunu aşabileceğim bir ortam da çok fazla olmadı. muhteşem ebeveylerim de yoktu açıkçası. hep onları memnun etmeyle geçen yıllarım oldu. onlar gibi ebeveyn olmaktan da korkuyorum.
dün akşam abim ve eşinin bir çocuk sahibi olacaklarını öğrendik :) onlar adına çok sevindim tabii ki. bir yeğenim vardı, onunla da oynarken çok zevk almıyordum. belki onla severim diye düşünmüştüm. ben kendi kendime zaman geçirebilen, dışarıda tek başıma olmaktan sıkılmayan bir insanım. sevgilimle de ortak bir yol arkadaşlığı ve aşık olduğum için birlikteyim.
velhasıl kelam dün bu haberi erkek arkadaşıma da söyledim sonra çocuk konusunda ona sordum; sen de çocuk ister misin? hemen mi istersin vs diye.. işin açığı bana kalsa ben çocuk yapmam. bu gibi konuları da evlilik öncesi konuşulması ve beklentiler uymuyorsa yolların ayrılması gerektiğine inanıyorum. erkek arkadaşım da hemen olmasa da herhangi bir sağlık sorunu yoksa evlendikten 2-3 sene sonrası için 2 tane çocuk isteği olduğundan bahsetti. kendi korkularımı söylediğimdeyse olsun annelik içgüdüsü yüklenince seversin dedi.
benim sorum annelik isteği belli bir yaştan sonra mı yükleniyor? doğunca mı yükleniyor? insanlar bir çocuğu tüm hayatları boyunca koruyup kollama sorumluluğunu nasıl alıyor? amacım kimsenin hayat tercihlerini yargılamak değil aksine ben de senin gibiydim ama çocuğum olsun istedim çok mutluyum, zor olsa da yine de doğururdum gibi hikayeler dinlemek. değerli vaktinizi ayırdığınız için teşekkür ediyorum.

Çocuk sahibi olmamaya karar verenlerdenim, evlendikten sonra annelik iç güdüsü falan yüklenmedi bana, birlikte yaşadığımız dönemde eşime çocuk istemediğimi net olarak söyledim öyle evlendik. Onun ilk evliliğinden iki çocuğu var, ben bu duyguyu yaşadım yaşamaya devam ediyorum karar senin dedi bende yapmamayı seçtim. Ama sizin sevgilinizin çocuğu yok o yüzden kararınız kesinse bunu netleştirmeden evlenmeyin

Niloyatospikk · 1 Mart 2024

Ben de çocuğum yokken başkasının çocuğunu öyle mıç mıç sevemezdim eşim aa bak çok tatlı derdi ben kendi çocuğumu sevmek istiyorum derdim Allah da verdi şükürler olsun evlat duygusu tatmadan anlaşılmayacak bir duygu bence dünyanın en güzel duygusudur.

H M · 1 Mart 2024

Bir ortamdayken bir tane abla ben çocukları erkeği olsun kızı olsun hiç sevmem dedi.

Peki çocukların var mı? dedim var dedi peki çocuklarına karşi nasıl hissediyorsun dedim cevap vermedi.
Kaynanası kısırmısın demiş daha 3 aylık evliyken filan ama sorduğum sorunun karşiligini alamadım gerisi bilemiyorum.
Ben çocukları çok sevmeme ragmen ve istememe rağmen zorlandım ama şükür diyorum yinede ikizdi belki ondan hiç destek almadım. herkes kendini bilmeli aslında kendini bilmek güzel birşey olan çocuklara olur sonra.

Hatuni · 1 Mart 2024

Kristialia .!.:
Ben kesinlikle bu hiç çocuk sevmem , tahammül etmem , sıkılırım kendi bebeğim oldu diğer çocuklarla kıyas bile yapılamazmış hala çocuk sevmiyorum sadece kendi bebeğimi seviyorum ağlaması bile batmıyor kendi kolum bacağım bir uzvummuş gibi geliyor mesela o bana.. o yüzden çocuk sevmiyorum çocuk yapmayayım kıstası bana doğru gelmiyor. El çocuğuyla bir olmuyor çünkü

Ayy doğdu mu minik serçe

çok sevindim

bende bir arkadaşımın kendi çocuğunun doğumundan sonra “e hani çocuk sevmiyodun sen neden yaptın?” Soruma, “hala sevmiyorum, sadece kendi çocuğumu seviyorum “ cevabını almıştım ve çok mantıklı gelmişti

hepimiz öyle olacağız bence çünkü nesil olarak annelerimiz gibi değiliz. Daha özgür büyüdük daha bireyseliz ve ancak kendi çocuğumuza kadar yerimiz var

ben zaten 1’den fazla yapamam yapana da asla mani olmam

Çok tebrik ediyorum seni tekrar Kristialla

güle güle büyüt miniği. Çok güzel hislerde olmana da aşırı sevindim, enerjini hep koru

öpüyorum

Buffalosos · 1 Mart 2024

Hatuni .!.:
Ayy doğdu mu minik serçe çok sevindim bende bir arkadaşımın kendi çocuğunun doğumundan sonra “e hani çocuk sevmiyodun sen neden yaptın?” Soruma, “hala sevmiyorum, sadece kendi çocuğumu seviyorum “ cevabını almıştım ve çok mantıklı gelmişti hepimiz öyle olacağız bence çünkü nesil olarak annelerimiz gibi değiliz. Daha özgür büyüdük daha bireyseliz ve ancak kendi çocuğumuza kadar yerimiz var ben zaten 1’den fazla yapamam yapana da asla mani olmam
Çok tebrik ediyorum seni tekrar Kristialla güle güle büyüt miniği. Çok güzel hislerde olmana da aşırı sevindim, enerjini hep koru öpüyorum

Yaaa evet 21 günlük oldu bile

evet zor ama çok güzel bir duygu bu iyi ki oldu iyi ki yaptım oh diyorum suratına bakıp bakıp ponçiğin

senin de az kaldı sanırım doğuma , hiçbir çocukla bir olmayacak kolun bacağın gibi olacak resmen sen olacak o

kimsenin sevgisiyle kıyaslanmayacak evet hala çocuk sevmiyorum hahah

hiçte diğer çocuklara bakıp analık gelmedi içime valla

Hatuni · 1 Mart 2024

Kristialia .!.:
Yaaa evet 21 günlük oldu bile evet zor ama çok güzel bir duygu bu iyi ki oldu iyi ki yaptım oh diyorum suratına bakıp bakıp ponçiğin senin de az kaldı sanırım doğuma , hiçbir çocukla bir olmayacak kolun bacağın gibi olacak resmen sen olacak o kimsenin sevgisiyle kıyaslanmayacak evet hala çocuk sevmiyorum hahah hiçte diğer çocuklara bakıp analık gelmedi içime valla

Yoksa sen ben misin Kristialla

o analık hiçbir zaman gelmedi banada. Zaten en önemlisi kendi çocuğunu sevip büyütmek. Ve bu aşkı tatmış olmana bayıldım

evet öyle olsun, kolum bacağım gibi olsun ki onu ayrı görmeyeyim

evet az kaldı. Planlı bir sezaryen ve 2 haftadan az kaldı

… valla günün en güzel haberi oldun bana

sağlıkla büyüyün beraber, ana - oğul aşkınız daim olsun tatlım

KirazHanim · 1 Mart 2024

Niloyatospikk .!.:
Ben de çocuğum yokken başkasının çocuğunu öyle mıç mıç sevemezdim eşim aa bak çok tatlı derdi ben kendi çocuğumu sevmek istiyorum derdim Allah da verdi şükürler olsun evlat duygusu tatmadan anlaşılmayacak bir duygu bence dünyanın en güzel duygusudur.

+1

annelik duygusunu tattığım için çok mutluyum, evlat sevgisi hiçbir sevgiye benzemiyor ne anne ne baba ne kardeş ne koca...
her gün onu göreceğim saati iple çekiyorum, sabah "anneeeeğğğğ" diye seslendiğinde yanına uçarak gidiyorum, sanki senelerdir görmemiş gibi öpüyorum..

anne olmayı hiç sevmedim ama sevgisini ve hissettirdiklerini çok sevdim..

çok ağır bi sorumluluk, bunu sevgiliyle baştan konuşup netleştirmek gerektiğini düşünüyorum.

Sade frappe · 1 Mart 2024

Ben de çocuk sevmem ama bu zamana kadar bir kez bile çocuk yapmam, anne olmak istemiyorum diye bir düşünce geçirmedim içimden. Elalemin çocuguyla kendi çocugun tabi ki bir olmuyor, seviyorsun, her seyini idare ediyorsun... Ama şöyle ki; çocuk sevmemek farklı anne olmayı istememek farklı şeyler ve bunun sonradan yüklenecek bir duygu, istek (veya artık adı her neyse) oldugunu düşünmüyorum.

Müstakbel eşinize şimdiden böyle bir ihtimalin (hic cocuk istememek) olduğunu açıkça söyleyin. Ilerde sıkıntı olup boşanmaya gidebiliyor çünkü bu tarz konular. Geçenlerde bir üye yine buna benzer bir konu açtı burda.

Teriyaki · 1 Mart 2024

Ne kadar bilinclisiniz aslinda herkesin bu soruyu kendine sorup toplum aile eş baskısı vs altında kalmadan kendi anne olma olmama kararını verebildiği bir toplumda yasasaydik millet patır patır doğuruyor neden evlendi ya illa doğuracak su yaşa geldi ya illa doğuracak içgüdü hayvanlarda var insanlarda yok bu çok yanlış bir düşünce.
Siz kendinizi dinleyerek karar verin 34 yaşında çok isteyerek anne oldum iyiki de olmuş var olsun sağlıkla ama çok çok çok zor tuvalete gitmek bile sorun donumu cekemeden cikiyorum eski hayatımı hatırlamıyorum bile önce ben diye birşey kalmadı kalmamalı da zaten çünkü sorumluluğu hayat boyunca ilk sizde olan bir canlıya sahip olmanın bedeli hakkıyla yapana analık zor ama yük değil karar hakkı da sadece size ait

civilenginar · 2 Mart 2024

Hatuni .!.:
Anne olmaktan ,ömür boyu sorumluluk almaktan, aşırı kaçınan evliliğinin 8.senesinde hamile kalan, ilk öğrendiğinde de depresyona giren biri olarak yazmak istedim.
Şu an 38.haftadayım ve önce hamile kalmama, sonra bebeğin erkek olmasına alışmaya çalışmakla heralde bi ilk trimesterı geçirdim. Kürtajın yasal süresi olan ilk 10 hafta boyunca 3 kere dr randevusu aldım hatta birinde muhakkak aldırıyorum dedim, ancak eşim hiç gönüllü değildi. İlk öğrendiğinde o kdr sevindi ki onun sevincini o gün bozamadım. Ama gece de uyuyamadım. Bunca sene kaçmıştım ve şimdi gerçek olduğunu görünce korkudan kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Sonraki günler artık saklayamadım ve hüngür hüngür ağladım eşimin gözlerine baka baka. Yalvardım. Ne olur dedim ben anne olamam, ben o sorumluluğu alamam. Bir damla gözyaşıma dayanamayan adamı ilk kez bu kadar net bu kadar duvar olarak gördüm. Üzülüyordu beni öyle görünce ama kendisi bunu istediği ve o sorumluluğa hazır olduğundan drama yarattığımı düşünüyordu sanırım ve dedi ki tamam, aldıralım. Ama bir daha bu konu aramızda asla açılmayacak. Bana sakın ben anne olmak istiyorum diye gelme dedi. Onun istediği de masumdu “ben artık ikimizin bir çocuğu olsun istiyorum”
Bense kendi yeğenini çok da sevse bir süre sonra enerjisi tükenen, çocuktansa enerjisini iş kariyer konularına odaklamak isteyen, çocuksuz bir hayatı bir kayıp olarak görmeyen, aksine çocuğu engel olarak gören biriydim. Eşim dışında kimle konuştuysam kimse bana sözleşmiş gibi tam anlamıyla destek olmuyordu.
Hatta bende bi problem var heralde diye düşünüp, durdum. Çünkü konuştuğum herkes anne baba olmuştu ve sanırım herkes kendi çocuğunu çok sevdiğinden benim geçtiğim sayfayı çoktan kapatmıştı.
Bekar bir anne olan psikolog dostumun söylediklerini hiç unutmuyorum. “Hayatında başka bir sayfa açılacak. Ben 11’e kadar uyurdum, kızım sayesinde güne erken başlamayı, zamanı organize etmeyi, büyümeyi, sorumluluk ile olgunlaşmayı öğrendim.” Evet biraz büyümeye, annelik ile yüklenen süper güçlere, olgunlaşıp, kendine güvenmeye ihtiyacım vardı.. Kendimi ikna etmemde çocuktan önce kendimi büyütme fikri ağır bastı. 10 haftalık yasal süre bitince de bir rahatlama geldi. Gittiğim doktorlardan biri de dedi ki “hiç bir zaman hazır hissetmeyeceksiniz merak etmeyin. Tatmadığınız bir tecrübeye ve duyguya hazır hissedemezsiniz. Hatta birazdan kalp atışı duyacaksınız, hiçbirşey hissetmeyebilirsiniz sakın suçlu hissetmeyin, kucağınıza aldığınızda bile bişey olmayabilir. Bu hal bir alışma sürecidir. Emek verdikçe duygusu gelir. Size bunu söylüyorum çünkü benimde yolumda böyleydi. Eşim istediği için daha erteleyemedim, ama şimdi 2 çocuğum var. İkisini de çok seviyorum”
Tamam dedim, bu bebeğin dünyaya gelmesi gerekiyor. Bu bir seçim değil sadece bu aynı zamanda kadersel bir hal. Akışa bıraktım ve güzel bir hamilelik geçirdim ve sona geldim. Bundan sonraki süreçte ailemden eşimden çok destek beklediğimi belirttim. Ne kadar çok destek o kadar az depresyon diye düşünüyorum. Şimdi 2 kişilik hayatın 3’e evrilmesini izleyeceğim. Sadece demek istiyorum ki bu duygular aslında o kadar normal ki. Çocuğunuz olması şart değil, mutlak değil, keza olmaması da öyle. Yıllarca istemezsiniz ama birgün kendinizi içinde bulursunuz. Eşinizi çok seversiniz, o sizi serbest bıraksa bile onun için anne olursunuz. Veya birgün eşiniz “evet ya bende geçtim artık biz böyle iyiyiz” der, sizde bir kıpırdanma olur ve bu kez siz istersiniz. Herkes kendine özel bir tecrübe yaşıyor. Kendinizi zorlamayın, çok da kafa yormayın, daha evlenmemişsiniz zaten. Hayat zaten olması gerektiği gibi akıyor.

yaa

çok teşekkür ederim o değerli zamanınızdan ayırıp bu satırları yazdığınız için. tam olarak böyle bir yaşanmışlık örneği alabilir miyim diye açmıştım konuyu, kafam daha da berraklaşmış oldu. :) bebeğinizi sağlıkla kucağınıza almanızı ve sağlıklı bir süreç geçirmenizi diliyorum.

Oylesinwbirisii · 2 Mart 2024

Delirmekuzereyim .!.:
Vallahi hamileyim suan bes haftalik istenilende bir gebelik ti ama hamile kaldiktan sonra istediğim seyleri yapamam cocuktan sonra herseyde onu dusunucez kendimizden önce dusunmemiz gereken biri var diye cok fazla stres yapiyorum ama umarim dogduktan sonra bu dusunceler geçer çünkü kendimi kötü anneyim diye suçluyorum bazende aksama kadar bebegimle konuşup onu seviyorum karnimi okşuyorum benimde kafa karışık ama yapamayacağınizi düşünüyorsanız doğurmayın

doğuma 5 hafta kaldı bende ara sıra hala böyle düşünüyorum. Bence bu çocuk konusunda annelere çok fazla yükleniliyor, birden o sevgi yüklenmiyor yani. Tamam doğduğu zaman dünyadaki en sevdiğim şey o olacak adım gibi eminim. Ama yok yani eskisi gibi olmayacak hayat

xbsrax · 2 Mart 2024

Valla hamile kalmak için tedavi gören ben çocuğumu kucağıma aldıktan sonra hemen sahiplenemedim sanki benim değilmiş gibi. Şuan daha 2 aylık uykusuz kaldığım zamanlar da çok sinirleniyorum neden uyumuyorsun karnın tok altin temiz vs hatta bazı günler annemi çağırıyorum az ilgilensin de uyuyayım diye ve çağırdığım günlerde gönül rahatlığı ile uyuyorum hiç aklım kalmadan. Arkadaşım eşine bile teslim etse dinlenmek için uyuyamadığını aklının kaldığını söylüyor. Kendimi kötü anne gibi hissediyorum böyle olduğunda ama Şuan mesela uyuyor onu izliyorum nefes alıyor mu diye bakıyorum ve ya gün içinde bol bol sarılmak istiyorum bazı ağlamalarına bende ağlıyorum bazı ağlamalarına sinirleniyorum bence anne olmayı istemiş olmama rağmen anneliğin hakkını tam veremiyorum çocuk sahibi olmak için çaba gösteren ben bile ara da duygu değişimlerine giriyorsam bence siz bu topun altına girmemelisiniz evet çok güzel bir duygu evet evladım iyi ki var kılına zarar gelsin istemem ama bence bu böyle herkes böyle olacak diye bir şey yok çünkü bebek büyütmek sabır isteyen bir iş ve sizde bir de sevgisizlik eklenirse iyice tahammülsüzleşirsiniz kaldı kı bunu 2 aylk tecrübelerimden bildiriyorum birde her ayın her yaşın zorluğunun farklı olduğu gerçeği var

Bana Diyor Nau Nau · 2 Mart 2024

Kristialia .!.:
Ben kesinlikle bu hiç çocuk sevmem , tahammül etmem , sıkılırım kendi bebeğim oldu diğer çocuklarla kıyas bile yapılamazmış hala çocuk sevmiyorum sadece kendi bebeğimi seviyorum ağlaması bile batmıyor kendi kolum bacağım bir uzvummuş gibi geliyor mesela o bana.. o yüzden çocuk sevmiyorum çocuk yapmayayım kıstası bana doğru gelmiyor. El çocuğuyla bir olmuyor çünkü

Katılıyorum. Anaokulu öğretmeniyim ama çocuk sevmiyorum. Mesleğimde profesyonel yaklaşıyorum ama.
Hiç oyun oynama bsbek mıncırma güdülerim yoktu

Ama kendi oğlum doğdu. Bu bebekse diğerleri neydi dedim. O kadar sevimli, güzel mis kokuluydu ki. Aşkla bağlandım. Ayak kokusunu bile seviyorum 2.5 yaşında

İnsanın kendi çocuğu bambaşka

sivaz · 2 Mart 2024

Sizin düşünceleriniz gayet doğal ama sevgilinizin yaparsın, seversin anlayışı sakat. Yola çıkarken böyle bir konuda aynı düşünmek şart.

MorAnka · 2 Mart 2024

Kristialia .!.:
Ben kesinlikle bu hiç çocuk sevmem , tahammül etmem , sıkılırım kendi bebeğim oldu diğer çocuklarla kıyas bile yapılamazmış hala çocuk sevmiyorum sadece kendi bebeğimi seviyorum ağlaması bile batmıyor kendi kolum bacağım bir uzvummuş gibi geliyor mesela o bana.. o yüzden çocuk sevmiyorum çocuk yapmayayım kıstası bana doğru gelmiyor. El çocuğuyla bir olmuyor çünkü

Katılıyorum
Çocukları sevmiyorum
Ama kendi doğurduklarıma ve yeğenlerime bayılıyorum

onlar için yapamayacağım hiç birşey yok.
Ama okadarlık sevgim başka çocuk sevmem, seslerine tahammül edemem. Komşumun kızı, çok tatlı bıcır bıcır bir kız, beni görünce çok gelmek istiyor kucağıma onunla oynamamı istiyor ama en fazla 5 dk sürüyor çünkü yok yani içimden gelmiyor.
Annem eskiden öğretmen ol, ne güzel çok tatilin olur derdi ama asla istemedim çünkü ne çocuk severim ne gürültülerine katlanabilirim
Gerçi şimdi bakınca kendi çocuklarım için en iyi mesleğin öğretmen olamamın olduğunu düşünüyorum bazen, ama gayet ruhsuz çocuklarla bağ kurmayan, dersini anlatıp çıkan bir öğretmen olurdum sanırım

sbelalkan · 2 Mart 2024

Bende sizin gibiyim çocukları sevmem ve annelik duygusu bana çok uzak. Doğurunca seversin lafına da inanmayın. Eğer gerçekten çocukları sevmiyorsanız sevgilinizle ciddi ciddi konuşmanız gerekiyor. Sevgiliniz iki üç sene sonra çocuk istiyorum demeye devam ederse yolları ayırsınız.

Louder · 2 Mart 2024

civilenginar .!.:
bir daha eski hayatımın olmayacağı düşüncesi..

Şu çok doğru. Koyuyor da insana. Ama zor da olsa, daha da zor olacaksa bile yine de oğlumu isterdim.

Hatuni · 2 Mart 2024

civilenginar .!.:
yaa çok teşekkür ederim o değerli zamanınızdan ayırıp bu satırları yazdığınız için. tam olarak böyle bir yaşanmışlık örneği alabilir miyim diye açmıştım konuyu, kafam daha da berraklaşmış oldu. :) bebeğinizi sağlıkla kucağınıza almanızı ve sağlıklı bir süreç geçirmenizi diliyorum.

Biraz içini ferahlattıysam ne mutlu bana. Gebeliğin ilk günlerinde o korkularla bunun gibi hikayeler, yaşanmışlıklar bulmak için bu siteyi her gece talan ettim ben, seni en iyi anlayanlardan biriyim. Öyle çok hikaye okudum, dinledim ve şahit oldum ki, artık başıma gelecek herşeye hazır gibiyim. Ağlasam da ben bunun böyle olacağını biliyordum diyeceğim. Burası inan bana “yoksa ben çocuğumu sevmiyor muyum? O kadar isteyerek yaptım şimdi bu çocuğa alışamıyorum?” hikyeleri ile dolu. Yani çok istesen de nasıl bir sonuç çıkar belli değil. Hormon gibi faktörler de var. Lohusa depresyonu 3 sene süren var. Allah korusun ben en uç noktalardan bahsettim sana ama demem o ki hepsi var, hepsi hayata dair ve hepsi geçiyor. Ki anladığım sen sağlıklı, farkındalıklı bir bireysin. Neye karar verirsen ver bu sende psikolojik bir süreç yaratsa bile terapi gibi süreçlerle konuyu halledersin. Şöyle diyim kendi doktorum mükemmel bir prof ve erkek. Kendisinin 3 yaşında bir kızı var. Ve son kontrollerden birinde bizle konuştu ve dedi ki “bakın ilk ay zor geçecek. Hatta neden yaptık biz bunu ne gerek vardı diyeceksiniz. İnsanlar sütünüze sizden daha çok odaklanacak ve bir çok insan size batacak. Uyumak isteyeceksiniz. Şunu unutmayın sizden önemlisi yok. Yardım alın ve 3 - 4 saat uyuyun. Sütünüz yoksa bebeğniz mama yesin merak etmeyin siz mutsuz huysuz olursanız bu bebeğe daha çok zarar verir. İlk aydan sonra birde bebekten bakışlar, gülücükler almaya başlayınca yavaş yavaş konu güzelleşmeye başlayacak. Yalnız değilsiniz hepimiz yaşadık, herkes yaşıyor bu süreci” öyle iyi geldi ki bu konuşma. Bir erkeğin üstelik bunu anlatması..Yani demem o ki bu işte yıpranma, yorulma var mı var. Önce bunu kabul edersek biraz daha kolay gibi anlamak. Tekrar söylüyorum; yapılması şart değil, zorunda değil, yapılırsa sağlıklı bireylerin çocuklarını seveceğine eminim. Başka bir arkadaşım da “oğlum beni ipten aldı biliyor musun, ben anne olacak bir kadın değildim ama o bana melek olarak geldi.” Diye anlatmıştı. Yani hikaye çok. Bu yolda eminim seninde bir hikayen olacak. Neyi seçersen seç, sadece için rahat olsun. Hepsi hayata dair ve yalnız değilsin. Herkes aynı yollardan geçiyor. Sen bu anın, bu yaşının tadını çıkarmaya bak. An dediğin bir daha geri gelmiyor

güzel dileklerin için ben teşekkür ederim

çocuk sahibi olmak ya da olmamak..

Guru

ACTA EST FABULA

I don't need no much money...

Nirvana

Popüler Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Popüler Üye

08.04 🌏

Popüler Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Nirvana

Guru

Nirvana

Aktif Üye

Guru

Popüler Üye

Benzer Konular