Erkek kardeşimde dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu vardı. Mutlu mesut anaokuluna giden çocuğun içinden ilkokula başlayınca bir canavar çıktı. Annem sınıfın kapısında beklerse sınıfta oturuyor, yoksa asla sınıfta tutulamıyordu. Evimiz okula çok yakındı, gizlice kaçıp eve geliyordu. Öğretmen panikten deliriyordu tabi çocuğa bir şey mi oldu diye. Bi kere kantinden ayran almış açamamış annem açsın diye eve gelmişti
Okula gönderilmesin diye her şeyi yaptı. Ödevleri asla almadı, kalem kutusunu okulda bıraktı, önlüğünü, kitaplarını, okul çantası, ne varsa kaybetti. Annem aklını kaçıracaktı. Okulda da ders saatinde tenefüs, tenefüste ders yapmaya karar vermişti, dersler çok uzunmuş
Bağırıp çağırması yoktu, babam çok sertti çünkü, yemezdi
Bu krizler eşliğinde 4.sınıfa geldi ve babam bir gün dedi ki “tamam oğlum okula gitme seni okuldan alıyorum, madem okumuyorsun çalış paranı kazan, yarın sanayide bi ustayla konuşayım, arabaları da çok seviyorsun, tamirci ol” 2 gün de okula göndermediler.
Nedense birden bire kardeşime bir ilim irfan aşkı geldi
ertesi dönem teşekkür, sonraki dönem takdir aldı. Üniversitede okuduğu iki yıllık bölümü tek bir bütünlemeye kalmadan bitirdi. Ayda hala en az 3-4 tane de kitap okur.
Bence ters psikoloji kullanın, evdeki şartlar sana okula gidiyorsun diye sağlanıyordu, madem okula gitmiyorsun gir çalış deyin, hatta tanıdık bi esnaf varsa bi iki gün gitsin yanına azcık yorulsun, bundan sonra hayat böyle deyin. Tv, tablet, internet iptal olsun.
Biyolojik bir sebep yok, inadından gitmiyor belli, rezillik çıkararak sizi bezdirmeye alışmış, hayatın gerçeklerini ucundan görürse hizaya girer bence.
