Herkes hikayesini anlatmış ben de anlatayım madem.
Ben küçükken (henüz 2.sınıf falandım), bizim binanın önünde bir park vardı, arkadaşlarımla ve bazen de tek orada oynardım. Birkaç sokak ötede oturan bir çocuk da buraya gelir oynardı. Benden küçüktü ama çok yaramazdı gerçekten. Çocuklara falan sataşırdı, rahat bırakmazdı; bir gün ben de o çocuklardan biri oldum.
Bu çocuk sallanıyordu, ben ise kayıyordum. Ben birkaç kez daha kaydıktan sonra yanıma gelip beni yere itti. Avucum yara olmuştu, dizim acıyordu, bu velet ise gülüyordu. Aldım yerden bir avuç kumu o an sinirle, tam gözlerine fırlattım ağlaya ağlaya gitti. Lslzlslxd
Ben de kendi evimin önüne gittim üstümü temizledikten sonra. Bir 10 dk sonra annesini de alıp geldi. Oğlu çocuk ama ben de çocuğum henüz, kadın nasıl bağırıyor bana car car. Geri kalmadım. Normalde kibar bir çocuktum büyüklere karşı ama orada susmadım, annesine de kafa tuttum. O bağırıyor, ben bağırıyorum.
Annem sesimi duyup pencereye çıktı, tam da kadın bana elini kaldırdığı anda. Annem, " O el kızıma inerse, seni mahvederim" deyince çok şey yapmadı.
Çocuklarınızı sınırlarını bilecek şekilde yetiştirin.
+O zamandan beri yaramaz çocuklara ayrı bir tilt oluyorum ne yalan diyeyim.
