Biliyorum bu tarz konular çok açıldı. Sikildiniz , o yüzden sadece beni anlamak isteyenler ve durumu yasayanlar okusun. Çünkü çok iç bunaltıcı bir konu.
Kendimi bildim bileli cirkindim ben. Evet. Aynaya baktığım bir an bile kendimi güzel görmedim.çok denedim kendime guvenmeyi, diğer kızlar gibi şıkır şıkır olup özgüven duygusunu tadabilmeyi. Evet özgüven sadece güzellikle olan bir şey değil. Ancak öyle bir dunyadayiz ki bir şeyler biliyosan konuşmak bi konuda fikir beyan etmek istiyosan hele ki biriyle fikren ters dustuysen hemen gelir "ya bu cirkinler de zeki görünmeye calisiyo, cirkinliklerini boyle mi kapatmaya çalışıyorlar ne" yaftaları. Kusura bakmayın olmuyor iste. Bir ortamda güzel arkadaşınıza deli gibi iltifatlar edilip siz sanki hic yokmussunuz gibi davranildiginda orda sorgulamaya başlıyorsunuz iste gerçek güzellik acaba gerçekten de içimizde mi diye?
Çocukluktan bu yana dislandim ben, kendi kardeşim bile en ufak bir tartışmada alakasız yerde yuzumdeki kusurlardan bahsedip susturdu. Hele lise yılları, allahım... Suratima bakıp bakıp gulmeler, bence sınıfın en çirkin kızı sensin diyen öküz arkadaşlarım. Bunların çoğu da hoslandigim kişinin yaninda oldu . tabi hoşlanmaya da ne hakkım varsa dimi?
Cidden çok ezildim ben. Dalga gecmelerin hakaretlerin haddi hesabi yoktu. Ve emin olun her gün insanlara bir sans vererek uyaniyordum ne kadar iyi olsam da bi şekilde dünyanın dışında birakildim. Görmezden gelindim. Sevgilimse hic olmadı. Nasıl olsun.
Mesela güzel bir arkadaşım var diyelim iyi anlasiyoruz. Ona yanaşmaya çalışanlar için hep güzel kizin yanindaki çirkin kız oldum. Yüzüme karşı sen arkadaşını kiskaniyosun dediler. Üstelik arkadaşımı sevmeme rağmen, sadece aldatildigi dayak yedigi için ona sevgilisinden ayrılmasını söyledim diye.
Üniversite de bitti. Hic güzel kizin yaşadığı ayrıcalıkları yasayamadim. Hata yapma luksum sıfıra yakındı. Nasıl psikolojim bozulduysa sokakta biri dikkatli baksa sinirden deli oluyorum acaba çok mi mu çirkin buldu diye.
Evet sevgili mevzuuna gelelim birkaç çıkma teklifi aldım. Birinden hoslandim bile. Ama ozguvensizligim öyle tavanda idi ki nasılsa beni bırakır, ya da başka amaçla çıkmak istiyordur, o çocuk bana mi kaldı kafasını yaşadım. Sonuc yıllardır yalnızım.
Sanki yok gibiyim. Gerçekten. Var oldugumu sadece aci çekerken hissediyorum. Ne ailemi seviyorum ne başka birini. Kimseye karşı zerre güven ve sevgim yok. Çünkü ailem de dahil olmak üzere çevremin yuzde doksanı her durumda beni yerin dibine sokmak için ellerinden geleni yaptılar. Ben ne yapayım simdi bu dağılmış psikolojiyi.
Bana ozguvenli ol demeyin,nasıl olayım?
Kendini geliştir de demeyin. Çünkü bütün gün odamda kitap okuyup bir şeyler ogrenmekten başka yaptığım şey yok.
Beni şu an sadece birazcık güzel olmak kurtarır. Fizigim iyi. Boyum kilim ideal. Yüzüm çok çirkin. İnanır misiniz yıllardır ne face ne instagram açtım. Fotoğraf koymam gerekiyor çünkü.
Yakında maaşı iyi olan bir işe başlıyorum. E o kadar ineklemenin nimetlerinden faydalanmamak olmaz dimi. Hayatımın bundan sonrasını bu şekilde geçirmek istemiyorum. İnsanlar en ufak bir tartışmada bana sen sus çirkin desinler istemiyorum. Beğendiğim bir erkek oldugunda aman nasılsa bana bakmaz diye bastan vazgeçmek isteniyorjm. Sizce estetik olmak iyi bir çözüm mü? Yoksa o da mi faydasız olur.
Dipnot: bana saç makyaj önerisi vermeyin çünkü yüz çirkin olunca bunları yapmanın hicbir faydası olmuyor, ki çok da denedim zaten.
Değerli fikirlerinizi bekliyorum.
