yazdıklarınızı okuyunca kendimi buldum.birçok şeyi anlattıgınz gibi bende yaşadım eşim benden 13yaş büyük onunla severek evlendim gözüm resmen kör olmuştu kimseyi dinlememiştim biraz kaçarak evlılık gibi oldu bizimkisi.3 yıllık evlıyız.evliliğimizin ilk 3ayından sonra sorunlarımız başladı eleştirilieri hakaretleri ve bırde aldatılma olayları olunca çok çaresiz kaldım ama onu herşeye ragmen hep seviyordum ağlıyordum sessizce benı kırıp ağlattıgı gecelerde sesimi duyardı kalkıp teselli bile etmezdi beni.çocuk istiyordu bende belkı bir bebeğimiz olursa düzelir demiştim.hamile kaldım aldatılmalar hor görülmeler sürekli eleştiriler devam etti .öğrendik ki ikiz gebeyim biri kız diğeri erkek başta cok sevındı ama ınsan ıstıyor kı el üstünde tutulmak ama o aksıne davranmaya devam etti.şimdi çocuklarım 14aylık.birde çalışmıyor gamsızın tek.alkol esrar her türlü işler dönüyo.dayanamadım ailem nekadar karşı çıkmış olsada evliliğime ben yinede anlattım ailem arkamda yanı suan desem kı ayrılıcam yanımdalar.ama ayrılda diyip kafamı karıstırmak ıstemıyorlar sonucta ıkı tane cocuk var ortada.eşime karşı sevgimde bitti desem yeri.aramızda saygı sevgi bitmiş durumda ikiçocuk ıcın bıraradayız oda bunun farkında.bence sen önce düşün eşine karşı sevgin devam ediyormu.eksileriyle artılarıyla tart ve düşün hangi taraf ağır basıyor.ailene anlatmama konusunda benım fıkrım anlat herneolursa olsun onlar ailen hatada yapsan gözgöregöre evladının mutsuzluguna göz yummazlar yada enazından mutsuz oldugunu bılırler bosanıcam falan deme.araya belki ailenden biri girer konuşur eşinle düzelir belki.bende şuan çıkmazdayım daha 3senelık evlıyız ve herseybıtmıs ömür böyle nasıl geçicek bilmiyorum tek düşündüğümüz çocuklarımız değilmi herşey onlar için.ama mutsuz bir aile içinde yetişmelerimi iyidir yoksa anne baba ayrı olarak yetişmlerimi tartışılır Allah yardımcın olsun inş.canım