Dört yıllık evliyim. Ailemin hiç istememesine rağmen severek evlendik. Eşime aşık ve hayrandım. Aramızda on üç yaş var ve ben onun ikinci eşiyim. Evlendiğimiz günden itibaren sanki hayran olduğum adam gitti. Sürekli bağırıp çağırıyor, herşeye kızıp eleştiriyor. Konuşmaları sürekli tartışma havasında. Her tartışmayı mahalle dinliyor, komşular duymasın umrunda değil, karşı şekilde kendisine bağırmıyorum. Kendi kendine hiddetlenip kendi kendini coşturuyor. Halbuki ben tam tersi duygusal ve alıngan bi insanım, sakince konuşup birbirimizi anlama taraftarıyım. Bu yüzden ona karşı kalbim kırılıyor ve devamlı ağlıyorum. Beni çoğu zaman tersliyor ve önyargıyla yaklaşıyor ve hakaretler ediyor. İyi niyetli yaklaşımlarıma kötü niyet biçiyor. Davranışlarına alınıp üzüldüğüm zaman daha çok üzerime gelip daha çok üzüyor niye alınıyorsun diyerek. Üstelik evlilikle imtihanım yalnız kendisiyle değil, annesiyle kızkardeşiyle beraber oturuyoruz, mecbur bıraktı. Gerçi kızkardeşi evlenip gitti ama psikolojimi etkilemeye devam ediyor az da olsa. Annesi de takıntılı, muhabbet etmeyen etmesini de bilmeyen, kendini öven emirvari konuşmalar yapan , çok akıl veren, herşeye ama herşeye karışan anneannem yaşlarında eski kafalı bi insan. Görümcelerimin de kv den farkları yok. evimize gelince kafalarına göre takılmalar emirvari konuşmalar, akıl vermeler...Allah onları insanlara akıl versin diye yaratmış sanki... Tamamen zıt görüşlüyüz ve hepsinden yaşça da küçüğüm ben. Sesim de hiç bi zaman yükselmesi bi yana çıkmadı bile yanlarında. Kendi isteğimin olmaması pahasına üzülmesinler istedim. Onların konuşmalarını ben onlara yapsam üzülürlerdi hep empati yaparak davranmaya çalıştım. Ama eşim tarafından suçlanan sorunların odağı gösterilen hep ben oldum. Öyle abartıyordu ki bazen ayağı takılıp düşse benden biliyordu. Ailemden uzakta onların içinde yaşıyorum . Bazen akrabalarının içinde beni rencide ediyor azarlıyor. Annesinin kardeşinin yanında zaten bu davranışı eksik etmiyordu, hırpaladığı da olmadı değil. Hani öyle cahil bi insan da değil ki okumuş görmüş geçirmiş gayet de akıllı birisi ama bana kaba davranıyor. Hamileliğimde dahi çok bağırıp kızıyordu çok ağlattı beni.Ona göre bu davranışlar sorun edilecek şeyler değil bişey olmaz (!). İlk zamanlar kendisine bi doktor yardımı almayı tavsiye etmiştim ona da hiddetlendi tabi. Sonrasında benim doktorluk bi durumum yok gitsem bana şöyle şöyle diyecek diyerek anlattı şaştım kaldım kendisini de gayet iyi biliyor ama neden böyle davranıyor anlayamıyorum. Konuşmaya çalışıyorum bak benim böyle böyle sorunlarım var şu davranışın beni üzdü diyorum konuşmamın başında daha sorun çıkarıyorsun dert arıyorsun diye tepki veriyor. Bazen de dinliyor gerçekten kendini de anlatıyor anlaşıyoruz,bir iki gün fazla iyi oluyor ondan sonra hop başa dönüyoruz tekrar...Daha bu sabah yine beni ağlattı gitti. Hani bi dese bi gün seni üzdüm ağlattım özür dilerim. Asla demediği gibi üzüntümü görmüyor bile... Çok defa boşanmanın eşiğinden döndük, adliyenin kapısından çekti götürdü beni ama değişen bişey olmadı. Hayallerim ideallerim vardı evliliğe dair, yaşama dair,oysa şu an kalbim çok kırık. Benim için boşanma gerekçeleri oluştu bile. Hakaretleri aşağılamaları bu davranışları kabullenemiyorum burda anlatmadığım çoğu şeyi unutamıyorum. Düzeltmek için çaba göstermiyor. Sanki o çok severek evlenen biz değildik. Aileme de diyemiyorum çünkü zamanında onları çok üzdüm bu yüzden karşı çıktım, yüzüm yok. Şimdi ayrılsam yine üzülecekler, çocuğum da oldu. Mesleğim var ama atanmadım evdeyim.Kendimi zavallı ve yalnız hissediyorum. Sayelerinde onlar gibi olmamak için susa susa içine kapanık biri oldum çıktım. Kimseye anlatamıyorum ağlama krizlerim tutuyor. Ayrıca hayat arkadaşı olmamıza rağmen kendinden soğutup beni anlamaktan çok uzak olup hiç tanımadığım insanlara bunları anlatıp rahatlamaya çalışmaya mecbur bıraktığı için hakkımı helal etmek istemiyorum...
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
çıkmazdayım...
- Konu Sahibi peymmar
- Başlangıç Tarihi
o kadar benzer durumdayız ki Allah yardımcımız olsun.. Her genç kız evlenirken mutlu olmayı amaçlar, hayal eder ama dengesizin biri gelir ve bütün dengeleri bozar üstelik severek evlendiğimiz adamdır bu.. 
ne acı.. bu yaşadıklarını aynen bende yaşadım, çok boşanmak istedim ve hala da istiyorum. hamileliğim onun yüzünden çok kötü geçti.. dediğin gibi bazen bizde düzgünce konuşuyor, anlaşıyoruz ama sonra herşey başa dönüyor... işte bu sorunlu evliliklerin bir sonu var mutlaka.. bakalım ne olacak
ne acı.. bu yaşadıklarını aynen bende yaşadım, çok boşanmak istedim ve hala da istiyorum. hamileliğim onun yüzünden çok kötü geçti.. dediğin gibi bazen bizde düzgünce konuşuyor, anlaşıyoruz ama sonra herşey başa dönüyor... işte bu sorunlu evliliklerin bir sonu var mutlaka.. bakalım ne olacak Ne yap et mesleğine gir. Çocuğun da olsa bunu yap. Hayatta mutluluk denen şey insanın içinde.. Mesleğine sahip olmayı başarabilirsen ileride bir çıkış yolu arayacaksın zaten.. Ayrıca buralara hepimiz derdimizi döktük. Çaresizlik nedir iyi biliriz. dert etme hepsi geçecek.
Canım lisans eğitimi almışsın zaten. Boşan ve ayaklarının üstünde durmayı öğren. Çocuğuna da yaşatma bu acıları, mecbur değilsin. Daha ne adamlar çıkacak karşına. Gençsin.
canım böyle durumlarda akıl veren çok olur hepimiz kıyısından köşesinden geçtik bu durumların ben de senin gibi eşimin ikinci eşiyim senin yaşadıklarını birebir yaşadığım durumlar oldu bazen bu bunalmışlık aylarca sürdü. benim de eşimin çocukları yanımda. Boşanmak en son düşüneceğin şey olsun daha çok gençsin inan herşeyin üstesinden gelebilecek gücün var kendini sakın küçümseme. eminim eşinle evlenebilmek için uğraştığın süreçte ne kadar güçlü olduğunu görmüş/göstermişsindir. Sen yine aynı sensin sakın pes edip gitmeyi seçme. Herkes istisnasız herkes en az senin kadar sıkıntılar çekmiş/çekiyor. Benim sana kesin tavsiyem kendine bol bol vakit ayır ben evlendiğim günden bu yana ilk kez aylardır kafam rahat yaşıyorum. ne mi yaptım eşimi kendim için sevdim. herşeyi kendim için yaptım. Çünkü bütün sevdiklerim ben olduğum için kıymetli ben yoksam onları çok sevmenin fedakarlık yapmanın hiç bi anlamı yok
canım istersen bana özel mesaj gönderebilirsin ben sürekli giremiyorum nete ama dertleşebiliriz inan ben zor günlerimde benimle aynı şeyleri yaşayıp feraha çıkmış bana boşanmaktan başka da tavsiyelerde bulunabilecek biriyle konuşmayı öyle çok isterdim ki. Hiç çekinme kendini nasıl daha iyi hissedeceksen öyle davran.
çalışmaktan başka bi seçeneği düşünemiyorum bile zaten. Ayakların üzerinde duramadıkça hep mağdursun. Kocanın evinde de anne evinde de :-( Cahillik etmeseydim çok başka olabilirdi her şey... üniversiteye devam ederken evlendim derslerim yoğun gidiyordu evdeki sorunlar da aynı yoğunluktaydı :-( sabaha kadar ağlardım gözlerimin altları şişerdi soranlara hastayım derdim. Bölümü bitirebildiğime şaşıyorum...
Son düzenleme:
o kadar benzer durumdayız ki Allah yardımcımız olsun.. Her genç kız evlenirken mutlu olmayı amaçlar, hayal eder ama dengesizin biri gelir ve bütün dengeleri bozar üstelik severek evlendiğimiz adamdır bu..
boşanmayı çok defa düşündüm zaten dile de getirdim ama adım atması için yeterli olmadı. Boşanmak istemiyor huylarından da vazgeçmek istemiyor yalnız beni yıpratıyor.eşimi değil ailemi düşünüyorum. evlenirken üzdüm bir daha üzmek istemiyorum. Bir defa eve dönmüşlüğüm var. terk ettiğimi anladığı halde aramadı bile. devreye abim girdi konuşmuşlar ben ona gerekeni söyledim sen bi dön ben gerekeni yapıcam sonra dedi iki gün sonra tıpış tıpış dönmek zorunda kaldım. Ailem çok üzülüyordu( bi de evin en küçüğüyüm ), okulum devam ediyordu ailem okulumdan uzaktı kalacak yerim yoktu. ablam vardı aslında ama orda kalırsan olay çıkarırım demişti, çıkarırdı da. eve gelir gelmez daha kapıda bana ettiği laf ben getirmedim sen döndün ona göre dedi. İşte gücün olmayınca böyle lafları çok duyarsın :-(
Son düzenleme:
ben de özel mesaj gönderemiyorum yeni fark ettim. sakıncası yoksa buradan da yazabilirsin. Ben sadece boşanmanın en son düşünülecek şey olduğu taraftarıyım. Hayata nasıl bakarsan öyle göreceğine inanıyorum. Çünkü ben şikayet ettiğim her durumun oluşmasında kendimin de biraz payı olduğunu çoook sonraları fark ettim. şimdi de bir zamanlar şikayet ettiğim herşey devam ediyor ama inan onlar hiç de üzülecek üzerinde durulacak şeyler değilmiş.
Sen nereden giriyorsun nete, sen bilgisayardayken kayınvaliden nerede oluyor canım
Beni o kadar bunalttı ve üzerime geliyor ki anlatamam. kafamın içindeki kendisine zararı olmayan düşüncelerimden bile tartışma çıkarabiliyor. Kendisi gibi düşünmememi sorun yapıyor. okuduğum kitabı izlediğim tv programlarını bile eleştiriyor yargılıyor.Kendi tercihleri örnek alınacak şeyler benimkiler yanlışmış ! Sırf izliyorum diye tvden o kanalı silmişti. Kendi halime bırakmıyor beni işte onu anlatmaya çalışıyorum. bu kadar abartmasa hiç değilse bana saygısı olsa aşk olmasa da saygı bana yeter öyle geçinip gideriz dicem ama nasıl düşüneceğimi ne hissedeceğime bile müdahale edip sorun çıkarıyor. bir de bunları ardı ardına yapınca çıldırmamak mümkün olmuyor :-(
Evde devamlı internetimiz var telefondan da giriyorum bazen. kv yerinde durmadığı için kendine bir iş buluyor yanıma gelmiyor fazla.
canım biliyorum bu sıkıntılar birikip birikip patlıyor ve biranda bitmiyor. Ben bir ara 6 ay boyunca sadece ömrümü doldurmak için yaşadım abartısız hiçbirşeyden zevk almıyordum. Benim de eşimin çocukları yanımızda sonradan geldiler ve ben onları acayip şekilde dert ettim. onlar yokken de seninkiler gibi sıkıntılarımız vardı. Ama ben şunlarla mutlu oldum sana da söyleyeyim belki işine yarar:
bu evliliğin başında eşimde ben de inanılmaz çaba gösterdik birbirmiz için herşeye katlandık. (ama bu konuda bile kavga ettiğimiz oldu ben eşimin bunların hepsini gösteriş için tuttuğunu koparmak için yaptığını düşündüm ama asla öyle değildi. Çünkü çok bunaldığım zaman bende diğer insanların yüzüne gülüp ona patlıyordum)
Kavga ettiğimizde birbirimizden nefret etmiyoruz çok dikkat et küs olduğun zamanlarda bile onu görünce heyecanlandığını, telefona o mu diye koştuğunu yanına gelmesini beklediğini göreceksin. Bunların hepsi onu sevdiğini gösterir. Ve aşk benim için herşeye değer.
tartışma anlarında kendime olan saygımı kaybetmek ona tıpkı onun gibi karşılık vermek onu çıldırtıyormuş ve sadece bu sebeple bile hiç yapmayacağı kadar ileriye gidiyormuş. Tecrübeyle sabittir ben kendime olan saygımı kaybetmedikçe ve tartışmalara sadece çözüm odaklı baktıkça eşim bambaşka bir adam oldu.
ben sevgi sözcüklerinin, sarılmanın, el ele gezmenin sevgi olduğunu düşünüyorum eşimse zor günlerinde ona destek olmamın ve ona karşı hoşgörülü olmamın sevgi olduğunu düşünüyor. Yani ikimizin sevgi dili aynı değil. Güzel muhabbet anlarımızda kendisine bu farkımızı dile getirdim onu anladığımı ve onun dilinden konuşacağımı kendisinin de benim dilimle konuşmasını istediğimi söyledim. İlk başlarda hemen değişmedi ama her defasında ben hoşgörüyle yaklaşıp bekledim şu anda tam olarak düzelmiş değil ama çoook çok değişiklik olduğunu söyleyebilirim
son ve en önemli nokta YILGINLIĞI BIRAKTIM hayatı yaşamayı çok seviyorum bu hayatta en çok kendimi seviyorum ve kendime özen gösteriyorum. Bakımlı, neşeli biri olmaya çalışıyorum robot değilim kızgın mutsuz anlarım da oluyor ama genel itibariyle eşimin bana annesi ile ilgili bile dertleşebileceği bende huzur bulabileceği biri olmayı başardım. Nasıl oldu bilmiyorum ama eşimi eskisinden de çok seviyorum ama ondan eskisi gibi bana müptela olmasını beklemiyorum. MEsela tv izlemesi eskiden beni çok rahatsız ederdi. Bütün gün yoksun eve gelip tv izliyorsun ben neciyim burada diye düşünür kendi kendime kırılırdım. Şimdi birlikte yiyip içebileceğimiz birşeyler hazırlıyorum bende oturup tv izliyorum hiç konuşmasak da inan birlikte bu şekilde de vakit geçirmekten çok keyif alıyorum.
Tekrar tekrar söylüyorum bazı şeyler olursa mutlu olacağım diye kafanı şartlandırma sürekli de mutlu olmak zorunda değilsin gerekirse oturup sahip olduğun güzellikleri eşinin hala hayran olduğun taraflarını bir kağıda yaz ve şunu hiç unutma herkesin ama herkesin en azseninki kadar derdi var...
biraz uzun oldu ama inşallah faydası olur. Senin yerine kendimi görüyorum ve şu anda asla o zor sandığım günlerde eşimi bırakıp gitmiş olmayı istemezdim. Zoru başardığım için kendime olan güvenim bir kat daha arttı.
bu evliliğin başında eşimde ben de inanılmaz çaba gösterdik birbirmiz için herşeye katlandık. (ama bu konuda bile kavga ettiğimiz oldu ben eşimin bunların hepsini gösteriş için tuttuğunu koparmak için yaptığını düşündüm ama asla öyle değildi. Çünkü çok bunaldığım zaman bende diğer insanların yüzüne gülüp ona patlıyordum)
Kavga ettiğimizde birbirimizden nefret etmiyoruz çok dikkat et küs olduğun zamanlarda bile onu görünce heyecanlandığını, telefona o mu diye koştuğunu yanına gelmesini beklediğini göreceksin. Bunların hepsi onu sevdiğini gösterir. Ve aşk benim için herşeye değer.
tartışma anlarında kendime olan saygımı kaybetmek ona tıpkı onun gibi karşılık vermek onu çıldırtıyormuş ve sadece bu sebeple bile hiç yapmayacağı kadar ileriye gidiyormuş. Tecrübeyle sabittir ben kendime olan saygımı kaybetmedikçe ve tartışmalara sadece çözüm odaklı baktıkça eşim bambaşka bir adam oldu.
ben sevgi sözcüklerinin, sarılmanın, el ele gezmenin sevgi olduğunu düşünüyorum eşimse zor günlerinde ona destek olmamın ve ona karşı hoşgörülü olmamın sevgi olduğunu düşünüyor. Yani ikimizin sevgi dili aynı değil. Güzel muhabbet anlarımızda kendisine bu farkımızı dile getirdim onu anladığımı ve onun dilinden konuşacağımı kendisinin de benim dilimle konuşmasını istediğimi söyledim. İlk başlarda hemen değişmedi ama her defasında ben hoşgörüyle yaklaşıp bekledim şu anda tam olarak düzelmiş değil ama çoook çok değişiklik olduğunu söyleyebilirim
son ve en önemli nokta YILGINLIĞI BIRAKTIM hayatı yaşamayı çok seviyorum bu hayatta en çok kendimi seviyorum ve kendime özen gösteriyorum. Bakımlı, neşeli biri olmaya çalışıyorum robot değilim kızgın mutsuz anlarım da oluyor ama genel itibariyle eşimin bana annesi ile ilgili bile dertleşebileceği bende huzur bulabileceği biri olmayı başardım. Nasıl oldu bilmiyorum ama eşimi eskisinden de çok seviyorum ama ondan eskisi gibi bana müptela olmasını beklemiyorum. MEsela tv izlemesi eskiden beni çok rahatsız ederdi. Bütün gün yoksun eve gelip tv izliyorsun ben neciyim burada diye düşünür kendi kendime kırılırdım. Şimdi birlikte yiyip içebileceğimiz birşeyler hazırlıyorum bende oturup tv izliyorum hiç konuşmasak da inan birlikte bu şekilde de vakit geçirmekten çok keyif alıyorum.
Tekrar tekrar söylüyorum bazı şeyler olursa mutlu olacağım diye kafanı şartlandırma sürekli de mutlu olmak zorunda değilsin gerekirse oturup sahip olduğun güzellikleri eşinin hala hayran olduğun taraflarını bir kağıda yaz ve şunu hiç unutma herkesin ama herkesin en azseninki kadar derdi var...
biraz uzun oldu ama inşallah faydası olur. Senin yerine kendimi görüyorum ve şu anda asla o zor sandığım günlerde eşimi bırakıp gitmiş olmayı istemezdim. Zoru başardığım için kendime olan güvenim bir kat daha arttı.
Ne guzel yazmissin duygulandım gerçekten. Haklisin aslinda bunlari yapabilmek icin toparlanabilmek şöyle sağlam bir sinire sahip olmak hicbisey beklememek gerek ama ışte onu yapamıyorum çok dagilmis hissediyorum kendimi. Mecbur degildim evlenmeye arkadaşlarım iş guc sahibi oldular benim de ideallerim vardı.vazgeçmiş değilim ama karamsarlastim.bunları yasamisken beklentiye giriyor insan ister istemez.
Aslında biliyorum çoğu kadının yaşadıklarının yaninda benimkisi dert bile degil. Mesela senin durumun da zormus eşinin çocukları yanında galiba , birden fazla. Kafaya takılıyor böyle şeyler anliyorum. Sende cocuk bende kayinvalide.çocuk yine sevilir laftan anlar ama kayinvalide...dert bir degilki....
Aslında biliyorum çoğu kadının yaşadıklarının yaninda benimkisi dert bile degil. Mesela senin durumun da zormus eşinin çocukları yanında galiba , birden fazla. Kafaya takılıyor böyle şeyler anliyorum. Sende cocuk bende kayinvalide.çocuk yine sevilir laftan anlar ama kayinvalide...dert bir degilki....
dert edecek olan kayınvalideyi de dert eder çocuğu da; önemli olan birlikte yaşamayı başarabilmek.birde yersiz iyimserlik yapmak istemem ama evlendikten sonra eşin seni okuttuysa inan bu da çok büyük birşey birçok insan eğitim hayatını yarıda bırakmak zorunda kalıyor eşinin sahte vaadleri yüzünden. Ben de evlendikten sonra eğitimime devam ettim eşim tam destek verdi şimdi kpss sınavlarına hazırlanıyorum ara sıra muzırlık yapıyor ama bir şekilde onu yumuşatıyorum. Çalışmanı istemiyorum ama hakkına girmek istemem onca yıl emek vermişsin diyor.
İdeallerim vardı diyorsun çalışmak mı, eğitimini yükseltmek mi veya?
o konuda hakkını yiyemem eşimin okuttu evet maddi anlamda elinden geleni yaptı,üniversite mezunu eğitimli bir eş istiyormuş ama çalışmayan ! eğitimli ev kadını ! evlenmeden sadece bu konuda annem ve ben şart koşabilmiştik çalışmam için fazla bişey diyemiyor çünkü sözü var yine de istemiyor ama ısrarcı değil. Ben de kpss ye hazırlanıyorum bu arada. eğitimimi yükseltmek vardı niyetimde ama öğrenciliğe devam etmek istemedim önce atanıp daha sonra yüksek lisans yapmak istiyorum ne kadar ileriye götürebilirsem. Geçen sene kpss den yeterli puan alamayınca yüksek lisansa da başvurmadım hamilelik girdi araya bir senedir tam bebeğimle uğraşıyorum. İşte evde durdukça da sorunlarım arttı.Bu hale getirdi. Hak veriyorum sana da ama gerçekten eş çocuk kayınvalide kolay değil yani böyle geçinebilmek bi de benimkiler gibi başka bir kültüre aitse.. Söyleyip söyleyip moral bozmuş gibi olmayayım da aynı mahalle içinde oturmaya bile tahammül edemeyenler varken sorunsuz geçinebilmek çok çok zor.
Sanki seninle aynı hayatı yaşıyoruz bizim de kültür farkımız var, ikimizin arasında problem olacak kadar değil ama ne yalan söyleyeyim ben de kaynanamlarla aynı mahallede bile oturmak istemezdim. ama çocuklarla da aynı mahallede bile oturmak istemezdim aynı evde oturuyorum. Canım sana söylemek istediğim hayatında herşey güzel olmayabilir ama mutlaka güzel olan birşeyler vardır onlara odaklanmaya çalış diyorum.
birde internete rahat girebiliyorsun sanırım; yaşam koçlarının kişisel internet siteleri var okumayı seviyorsan onlara bir göz at derim benim çoook çok işime yaramıştı. burada isim vermek ne kadar doğru olur bilmiyorum ama benim takip ettiğim Mert Çuhadaroğlu. Gerçekten yazılarını çok beğeniyorum sosyal paylaşım sitelerinden de takip edebilirsin orada da sayfası var.
Sen hayattan umudunu kesmişmisin bilmiyorum ama ben bu halleri atlattığım için sanki sen de artık atlatacakmışsın gibi geliyor. Kesinlikle derdini küçümsemiyorum eminim çok sıkıntı çekiyorsundur. Ama artık hayat dolu biri olmak istediğine de eminim üstelik birde küçük bebeğin varmış. Sana sunduğum çözüm yolları beni sonuca ulaştıranlar. Tekrar söylüyorum sen istemedikçe ve mutlu olacağına inanmadıkça mutlu olamazsın benim söylediğim sadece benim hayatımda geçerli olanlar. Allah yardımcın olsun canım
teşekkür ederim önerilerin için. Bilemiyorum artık evlilikte mutlu olmak bana çook uzak geliyor, herşey çok değişti ve inanılmaz yıprattı. Görmezden gelebileceğim şeyler değil bunlar. psikolojik şiddet tehdit hakaret...kim kabul edebilir bunları. Kabul edenin kendisine saygısı kalır mı. Ne için yaşıyoruz yani ne için evleniyoruz .kaç tane Kişisel gelişim kitapları evlilik kitapları devirdim ama hayat öyle değildi ben yapamadım yani. Şu an hiç bir söz bana iyi gelmiyor...
aslında psikolog araştırıyorum birebir konuşmak istiyorum bunları tabi psikoloğa gidicem desem herkese duyurur güzel bir kavga da eder. onu nasıl hallederim bilemiyorum yalan söylemek de istemiyorum.
tüketti beni yaa :-(
yazdıklarınızı okuyunca kendimi buldum.birçok şeyi anlattıgınz gibi bende yaşadım eşim benden 13yaş büyük onunla severek evlendim gözüm resmen kör olmuştu kimseyi dinlememiştim biraz kaçarak evlılık gibi oldu bizimkisi.3 yıllık evlıyız.evliliğimizin ilk 3ayından sonra sorunlarımız başladı eleştirilieri hakaretleri ve bırde aldatılma olayları olunca çok çaresiz kaldım ama onu herşeye ragmen hep seviyordum ağlıyordum sessizce benı kırıp ağlattıgı gecelerde sesimi duyardı kalkıp teselli bile etmezdi beni.çocuk istiyordu bende belkı bir bebeğimiz olursa düzelir demiştim.hamile kaldım aldatılmalar hor görülmeler sürekli eleştiriler devam etti .öğrendik ki ikiz gebeyim biri kız diğeri erkek başta cok sevındı ama ınsan ıstıyor kı el üstünde tutulmak ama o aksıne davranmaya devam etti.şimdi çocuklarım 14aylık.birde çalışmıyor gamsızın tek.alkol esrar her türlü işler dönüyo.dayanamadım ailem nekadar karşı çıkmış olsada evliliğime ben yinede anlattım ailem arkamda yanı suan desem kı ayrılıcam yanımdalar.ama ayrılda diyip kafamı karıstırmak ıstemıyorlar sonucta ıkı tane cocuk var ortada.eşime karşı sevgimde bitti desem yeri.aramızda saygı sevgi bitmiş durumda ikiçocuk ıcın bıraradayız oda bunun farkında.bence sen önce düşün eşine karşı sevgin devam ediyormu.eksileriyle artılarıyla tart ve düşün hangi taraf ağır basıyor.ailene anlatmama konusunda benım fıkrım anlat herneolursa olsun onlar ailen hatada yapsan gözgöregöre evladının mutsuzluguna göz yummazlar yada enazından mutsuz oldugunu bılırler bosanıcam falan deme.araya belki ailenden biri girer konuşur eşinle düzelir belki.bende şuan çıkmazdayım daha 3senelık evlıyız ve herseybıtmıs ömür böyle nasıl geçicek bilmiyorum tek düşündüğümüz çocuklarımız değilmi herşey onlar için.ama mutsuz bir aile içinde yetişmelerimi iyidir yoksa anne baba ayrı olarak yetişmlerimi tartışılır Allah yardımcın olsun inş.canım
