Hanımlar merhaba, annemin kanser olduğunu öğrendim 2 gün önce görmüş olanlar bilir. Daha önce konu annem diye de bir konum vardı eşime surat yapmadığı halde yaptı diye tavırlanmıştı falan demiştim. Konu özü eşimin annemin kanser olduğunu bilmesi ve bu zamana kadar hal hatır sormamasından kaynaklıymış. Annem 1 ay önce kanser olduğunu öğrendiğinde ablam , eşimi arayıp böyle bir durum var ebbs'e söyleme suyu az zaten karnındaki bebeğe yazık demiş. Müsait olduğunda gel yüz yüze görüşelim demiş. Eşim de geçmiş olsun yapabileceğim bir şey varsa söyleyin demiş kapatmış telefonu.
Yüz yüze de görüşmemiş, o gece geç gelmiştik eve ama ondan sonra vakti oldu hep. Sonuçta arkadaşlarıyla çıkarken de hesap sormuyordum ki ablamın evi karşı sokağımda. Sorduğumda şüphelenirdin yalan söylesem ondan gitmedim dedi. Annemin kanser olduğunu öğrendiğim akşam bize geldiler, ablam annem ve eniştem, eşim herkese laf attı bu sefer annem ve ablam oralı olmadı hiç. Bütün gece saçma sapan bi hava oldu.
Normalde eşim kırk kat yabancıya bile merhamet edip, ilgi gösterir grip olsalar dahil. Ki bu grip değil kanser. 1 aydır doktorlara gidip gelmişler, onca sıkıntı çekmişler zaten onun üzüntüsü var üzerimde. Eşim de hiç destek olmamış. Diyebilirsiniz ki olmak zorunda değil, haklısınız ama böyle biri değildi eşim. Yardımcı olurdu mutlaka. Geçen akşam bu yüzden tartıştık. Yarın annemin ameliyat günü için doktora gidilecek sabahtan, hastanelerimiz yakın. Benim de rutin kontrolüm var. Gideriz hep beraber işte dedim kesinlikle kabul etmedi. Ben şu saatten sonra ne arabasına binerim ne de suratına bakarım, tiksiniyorum artık ondan dedi.
Eşimi asla haklı bulmuyorum ama üzüntüden de kendimi yiyorum. Diyorum ki niye onun arabası olsun benim de arabam o saçmalama. Kendi arabaları var ama uzak olduğu için cesaret edemiyorlar. Arkadaşına söylemiş beni götürebilir misin diye. Çok zoruma gitti. 3 gündür eşimden nefret etmeye başladım bu olay yüzünden. Belki de soğudum bilmiyorum. Sizce ne yapayım bundan sonra. Bir akıl verir misiniz?. Eşime annemle oturup konuşacaksın bu işi çözeceksin yaptığın çok büyük ayıp dedim. Sözde konuşacak, bekliyorum hala ama. Benim bile zoruma gitti.
Yüz yüze de görüşmemiş, o gece geç gelmiştik eve ama ondan sonra vakti oldu hep. Sonuçta arkadaşlarıyla çıkarken de hesap sormuyordum ki ablamın evi karşı sokağımda. Sorduğumda şüphelenirdin yalan söylesem ondan gitmedim dedi. Annemin kanser olduğunu öğrendiğim akşam bize geldiler, ablam annem ve eniştem, eşim herkese laf attı bu sefer annem ve ablam oralı olmadı hiç. Bütün gece saçma sapan bi hava oldu.
Normalde eşim kırk kat yabancıya bile merhamet edip, ilgi gösterir grip olsalar dahil. Ki bu grip değil kanser. 1 aydır doktorlara gidip gelmişler, onca sıkıntı çekmişler zaten onun üzüntüsü var üzerimde. Eşim de hiç destek olmamış. Diyebilirsiniz ki olmak zorunda değil, haklısınız ama böyle biri değildi eşim. Yardımcı olurdu mutlaka. Geçen akşam bu yüzden tartıştık. Yarın annemin ameliyat günü için doktora gidilecek sabahtan, hastanelerimiz yakın. Benim de rutin kontrolüm var. Gideriz hep beraber işte dedim kesinlikle kabul etmedi. Ben şu saatten sonra ne arabasına binerim ne de suratına bakarım, tiksiniyorum artık ondan dedi.
Eşimi asla haklı bulmuyorum ama üzüntüden de kendimi yiyorum. Diyorum ki niye onun arabası olsun benim de arabam o saçmalama. Kendi arabaları var ama uzak olduğu için cesaret edemiyorlar. Arkadaşına söylemiş beni götürebilir misin diye. Çok zoruma gitti. 3 gündür eşimden nefret etmeye başladım bu olay yüzünden. Belki de soğudum bilmiyorum. Sizce ne yapayım bundan sonra. Bir akıl verir misiniz?. Eşime annemle oturup konuşacaksın bu işi çözeceksin yaptığın çok büyük ayıp dedim. Sözde konuşacak, bekliyorum hala ama. Benim bile zoruma gitti.