Merhaba çok şey anlatmaya pek gücüm yok.
İki çocuğum var birisi bebek. Ben çok yorgunum ayrılmak istiyorum ailem karşi çikiyor. Memurum izindeyim.
Şu an kizim biraz rahatsiz diğeride çok hassas bir çocuk yıllardır annem benimle diyebilirim. Eşim asker. Görevler uzaklıklar tek başima büyüttüm. Bir çok şeyin farkında değilmişim gayet iyi gittiğini düşündüğüm meğerse enayi ömür tükettiğim bir evlilik varmiş boşanma konusu zaman zaman gündem oluyordu. Doğumda patladi bana su vermemek için yeni içtin yeni yürüdün vs sabahta çocuğun altını değiştirirken bulaştirdi ben de kizdim sonra bana Allah’ın belası dedi. Eve geldim yatağima kendim uzandim şimdi emzirme sorunları hep beni suçladi tabağini kaldirmadi sonra karşilikli saygısızlıklar psikolojik zaten destek beklemiyordum fizikselde yapmadi zorlamayla hep. Derken derken iyice bitti işte ama ailem ayrılmamak istemiyor kimsem yok başka nasıl yapıcam nasıl ayakta durucam gururumu ve onurumu daha fazla kaybetmek istemiyorum manipülasyonlarını sürekli her şeye itiraza edip kendisinde hiç bir suç bulamamasını demiyorum bile. Benim kendime saygim kalmadi öneriniz var mi. Böyle düşünürkende evlatlarıma haksızlık yapıyormuş gibi hissediyorum bencil gibi.
En son sürekli hastalıklarla boğuşuyoruz ben nasıl eve yatak yıkatmak için birisini çağirirmışım kime sormuşum …bu mevzu oldu iyice bunalmiş hissediyorum kendimi hapis gibi
Birde her şey yolundaymiş gibi yapiyor sonra m.l yerine koyulmak.. Yine de baya anlatmış oldum acele yazdım ama.
Bilet almiştim en son hepimize babam kesinlikle istemiyor nereye gidicem tayin durumu vs. Annem kendin git diyor güzelce boşan diyip oradan hemen taklitler vs yok napacaksın boşanamazsın diye başliyor ağlamaya. Evde yüzünü görmek istemiyorum beni elde varsayan umursamayan bir adam bazen ölmek bile mantıklı geliyor. Çocuklarımı düşünüyorum işte diyorum yapmıyorum şu hastalıklarda salgın var beni çok yipratti hep tek başima psikolojik olarak uğraşiyorum. bu evliliğe devam etmelimiyim fikirleriniz önemli konuşabilecek hiç kimsem yok ailem bile beni dinlemiyor istemiyor.
Bu arada boşanma davası açtim. Ama ağar topar memleketen geldiler bağriş çiğriş mahkeme kapısındada ağliyordu babaları.
Benim için artık çocuklarımın babası eş demek istemiyorum. Avukattada vekaletim var anlaşmali istedik oralı olmadi. Önce tamam diyor sonra hiç konuşulmamiş gibi yapiyor hiç tanıyamadım on yıl olacak çok başka biri bile çikar bu süreçte içinden zaten inanılmaz umursamaz düşüncesiz birisi oldu.
Akıl vermek haddim bile değil ama siz çok hassas bir zamanınızdasınız.
Bu tarz süreçler çocuklar küçükken oluyor, hele de sizin eşiniz gibi sürekli göreve giden bir eşiniz varsa, ev, çocuklar, lohusalık, herseyin yükü ağır gelmiş size..
Biraz sakinleşip konuşmaya çalışsanız çözülecek gibi sorununuz..
Benim kızımın babası da sürekli yurtiçi, yurtdışı göreve giderdi, çok zor gerçekten , kızım 8 aylıktı , evde böbrek taşı düşürdüm tek başıma,kucağımda bebeğim ağlayarak, bulunduğumuz yerde olaylar vardı, zorunlu haller dışında dışarı çıkmak yasaktı, korkumdan hastaneye gidememiştim
daha anlatsam neler neler.
İşi gereği uzakta olması eşinizin suçu değil, hatta suç yada kusur değil.
İnsanın yuvasının yıkılması hiç kolay değil, ben yaşadım çok yıpratıcı bir süreç, çocuklar varken koparıyorsunuz da, bence ortada boşanılacak bir durumda yok, bir kere daha düşünün çocuklarınızın hatırına..
Annem olsa bile o bakmaz memleket olursa bılurum
Saygıdan bahsediyor isek anlattığınız olayda saygısızlıklık yapan adam zaten.
Çünkü hem çalışıp hem ev işi yapıyor iseniz dengeliyorsunuz zaten. Zira sürekli evde dönerek iş yapmakta kolay değil.
