- 3 Mart 2016
- 27
- 5
- Konu Sahibi Elifistanbul1998
- #1
Herşey herkes sanki beni sinir etmek için uğraşiyor durmadan hayatima karişmalari laf etmeleri ve aileminde daha doğrusu annemin yaninda hayatima mudahale ederlerken annem hic bir zaman o benim kızım senin onun hayatina laf etmen gerekmez gibi cumlerler kurmadi hiç bir zaman fikirlerimi soyluyorum sen ne anlarsin ki deyip benim susturmalarina sinir oluyorum altta kalmiyorum laf sokuyorum o kişilerden uzaklaşiyorum araya mesafe koyuyorum ama yinede dibimdeler üniversiteye yeni başlamiştim ama istediğim bolum ve istediğim şehir olmadi ailem yollamadi hayallerimi sormadilar hiç bir zaman ne yapmak istiyorsun düşüncen ne diye istemedigim şehire okumaya gittim yalan yanliş bir bilgi gitmiş babama beni okuldan aldi kendi kanindan olan cocuguna değilde başkalarina inandi hep öyleydiler şimdi evde oturuyorum kursa gitmek istiyorum kuaforluk ile ilgili her ayrintisini öğrenmek için ama yaşadiğim şehirde yok başka şehire gitmem gerek aileme bahsettim onaylamadilar o belgeyi alipta napican ne edicen kuafor olurum merağim var ama başkasi dedi diye şuanda başka kursa yolluyorlar beni elif'i şu kursa gonderin yaranina dedim aileme niye hayatima ben yön veremiyorum ne yapicağima yapmicagima hep başkalarimi yönlendiricek beni dedim hiç ses çikarmadilar söylediğim şeyleri ciddiye almiyorlar bile yaşadiğim şehirde ben mutsuzum yapamiyorum beni kimsenin tanimadigi şehirde hayat kurmak istiyorum herkesten uzakta kimsenin hayatima mudahale etmemesi için ailemin bazi vurdum duymazliklari beni kahrediyor dişlerime tel lazim bahsediyorum sen çalişinca kendi paranla taktirirsin yaparsin diyorlar herşeyi banada yüklüyorlar yıllardir diş doktoru tel lazim kiziniza dedi umursamadilar bide tek çocugum ablam abim ve kardeşim falan olsa dicem tamam hep benim için ugraşmalari gerekmiyor diye ama tek olmama rağmen sağliğimla ilgilenmiyorlar dişlerimden gülmek istemiyorum çenem dar gelişmiyor annem şikayet ediyor yuzum niye biraz uçgenimsi diye anlatiyorum sen caliş kendi paranla taktirirsin diyor 19 yaşina giricem bu gidişle 22 yada 23 yaşinda belki taktirabilirim makyaj yapmama karişiyorlar saçlarimi düzleştirmeme bile ben kalabalikliği sevmiyorum sessiz sakin tek başima olmayi tercih ediyorum ama beni hep kalabalik ortamlara goturuyorlar duğunlere bile gitmek istemiyorum zorla goturuyorlar ya evde tek başima bile birakmiyorlar kız evde tek başina napar kendi evimizde napabilirim teyzeme bile beni tek başima yollamiyorlar diyorum teyzeme gideyim bilet alip onada rağzi değiller bazen goruyorum benden ufaklar gidiyor ben hâla onay bekliyorum ailemden yollamiyorlar annemle yolluyor hep annemle gitmek istemiyorum çunku annemle anlaşamiyoruz gittiğim yerde bile beni bunaltiyor teyzem bir şey anlaticam anlatamiyorum çunku annem duyunca hemen yuksek sesle konuşuyor sinir ediyor beni dinleme huyu yok başinda kotu bir olay varsa onu duyarsa o konuda takili kaliyor kafami utuluyor teyzeme anlattiğim şeyleri ben ailem anlatamiyorum bana bi olanak bile sağlamiyorlar başka şehirde yaşamak istiyorum yeniden bir hayat kurmak istiyorum diyorum olmaz babamin korkusu başka şehirden kismet bulup o şehire gidicem korkusu var bu dusunleri benim hayallerime önem vermemeleri beni onlardan itiyor uzaklaştiriyor çaresizim iyice ne yapicami bilemiyorum bile kimsede biraz olsun benim arkamda durup destek olmuyor hep karişiyorlar olmaz vs diye artık içim yaniyor kendi ailem bana bi destek vermemesinden
