Konunu okuyunca gözyaşlarıma hakim olamadım. Benim babam da geçen yaz 47 yaşında vefat etti. Sana yalanlar söyleyemem. Canın çok yanacak. Rüyalarında hep onu kurtarmaya çalışacaksın, hergün bir anısı gözünün önüne gelecek, yemek yerken kaşık ağzındayken birden gözlerin dolacak, Onsuz hayat çok yavan gelecek, nefes alamadığını düşüneceksin daha neler neler.. Ama bir süre sonra üzülmekten ve düşünmekten o kadar yorulacaksın ki eskisi kadar kahrolamadığını farkedeceksin. Tüm bunlar seni yepyeni bir insan yapacak. Asla eskiden üzüldüğün şeylere üzülmeyeceksin, normal insanların ağladığı şeyler sana çok saçma gelecek.Herşeyle tek başına baş edebilen güçlü bir insan olacaksın. Babalarımız için yapabileceğimiz en güzel şey çok dua etmek ve iyi bir insan olmak. Vefat eden ebeveynlerimizin amel defterleri evlatları nedeniyle kapanmaz. Senin yaptığın ibadet, senin yaptığın iyilik, senin bir insana duyduğun merhamet babana da fayda sağlayacak. Şimdi ağla, kahrol, içindeki öfkeyi, içindeki zehri boşalt. Acını doya doya yaşa. Çünkü yaşaman gerekiyor... Herşeyin bir zamanı var. Daha iyi olacaksın...
içimde bir kor.. alevlenip duruyor..
