Merhaba kızlar. Önceki konumu okuyanlar kafamın ne kadar karışık olduğunu bilir. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Üst üste konu açıp anlatınca da sizleri bıktırmaktan korkuyorum 
...Ama iyi ki varsınız. burada anlatmazsam eğer bu gidişle hastanelik olacağım ... Biliyorsunuz ailevi sıkıntılarım var, işsizim. yaprak gibi savuruluyorum. Evlen diyenler, şu işi yap diyenler. O kadar zor durumdayım ki. Anlatırken utanıyorm. Anne kız evde hapis gibi kaldık. İş başvurusu yapmam lazım 1 tl param yok. allahtan internetim var heryere mail gönderiyorum. bi süre daha işsiz kalırsam faturası birikip o da kesilecek. Arasalar iş görüşmesine nasıl gideceğim bilmem. Bi kısır döngünün içindeyim sanki. Borç alıyorum elimdeki para bitmeden iş bulmayı bir türlü başaramıyorum ...Nedir bunun hikmeti bilmiyorum. 12 yıldır tek başıma ev geçindireceğim derken gırtlağa kadar borca girdim. Üstelik çevremde derdimi anlatabileceğim, paylaşabileceğim kimsem yok. "E İş bul" "nasıl bulamıyorsun ki gazeteler ilan dolu" diyenler içimi acıtıyo. Bir de çevremdeki insanların başkalarının dertlerini nasıl acımasızca dedikodu malzemesi yaptıklarını, y da zayıfı ezdiklerini gördükçe mecburi anlatmama var. Kimseye derdini anlatamıyorsun. İyi gününde başarılı olduğun an telefonun çalmaya başlıyor. Psikoloğum yanlış çevredesin diyor bana. Çevremi değiştirme şansım yok ki. Param olsa ülkeyi terk edesim var. Anneme üzülüyorum. kendim 34 yaşında oldum hayatımı kurmak için çabalayamıyorum bile. Dört duvar arasında yasta gibi kaldık. Bu arada annem babam ayrılar. babamla 19 yaşıma geldiğimde görüştüm hayatımda ilk kez. ve bi hata yaptım, onu affettim. bana babalık yapması için şansa verdim ona hayatım mahvoldu... yaptıklarını anlatsam o kadar uzun sürer ki. çevrem de herkes Amaaan onu ne kafana takıyorsun hasta yahu diye çığlık attığı halde, elimde değil. görüşmeme kararı aldıp sonunda uzaklaştım ama beynimden yaptıklarını çıkarıp atamıyorum. yaraya dönüştü. sanırım kompleks sahibi oldum bu yaşta. birilerine anlatırken ya ne biçim babası var derler hazmedemem. ya da dedikodu malzemesi yaparlar diye iyice ketumlaştım. belki de şuan onun dairelerinden birinde oturmak zorunda olduğum için bir türlü etkisinden kurtulamıyorum. Allah hiç kimseyi yakınıyla sınamasın ! Benim tek tesellim babamın diğer evliliklerinden olan çocuklarına da aynı şeyleri yapıyor olması. herkese böyle olduğunu biliyorum görüyorum ama gene de o kadar canım yanıyor ki... canımın yanmasını bir türlü durduramıyorum. şuan evde oturdum, iş ilanlarına mailller gönderdim. kk da vakit geçirdim. başkalarının dertlerini okuyup elimden geldiğince destek olmaya çalışmak bile bana kendimi iyi hissettirir oldu. AMA inanın çıldırma noktasındayım. evde 1 tl yok. namaz kıldım dua ettim. sürekli la havle çekiyorum. Aklımı kaçırmaktan korkuyorum. İntihar etmekten korkuyorum. Çatırdıyorum. neden herşey bu kadar üst üste geliyor. tek başıma ev geçindirmeye gücüm yetmiyor artık
...Ama iyi ki varsınız. burada anlatmazsam eğer bu gidişle hastanelik olacağım ... Biliyorsunuz ailevi sıkıntılarım var, işsizim. yaprak gibi savuruluyorum. Evlen diyenler, şu işi yap diyenler. O kadar zor durumdayım ki. Anlatırken utanıyorm. Anne kız evde hapis gibi kaldık. İş başvurusu yapmam lazım 1 tl param yok. allahtan internetim var heryere mail gönderiyorum. bi süre daha işsiz kalırsam faturası birikip o da kesilecek. Arasalar iş görüşmesine nasıl gideceğim bilmem. Bi kısır döngünün içindeyim sanki. Borç alıyorum elimdeki para bitmeden iş bulmayı bir türlü başaramıyorum ...Nedir bunun hikmeti bilmiyorum. 12 yıldır tek başıma ev geçindireceğim derken gırtlağa kadar borca girdim. Üstelik çevremde derdimi anlatabileceğim, paylaşabileceğim kimsem yok. "E İş bul" "nasıl bulamıyorsun ki gazeteler ilan dolu" diyenler içimi acıtıyo. Bir de çevremdeki insanların başkalarının dertlerini nasıl acımasızca dedikodu malzemesi yaptıklarını, y da zayıfı ezdiklerini gördükçe mecburi anlatmama var. Kimseye derdini anlatamıyorsun. İyi gününde başarılı olduğun an telefonun çalmaya başlıyor. Psikoloğum yanlış çevredesin diyor bana. Çevremi değiştirme şansım yok ki. Param olsa ülkeyi terk edesim var. Anneme üzülüyorum. kendim 34 yaşında oldum hayatımı kurmak için çabalayamıyorum bile. Dört duvar arasında yasta gibi kaldık. Bu arada annem babam ayrılar. babamla 19 yaşıma geldiğimde görüştüm hayatımda ilk kez. ve bi hata yaptım, onu affettim. bana babalık yapması için şansa verdim ona hayatım mahvoldu... yaptıklarını anlatsam o kadar uzun sürer ki. çevrem de herkes Amaaan onu ne kafana takıyorsun hasta yahu diye çığlık attığı halde, elimde değil. görüşmeme kararı aldıp sonunda uzaklaştım ama beynimden yaptıklarını çıkarıp atamıyorum. yaraya dönüştü. sanırım kompleks sahibi oldum bu yaşta. birilerine anlatırken ya ne biçim babası var derler hazmedemem. ya da dedikodu malzemesi yaparlar diye iyice ketumlaştım. belki de şuan onun dairelerinden birinde oturmak zorunda olduğum için bir türlü etkisinden kurtulamıyorum. Allah hiç kimseyi yakınıyla sınamasın ! Benim tek tesellim babamın diğer evliliklerinden olan çocuklarına da aynı şeyleri yapıyor olması. herkese böyle olduğunu biliyorum görüyorum ama gene de o kadar canım yanıyor ki... canımın yanmasını bir türlü durduramıyorum. şuan evde oturdum, iş ilanlarına mailller gönderdim. kk da vakit geçirdim. başkalarının dertlerini okuyup elimden geldiğince destek olmaya çalışmak bile bana kendimi iyi hissettirir oldu. AMA inanın çıldırma noktasındayım. evde 1 tl yok. namaz kıldım dua ettim. sürekli la havle çekiyorum. Aklımı kaçırmaktan korkuyorum. İntihar etmekten korkuyorum. Çatırdıyorum. neden herşey bu kadar üst üste geliyor. tek başıma ev geçindirmeye gücüm yetmiyor artık 
kaldım öyle sonra toparlandım "anlayamadım ne gibi dedim" "yemeğe çıkmak gerekiyo" falan diye başladı iyi de bu büyük bi firma olur da hadi iş yemeklerini anlarsın senin iş yemeğinle ne alakan olacak kardeşim. yok bu bana "ters kusura bakmayın" dedim ... bana ne dese beğenirsiniz. "ayyy ne var yani iş yemeği yemek gayet normaldir vs... kahvaltıya kalmak zorunda değilsiniz" dedi 
battı balık yan gider nasıl olsa evde kaldım 
doktorundan din adamına herkes bana onu öldü kabul et der oldu. gerisini siz düşünün. Paranoid şizofreni olabilir diyen psikiyatr da çıktı yok hayır bu sadist kişilik bozukluğu diyen de. sen onu isteme, kafasını ağaca vurup kan çıkarır vicdanınla oynar. kabul et hayatına al, hem psikolojik hem bedensel şiddet uygular. gene pişman olup ağlamasın diye dua ediyorum. ağlayınca dayanamıyorum çünkü 
neyse gene görüşmeye başladım dedim sen bana bu lafı ettin. eğere sana öyle bişey dedysem ALLAHIM OLMASIN dedi. hayda bi daha şo. sonra gene affet gene işkencesini çek kız resti çek. kısır döngüy döndü. onun için artık onu tanıyanlar bana öldü kabul et diyor. birkaç din adamı bana o senin baban idare edeceksin demişti başlarda. sonra bir gün tansiyonum 20-14 e fırladı korktular bu seni öldürecek diye. onlar bile görüşme kızım allaha havale et, çok affetmek zulmü artırırs affetmemeli insan der oldu. allah ıslah etsin. eğer hasta değilse de tüm bu yaptıklarını bilerek yapıyorsa allahım , nasıl verecek bunca şeyin hesabını diye o kdar üzülüyorum ki. ben kendimden annemden geçtim. ilk eşi ve ilk evliliğinden olan 3 çocuğu, kardeşleri, annesi, vs herkese o kadar çok şey yaptı ki 
