- 4 Aralık 2010
- 3.384
- 6.082
- 35
Sizin gibi kadınlar iyi ki var, siz ne güzel annesiniz ama çalışma hayatına grlince siz çalışmayı aslında bilinçaltınızda hiç istemiyorsunuz. Ne yaparsanız yapın olacak işler bile ters tepiyor olabilir. Çocuğunuzla kalmak istiyorsunuz çünkü. İnşallah bir an önce bu duygu durumu halinden kurtulursunuz.Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Hay yaşayın siz ya! Ne zaman kadınlara/arkadaşlarıma 'eşinizle iş bölümü yapmak zorundasınız. her iş size bakmasın vb.' şeyler desem 'tabi senin eşin iyi, sakin, seni dinliyor. benim eşim şöyle huysuz, böyle sinirli, beni dinlemiyor' cevaplarını alıyorum. Yani sanki asla karşısındakini tanımamış evlenmeden önce. Piyangodan birileri düşmüş her birimize. Aman değişti, böyle değildi lafları da büyük oranda hikaye bence. Elbette istisnalar vardır ama çoğunlukla sinyaller geliyor ama kadınlar görmek istemiyor/aşktan göremiyor/değişir aşarız diye düşünüyor.o da kendini ezdiren kadinin problemi .tamam kadin tutmak ekonomide cok zor kabul ediyorum ama kocasi ev islerine yardim etmiyorsa bir cinnete bakar .ailemde esimde arkadaslarimda yardim etmeyen erkek profili yok boyle kadin ev isi yapar diyen erkekleri flort donemi sutlayinca problem cozulmus oluyor
aaa olur mu sevgiliyken pogacalar,borekler yapalim kayinvalidenin evini temizleyelim ,aysenin mutfagi yazili onlugumuzu giyelim ay sevgilim ben yaparim diyelim.adamlarin hepsi ev isi konusunda tam bir erkek zaten asla yapamaz .sonra evlenince kocam is yapmiyor .sorsan ofsaytli kocalarin hepsi evlenince degismis .boyle bir sey mumkun degil hadi evliyken anladin adam senin hayat kaliteni dusuruyorsa cocuk yokken sepetle gitsinHay yaşayın siz ya! Ne zaman kadınlara/arkadaşlarıma 'eşinizle iş bölümü yapmak zorundasınız. her iş size bakmasın vb.' şeyler desem 'tabi senin eşin iyi, sakin, seni dinliyor. benim eşim şöyle huysuz, böyle sinirli, beni dinlemiyor' cevaplarını alıyorum. Yani sanki asla karşısındakini tanımamış evlenmeden önce. Piyangodan birileri düşmüş her birimize. Aman değişti, böyle değildi lafları da büyük oranda hikaye bence. Elbette istisnalar vardır ama çoğunlukla sinyaller geliyor ama kadınlar görmek istemiyor/aşktan göremiyor/değişir aşarız diye düşünüyor.
Bir arkadaşım, kardeşimin eşini onlar sevgiliyken yarım saat görmüştü. Şak diye anlamıştı nasıl biri olduğunu. Öyle feleğin çemberinden geçmeye de gerek yok. Kardeşimle arkadaşımın arasında 2 yaş var sadece.
Hayir ödemedi, birde 97 girişli olduğum için eyt kapsamindayim ama prim günüm eksik. Elden ödeme nasıl oluyor? Çünkü sgk ya gittim sordum kendim farkı ödeyeyim diye cocuk borçlanması y.disj borçlanması yaptıktan sonra bile 900 gün prim eksik var 3 sene çalışmalısın dendi ...odeyemiyormusuz eksik günleriHayatinizi kimse icin, cocugunuz icin bile otelemeyin. Cocuga Asiri derecede bagimli olmussunuz bu yuzden. Cocuk üniversiteye gidecek, evlenecek, kus gibi ucup gidecek. O zaman kendinize yaptığınız yatirimlarla basbasa kalacaksiniz.
1.sinif bittikten sonra odevleri cocugun kendisi yapmasi gerekir. Siz kontrol edersiniz, yanlisini duzeltir, yapamadigi yeri aciklarsiniz. Siz soyleyeceksiniz o yazacak şeklinde olmayacak yani.
Calismaya basladiginizda ise baba alip kursa, etkinlige goturup getirebilir. Su an siz evde oldugunuz icin cocukla ilgili sorumlulukların tamamini ustlenmis durumdasiniz.
Ayrica esinizin soyledigi"sen calisma cocuga bak" cumlesi omur boyu surecek bir soz degil. Belli bir yastan bahsettigi bariz. 3 olur, 5 olur, max ilkokula baslayana kadar olur.
Hayatınızın iplerini kendi elinize alın. Bir baskasi icin degil kendiniz icin yapin bunu. Bana "calisma, cocuk bak" diyecek olan adamin bugunun parasiyla kira getirisi min. 10bin olan bir evi ustume yapması, sozlesme ile ev üzerindeki(bosanma durumunda) hakkindan vazgecmesi lazim. Hadi bunu yapmadi imkan yoktu diyelim, sigortanizi elden odedi mi?
Esiniz ve cevreniz ayıp etmiş. Sizin çocuk bakmak istemeniz çok normal. Maaşı yetiyorsa, erkeğin eşini küçük çocuğu varken çalışmaya zorlaması ve harcamalari başa kakmasi hiç yakışmıyor erkeklere . Ayıptır yaaa. Sorsan hepsi aile reisi biziz derler . Ama kuru kuru yetki olur mu sorumluluk almadan. Etrafı takmayın bence . Kıskanıyor da olabilirler . Kötü hissettirmeye çalışıyor olabilirler. Yorumlarının sizi üzmesi onların hakli olduğunu göstermez . Ama eşinizle konuşmanız, sizin gönlünüzü rahatlatmasini, neden boyle dediğinin açıklamasını isteyebilirsiniz. Acaba sizin kendi gelisiminiz için mi çalışmaya teşvik etmek istiyor. Belki maddi değildir kafasındaki sorun. Olamaz mı?Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Hayir ödemedi, birde 97 girişli olduğum için eyt kapsamindayim ama prim günüm eksik. Elden ödeme nasıl oluyor? Çünkü sgk ya gittim sordum kendim farkı ödeyeyim diye cocuk borçlanması y.disj borçlanması yaptıktan sonra bile 900 gün prim eksik var 3 sene çalışmalısın dendi ...odeyemiyormusuz eksik günleri
Tabi bu da bir erken ...sezgileriniz cok güçlü. Ben esime surekli calismamami yuzume vuruyorsun dediğimde bana 2.yabanci dil yap bir amacın olsun hedefin olsun böyle magazin programlarıni izleme dizi izleme vs demisti. Ya nasıl bir psikoloji bilmiyorum ama gün kadini değilim pasta börek misafir ağırlayacak, dışarıda da çok fazla bulusmuyorjm arkadaşlarla cok para harcamamak icin ve kendimi çok yanliz hissediyorum böyle olunca iyice dizilere falan sardım. Eskiden çok kitap okurdum kendime oz eleştiri yapayım su lanet sosyal medya telefon vs çıktı iyice alıştım instagram da çok vaktimi alıyor...sorunlarımı unutuyorum böyle şeylerle oyalanip ama iste onun gözünde de yavaş yavaş düştüm iyice ...resim kursuna gidiyorum spora gidiyorum ingikzice konuşma pratiği kursuna gidiyorum vs cocuk okulda iken ,cok ta bomboş degil hayatım ama yine de hedef yok ekstra bir şey icin calisma yok...cocuk tüm enerjimi alıyor o yattıktan sonra da kitap okumak yerine uzanıp dizi izliyorum maalesef.Esiniz ve cevreniz ayıp etmiş. Sizin çocuk bakmak istemeniz çok normal. Maaşı yetiyorsa, erkeğin eşini küçük çocuğu varken çalışmaya zorlaması ve harcamalari başa kakmasi hiç yakışmıyor erkeklere . Ayıptır yaaa. Sorsan hepsi aile reisi biziz derler . Ama kuru kuru yetki olur mu sorumluluk almadan. Etrafı takmayın bence . Kıskanıyor da olabilirler . Kötü hissettirmeye çalışıyor olabilirler. Yorumlarının sizi üzmesi onların hakli olduğunu göstermez . Ama eşinizle konuşmanız, sizin gönlünüzü rahatlatmasini, neden boyle dediğinin açıklamasını isteyebilirsiniz. Acaba sizin kendi gelisiminiz için mi çalışmaya teşvik etmek istiyor. Belki maddi değildir kafasındaki sorun. Olamaz mı?
Çok güzel bir yorum yapmışsınız teşekkür ederim. Benim demek istediğim hanımefendi şu an kendi özgür iradesini kullanmıyor eş baskısı çevre baskısı öne geçmiş durumda. Farklı bir çevresi de olabilirdi ki var böyle durumlar eşin çalışmamasını istemesi çevrenin otur çocuğuna bak demesi vb durumları da Türkiye de çok fazla. Hanımefendinin kendini çok iyi dinlemesi gerek ne istiyor tam olarak? Acabaları hangi yönde?Çalışan insanlar işini yapmak için erken kalkınca çalışmayan insanlar da dalga geçer gibi bu şekilde yorum yapınca sorun yok, calismamanin negatiflerini diğer kişiler paylaşınca mi ayıp oluyor gerçekten.
Çok farklı kafalar bunlar. Siz de bu hanımefendinin genç versiyonusunuz şu anda belli ki. Evet ezikleyerek bir durum yok ancak bu durum sizlerin doğru yaptınızı da göstermiyor. Fark etmeden kendi hayatlarınız ile oynuyorsunuz olan size olur zaten bize bir şey olmaz.
10 sene sonra eşinizin sizi aldatmayacagini, vefat etmeyeceğini, sizin boşanmak istemeyeceginizi kim garanti etti sizlere de maddi açıdan eve 0 para üretememeye dair bunca güzelleme yapılıyor ben anlamıyorum.
Ben bu arada çalışmayı illa bir yere gidip çalışma olarak gören insanlardan değilim. Bu şekilde çalışmak evet kimse zorunda değil. O zaman online iş kurşun, hibrit çalışsın, remote çalışsın ama demem o ki kişisel olarak para kazanma becerisini bir birey olarak kazansın. Buna herkes başta artık yetişkin bir insan olabilmesi için zorunlu. Ancak olaya dar bir yerden bakıp çalışmak ve çalışmamak olarak bakmak o kadar 30 sene öncenin kafaları ki.
Devir değişti, internetten çeşitli para kazanma ve iş kurma yolları var artık. Mesele bireysel olarak para kazanma ya da kazanmama olmalı.
Bu noktada da işte kişilerin bunu dahi yapmamalarını başta kendilerine ve sonra eşlerine yaptıkları bir saygısızlık olarak görüyorum.
Tabi bu da bir erken ...sezgileriniz cok güçlü. Ben esime surekli calismamami yuzume vuruyorsun dediğimde bana 2.yabanci dil yap bir amacın olsun hedefin olsun böyle magazin programlarıni izleme dizi izleme vs demisti. Ya nasıl bir psikoloji bilmiyorum ama gün kadini değilim pasta börek misafir ağırlayacak, dışarıda da çok fazla bulusmuyorjm arkadaşlarla cok para harcamamak icin ve kendimi çok yanliz hissediyorum böyle olunca iyice dizilere falan sardım. Eskiden çok kitap okurdum kendime oz eleştiri yapayım su lanet sosyal medya telefon vs çıktı iyice alıştım instagram da çok vaktimi alıyor...sorunlarımı unutuyorum böyle şeylerle oyalanip ama iste onun gözünde de yavaş yavaş düştüm iyice ...resim kursuna gidiyorum spora gidiyorum ingikzice konuşma pratiği kursuna gidiyorum vs cocuk okulda iken ,cok ta bomboş degil hayatım ama yine de hedef yok ekstra bir şey icin calisma yok...cocuk tüm enerjimi alıyor o yattıktan sonra da kitap okumak yerine uzanıp dizi izliyorum maalesef.
Tamam ben gereksiz alınganlık yaptım ve hatta banlandım. Peki ilerlerleyen sayfalarda hangi kelimeyi ısrarla defalarca yazdı ve bana eksi verenler bir birini yemeye başlamış niye?Yetimhanede buyudugunuz icin gereksiz bir alinganlik yapiyorsunuz. Öksüz kelimesini "yalnız" manasında kullandigi zaten anlasiliyor.
Ben sizin kadar vasifli degilim ama ben de anne olacagim icin calismayi biraktim birakis o birakis. Esim hic yuk oldugumu hissettirmedi. Ben de hic ezik hissetmedim kendimi. Insanlar siz boyle hissedip disari bunu bi eksiklik gibi yansittiginiz icin size boyle davraniyolar bana kalirsa. Ayrica calisirken bence daha iyiydi ev hanimi olmak cok zor. Insanlar ev hanimi olmayi kucumsuyolar ama bence hic kolay degil cunku mesaisi yok. Ha isten gelip evi cekip ceviren hanimlara diyecegim bisey yok elleri opulesi ama eve gundelikci gelip calistigim zamanlar cok daha kolaydi. Ben yerinizde olsam evden calisma imkani veren call centerlara basvururdum. Mesaimi belirleyebiliyosam cocugun okulda oldugu saatleri tercih ederdim. Hem evimde olur yollarda vakit harcamaz hem para kazanirdim. Boyle calisan cocuklu arkadaslarim is zor olsa da cok memnunlar. En azindan sigortaniz yatar emeklilige bi adim daha yaklasirsinizHerkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Aldatilirsa yorumuna neden katilmiyorsunuz bilmiyorum ama bizzat gordugum aile dostumuz 60 yasinda aldatildi .dede olan kocasi evi satip sevgilisiyle parayi yedi kadin emekli maasindan aldigi nafakayla ortada kaldi damadin yanina yerlesti .insanoglu bu beser sasar her birey yanliz sekilde hayatta kalabilmeliÇok güzel bir yorum yapmışsınız teşekkür ederim. Benim demek istediğim hanımefendi şu an kendi özgür iradesini kullanmıyor eş baskısı çevre baskısı öne geçmiş durumda. Farklı bir çevresi de olabilirdi ki var böyle durumlar eşin çalışmamasını istemesi çevrenin otur çocuğuna bak demesi vb durumları da Türkiye de çok fazla. Hanımefendinin kendini çok iyi dinlemesi gerek ne istiyor tam olarak? Acabaları hangi yönde?
Bunun dışındaki yorumlarınıza kısmen katılıp kısmen katılmıyorum. Yok eşi aldatırsa yok şöyle olursa vb. Hanımefendi ya da kendi eşim gibi bir gelir seviyesindeki insanların ekonomik olarak a,b,c planları olmalı ki kendi yorumumda onu yazdım. Çok kötü bir 2 yıl geçirdik (şu üç harfli marketlerde en ucuz makarna nerede diye baktığımı ve çocuğuma kadar et, kıyma aldığım bir dönemdi sabah 6:30 gece 23:00 arası 3-4 Farklı işte çalıştım) sonra toparladık vb. Hatta saçma sapan insanlar ben olsam boşanırdım çalışmayan eşimden dedi ama çalışmıyor değil çalışamıyordu eşim o zaman. Herkes kendi ilişkisinin dinamiğini az çok bilir. Hem o dönem çok yorulmam hem de eşimin işlerini toparlaması ve o güveni vermesi benim kararımı desteklemiş oldu. Bu bizim aile ilişkimizin dinamiği. Konu sahibi kişi öz iradesini kullanmalı.
Merhaba, ne güzel sizin eşiniz hissettirmemis...Ne olursa olsun kadin kendi ayakları üzerinde durunca adam bile kendine bir çeki düzen veriyor yanlış yapsam bosanir vs diye korkuyor inanın annelik duygularım beni buralara sürükledi ama geçte olsa aklım başıma geldi...bakalim önce kariyerli işleri zorlayacagim, kriterlerimi bulana kadar dusurecegim..Ben sizin kadar vasifli degilim ama ben de anne olacagim icin calismayi biraktim birakis o birakis. Esim hic yuk oldugumu hissettirmedi. Ben de hic ezik hissetmedim kendimi. Insanlar siz boyle hissedip disari bunu bi eksiklik gibi yansittiginiz icin size boyle davraniyolar bana kalirsa. Ayrica calisirken bence daha iyiydi ev hanimi olmak cok zor. Insanlar ev hanimi olmayi kucumsuyolar ama bence hic kolay degil cunku mesaisi yok. Ha isten gelip evi cekip ceviren hanimlara diyecegim bisey yok elleri opulesi ama eve gundelikci gelip calistigim zamanlar cok daha kolaydi. Ben yerinizde olsam evden calisma imkani veren call centerlara basvururdum. Mesaimi belirleyebiliyosam cocugun okulda oldugu saatleri tercih ederdim. Hem evimde olur yollarda vakit harcamaz hem para kazanirdim. Boyle calisan cocuklu arkadaslarim is zor olsa da cok memnunlar. En azindan sigortaniz yatar emeklilige bi adim daha yaklasirsiniz
Evlendiğim icin başka şehre yerleştim geç kaldığım için o sene çalışamadim hamile kaldım sonra. Kayınvalide çocuk yapın ben bakarım diyordu çünkü benim çalışmak istediğimi biliyordu 7 sene öğretmenlik yaptım özel sektörde. Şimdi ikiz olunca bakmıyorum diyor yapamıyorum diyor ama ben 2 yaşına en kötü ihtimal 3 yaşına gelmelerini bekliyorum. Ben evde oturunca mutlu olmayacağım bu bebeklerime de yansıyacak. Önce çocuklar tabi ki ama onlara isteğini alabilmek mutlu bir anne verebilmek her şeyden önemli. Umarım iş bulursunuz umarım yıllar sonraki ben bunları yaşıyor olmamHerkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Surekli ev isleri ile ilgili emirler veriyor ,bir şey ters gidince ne ise yararsın ki sen diyor ,yemekten tutun tüm ev düzenini eleştiriyor
kısmen diye belirttim aslında. Aldatılmak sadece çalışmayan kadına olan bir şey değil. Bu yüzden öyle dedim. Çalışma motivasyonu bir gün aldatılma ihtimali olmamalı. Hanımefendinin yazdıklarına göre yorum yaptım ben. Karşılıklı tenis oynar gibi yorum yapmayalım hanımefendi üzerinden devam edebiliriz. Diğer yorumlarımda yazdığım gibi konu sahibi hür iradesi ile hareket etmeli arkadaşları vb yanında ezik hissetmek gibi baskılar olmadan. Şöyle bir örnek vereyim diğer kadınlar için eski bir velimin ablası çok genç yaşta hemşire olup evlenmiş o zaman memur olan birisi ile. Eşini de çok erken kaybetmiş hem dul maaşı kalmış hem de aileden mal mülk, yani hiç maddi kaygısı yok hatta herkes çalışma çocukların başında dur demiş. O da ben çalışmayı çok seviyorum para için değil demiş. Hastaları, hastane ortamını vb, bunun için okudum çocuklar bebekken de bırakmadım şimdi de demiş. Çalışmaya devam etmiş emekli olmuş .ben kendini tanıdığımda özel bir hastanede baş hemşire olarak çalışıyordu. Pandemiden önce aynı hastanede 25 seneden fazla çalışmış durumdaydı yani 50 senedir hemşire. Hastalıkları ve yaşlılığı olmasına rağmen seviyordu. Parasını çocuklarına torunlarına vb harcıyor. Onun hayat motivasyonu çalışmak, hiç ikilemi olmamış, hiç çalışmamayı düşünmemiş hatta söyleyenlere karşı da dik durmuş bunu hissediyor insan. Konu sahibi için bu noktada çalışma motivasyonunu iyi belirlemiş olması gerek bence. Eşin ağzını kapatmak mı arkadaşların yanında dik durmak mı, aktif olarak üretmek mi, ekonomik bapımszlık ve gelecek mi? Kendisinden emin olunca hem içindeki sese hem dışarıdaki seslere cevap verebilir. Ne vicdan azabı çeker çocuğuna karşı çalışırsa ne de ezik hisseder çalışmazsa. Sizin bizim yorumlarımız bizim hayat dinamiklerimiz için makul başkası için lafü güzafAldatilirsa yorumuna neden katilmiyorsunuz bilmiyorum ama bizzat gordugum aile dostumuz 60 yasinda aldatildi .dede olan kocasi evi satip sevgilisiyle parayi yedi kadin emekli maasindan aldigi nafakayla ortada kaldi damadin yanina yerlesti .insanoglu bu beser sasar her birey yanliz sekilde hayatta kalabilmeli