- 16 Şubat 2016
- 1.580
- 725
- Konu Sahibi tiyatral_34
- #1
Herkese merhaba hanımlar. Ben 36 yaşında , üniversite mezunu, 6 yıllık evli bir kızı olan bir kadınım. Kızıma doğduğundan beri ben baktım. Kizim 4.5 yaşında. Gecen sene kreşe başladı. Bende işe başladım. Fakat hem kızımın surekli sabahları yukarıki komşuları aşağı indirecek kadar bağırması hem işimin çok uzak olması hem de annelerin surekli evde olması sebebiyle isi bırakmak durumunda kaldım. Kayinvalidem ve annem dönüşümlü olarak eve gelip cocugu onlar kreşe bırakıyordu .Çunku benim iş yerim ve esimin is yeri uzak olduğu için eşimle ben erkenden yola cikmak durumunda kalıyorduk. Durum böyle olunca hem evde surekli bir hengame oldu . Hem de biz kendi evimizde yabancı gibi olduk . Bizde kalmasalar arabayla kayinvalidem yarım saat annem 15 dkk uzaklikta. Surekli götür getir bizim için gerçekten yorucu olacak. Öte yandan çalışma isteğim var ama calisma saatleri artik o kadar uzun ki sabah sekiz aksam altı kizimi okula bırakmak veya almada bize uymuyor. Biz hep kimseden destek almadan bu çocuğu büyütmeye çalıştık. Çünkü istemedik. Ailende olsa maalesef bir süre sonra çocuklarına baktıkları için sesleri fazla cikiyor . Hem çalışıp hem çocuğumuzu kendimiz okula götürmek istiyiroz.Ama çalışma şartlarımiz elvermiyor.Esim de sabit fikirli ben nasil yapicaz dediğimde ' ee anneleri cagircaZ başka ne yapicaz ' deyip kafasından atıyor. Fazla kafa patlattigini da düşünmüyorum. Onun bu tavırlarına da kızıyorum. Bazen madem oyle bende bakmıyorum is diyorum. Gercekten o kadar kararsızım ki . Allah aşkına siz nasıl yaptınız ya da yapıyorsunuz? Biraz fikir verir misiniz?